Grożą ci 3 tys. zł
W czasie kontroli na drodze krajowej samochodu ciężarowego z naczepą, kierowca okazał do kontroli miesięczną kartę opłaty drogowej. Niestety okazało się, że była ona niewypełniona w trzech polach: "nr rejestracyjny", "ważna od" i "ważna do". Okoliczność ta została opisana w protokole kontroli.
Na podstawie art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001r., o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 125, poz. 1371 ze zm.), Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył decyzją na przewoźnika karę pieniężną w wysokości 3.000 zł. Kara ta została nałożona za wykonywanie transportu drogowego lub przewozu na potrzeby własne bez uiszczenia opłaty za przejazd po drogach krajowych. Główny Inspektor Drogowego utrzymał tę decyzję w mocy, a następnie wojewódzki sąd administracyjny oddalił złożoną do niego skargę. Wówczas złożono skargę kasacyjną.
Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż karta opłaty niewypełniona lub wypełniona w sposób inny niż określony we rozporządzeniu, a także zawierająca poprawki, nie stanowi dokumentu potwierdzającego spełnienie obowiązku wniesienia opłaty za korzystanie z dróg krajowych. Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, podczas przejazdu wykonywanego w ramach transportu drogowego kierowca pojazdu samochodowego, z zastrzeżeniem ust. 4, jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać, na żądanie uprawnionego organu kontroli, wypis z licencji, dowód uiszczenia należnej opłaty za korzystanie z dróg krajowych, zapisy urządzenia rejestrującego samoczynnie prędkość jazdy, czas jazdy i czas postoju, obowiązkowe przerwy i czas odpoczynku. Dlatego też brak dowodu uiszczenia należnej opłaty za korzystanie z dróg krajowych w momencie dokonywania kontroli stanowi naruszenie przytoczonego przepisu.
Kwestię uiszczania opłat za przejazd po drogach krajowych szczegółowo reguluje rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 14 grudnia 2001r. w sprawie uiszczania przez przedsiębiorców opłat za przejazd po drogach krajowych (Dz. U. Nr 150, poz. 1684 ze zm.) wydane na podstawie delegacji zawartej w art. 42 ust 7 powołanej ustawy o transporcie drogowym. W § 5 ust. 6 zastrzeżono, że karta opłaty niewypełniona lub wypełniona w sposób inny niż określony w ust. 1 i ust. 3-5, a także zawierająca poprawki, nie stanowi dokumentu potwierdzającego wniesienie opłaty. Wskutek tego - zgodnie z przyjętymi wzorami kart opłaty, termin ważności karty należy wpisać tak, aby wszystkie oznaczone pola były wypełnione.
Sposób sformułowania tego przepisu nie pozwala na stopniowanie ważności wymienianych w nim elementów. Treść przepisu jednoznacznie wskazuje na konieczność umieszczenia wszystkich żądanych informacji, gdyż dopiero tak wypełniona karta opłaty może być uznana za dokument spełniający przesłanki z § 5 ust. 6 w związku z § 5 ust. 3 powołanego rozporządzenia, a więc dokument potwierdzający wniesienie stosownej opłaty.
Powodów takiej konstrukcji omawianych przepisów Naczelny Sąd Administracyjny upatruje w potrzebie przypisania karty opłaty do wskazanego pojazdu - przy użyciu którego - w ustalonym terminie, będzie wykonywany konkretny transport. Jedynie pełne wypełnienie wspomnianej karty pozwala na stwierdzenie, że transport wykonywany jest właściwym pojazdem, a tym samym wysokość pobranej opłaty jest prawidłowa i odpowiada przesłankom z art. 42 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym w myśl, którego stawki opłaty uzależnione są od czasu przejazdu po drogach krajowych, rodzaju pojazdu samochodowego i dopuszczalnej masy całkowitej oraz emisji spalin pojazdu.
