Amortyzacja środka trwałego

W praktyce dość często podmioty gospodarcze ponoszą nakłady związane z przystosowaniem obcych składników majątkowych dla potrzeb prowadzonej działalności. Tego typu wydatki, pod warunkiem, że nie są zostały zwrócone przez właściciela rzeczy niejednokrotnie są wliczane do kosztów uzyskania przychodów w drodze odpisów amortyzacyjnych.

Pragnę zauważyć, iż w przypadku nabycia przez pomiot gospodarczy składnika majątkowego, w którym dokonał on inwestycji w obcym środku trwałym, istnieje możliwość kontynuacji amortyzacji według zasad przyjętych na początku amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym pomimo, iż po nabyciu środka trwałego, nie będzie to już obcy środek trwały, lecz własny.

Należy spostrzec, że po przekazaniu do używania inwestycji w obcym środku trwałym, staje się ona odrębnym składnikiem majątku, niezależnie od prawa własności i przewidywanego okresu użytkowania. Oznacza to, że fakt przejęcia przez przedsiębiorcę na własność danego składnika majątkowego nie niweczy możliwości dalszego dokonywania odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcym środku trwałym, pod warunkiem że nadal będzie on wykorzystywany w prowadzonej działalności.

Ponadto opierając się na wnioskowaniu prawniczym ?a minori ad maius? ( ?z mniejszego na większe?) należy uznać, że skoro przepisy zezwalają osobie będącej dzierżawcą, najemcą lub leasingodawcą na dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcych środkach trwałych, to tym bardziej pozwalają na ich kontynuowanie, gdy stają się właścicielem tych składników majątkowych. Pragniemy zauważyć, że podmiot gospodarczy zachowa również prawo do dokonywania opisów amortyzacyjnych od wartości początkowej nabytego środka trwałego. Oba bowiem składniki majątkowe są względem siebie odrębne i niezależne.

Stanowisko takie zostało przyjęte przez Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 24 czerwca 2006 r., nr DD/PB3-1781-MD-155/06, w którym czytamy: "Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (updop) przewidują amortyzację przyjętych do używania "inwestycji w obcych środkach trwałych", zwanych środkami trwałymi (art. 16a ust. 2 pkt 1 updop), w przypadku których podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne, z tym że dla inwestycji w obcych lokalach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W przypadku nabycia przez podatnika środka trwałego, w którym dokonał on inwestycji w obcym środku trwałym, istnieje możliwość kontynuacji amortyzacji według zasad przyjętych na początku amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym, pomimo iż po nabyciu środka trwałego nie będzie to już obcy środek trwały, lecz własny. Po przekazaniu do używania inwestycji w obcym środku trwałym, staje się ona bowiem odrębnym składnikiem majątku w postaci środka trwałego, niezależnie od prawa własności i przewidywanego okresu używania.

Podatnik powinien zatem kontynuować amortyzację inwestycji w obcym środku trwałym według metody i zasad stosowanych przed nabyciem środka trwałego (całkowity okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat), w którym została zrealizowana inwestycja, polegająca na ulepszeniu tego środka trwałego.

Zdaniem Ministerstwa Finansów takie stanowisko jest dopuszczalne, aczkolwiek nie wynika ono wprost z przepisów podatkowych, tym niemniej w drodze wnioskowania a fortiori można uznać za dopuszczalne rozwiązanie, iż skoro odpisy amortyzacyjne od inwestycji w obcych środkach trwałych były dokonywane przez np. dzierżawcę, to tym bardziej mogą być dokonywane przez właściciela?. Takie też pogląd wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 26 września 2007 r ? sygn. akt IBPB3/423-44/07/JD/KAN-99/07/07.