VAT? Tylko polski!

Należy zauważyć, że ewentualne dopuszczenie odliczania podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawianych przez podatników zagranicznych doprowadziłoby do kuriozalnych efektów. Na atrakcyjności zyskałyby kraje o wysokiej stawce podstawowej. Przykładowo, polscy podatnicy nabywaliby towary i usługi wyłącznie na terytorium Węgier. Podstawowa stawka podatku VAT w tym kraju wynosi bowiem 25%, a w konsekwencji polscy podatnicy mogliby notorycznie występować z wnioskiem o zwrot nadwyżki podatku naliczonego nad należnym. Problem polega na tym, że ciężar zwrotu węgierskiego podatku ponosiłby polski budżet.

Powyższe jasno wskazuje, że lansowanie poglądu o dopuszczalności odliczenia podatku naliczonego na fakturach wystawianych przez zagranicznych podatników, musi być odbierane wyłącznie w kategoriach żartu. Nie sądzimy bowiem, aby jakiekolwiek poważne instytucje podjęły się kruszenia kopii w obronie tezy absurdalnej.

Podatek naliczony na fakturach niemieckich jest podatkiem naliczanym zgodnie z przepisami niemieckiej ustawy o VAT. Z tych względów dokonywanie odliczenia podatku wynikającego z faktur zagranicznych jest praktyką niedopuszczalną oraz stwarzającą istotne ryzyko podatkowe po stronie podatników praktykę tę stosujących.

Pojawiają się sygnały, iż niektóre organy podatkowe zalecają podatnikom dokonywanie obniżenia podatku należnego o niemiecki podatek naliczony na wymienionych wyżej fakturach. Należy podkreślić, że pogląd taki jest absolutnie nieprawidłowy. Polskim podatnikom przysługuje tylko i wyłącznie prawo do odliczenia podatku naliczonego zgodnie z przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Jako podstawę normatywną wskazać należy treść art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Przepis ten definiuje pojęcie podatku naliczonego, o który zgodnie z ogólną zasadą podatnik ma prawo obniżyć podatek należny. Zauważyć należy, że w art. art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawodawca posłużył się pojęciem "podatku określonego na fakturach otrzymanych przez podatnika". Użyte w cytowanej frazie słowo "podatek" utożsamiać należy tylko i wyłącznie z polskim podatkiem od towarów i usług nakładanym ustawą z dnia 11 marca 2004 r. Teza ta jest oczywista, zwłaszcza w świetle art. 2 pkt 11 ustawy, który na potrzeby tej ustawy definiuje pojęcie podatku od wartości dodanej. Zgodnie z powołaną definicją podatkiem od wartości dodanej jest podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. Wynika z tego, że ustawodawca wyraźnie rozróżnia polski podatek VAT i podatek VAT nakładany przez ustawodawstwa innych niż Polska państw członkowskich UE.

Reasumując, gdyby polski ustawodawca umożliwił dokonywanie odliczenia podatku naliczonego na fakturach wystawianych zgodnie z przepisami obcych państw członkowskich UE, wówczas w treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług posłużyłby się np. stwierdzeniem: "kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku i podatku od wartości dodanej otrzymanych przez podatnika".