Jak prawidłowo obliczyć okres zasiłkowy?

Okres zasiłkowy to limitowany czas pobierania świadczenia chorobowego, a więc wynagrodzenia chorobowego i/lub zasiłku chorobowego. Do pobierania wynagrodzenia chorobowego uprawniona jest bowiem jedynie grupa ubezpieczonych będących pracownikami. Pobieranie wymienionych świadczeń może być spowodowane co do zasady niezdolnością do pracy. Nie każda jednak niezdolność będzie wliczana do jednego okresu zasiłkowego.

Prawo do zasiłku

Zasiłek chorobowy, którego zadaniem jest zrekompensowanie utraconego zarobku, przysługuje osobom podlegającym ubezpieczeniu chorobowemu. Charakter podlegania temu ubezpieczeniu, czy to obowiązkowy, czy dobrowolny, przekłada się jedynie na długość czasu wyczekiwania na świadczenie chorobowe. W przypadku bowiem ubezpieczenia obowiązkowego (co do zasady dotyczącego pracownika) zasiłek chorobowy przysługuje po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego. Jeśli natomiast osoba podlega ubezpieczeniu chorobowemu dobrowolnie, to nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 90 dni nieprzerwanego tego ubezpieczenia. Przy czym do wymienionych okresów nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego (30/90) wlicza się poprzednie okresy takiego ubezpieczenia (zarówno obowiązkowego, jak i dobrowolnego), jeżeli przerwa między nimi nie przekroczyła 30 dni albo była spowodowana:

Reklama
  • urlopem wychowawczym lub
     
  • urlopem bezpłatnym albo
     
  • odbywaniem czynnej służby wojskowej przez żołnierza niezawodowego.

Kwestie z tym związane uregulowane zostały w art. 4 ust. 1-2 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, zwanej ustawą zasiłkową.

Od tej ogólnej wcześniej wskazanej zasady dotyczącej okresu wyczekiwania ustawodawca poczynił pewne odstępstwo, ustalając iż w określonych sytuacjach prawo do zasiłku chorobowego przysługuje od pierwszego dnia ubezpieczenia chorobowego. Osoby, które mogą skorzystać z tego przywileju oraz okoliczności, z powodu których takie prawo przysługuje, wymienione zostały w art. 4 ust. 3 ustawy zasiłkowej.

Trzeba pamiętać, iż prawo do zasiłku chorobowego w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem poprzedzone jest prawem do wynagrodzenia chorobowego. Przysługuje ono za czas pierwszej niezdolności do pracy w roku kalendarzowym. W zależności od wieku pracownika należne jest za 14 lub 33 dni takiej niezdolności w roku kalendarzowym. W 14-dniowym wymiarze przysługuje osobie, która ukończyła 50. rok życia, przy czym nie chodzi tu o datę dzienną ukończenia wskazanego wieku. Wynagrodzenie chorobowe za 14 dni w roku kalendarzowym przysługuje bowiem pracownikowi od roku kalendarzowego przypadającego po roku, w którym ukończył on 50 lat.

Istotną kwestią wynikającą z komentarza ZUS do ustawy zasiłkowej, prezentowanego na stronie internetowej tej instytucji (www.zus.pl), jest okoliczność, iż przy ustalaniu okresu wyczekiwania na równi z okresem ubezpieczenia chorobowego należy traktować okres niezdolności do pracy z powodu choroby, za który ubezpieczony nie ma prawa do świadczenia chorobowego z powodu nieprzepracowania odpowiedniego dla niego okresu wyczekiwania.


Świadczenie chorobowe przysługuje za każdy dzień niezdolności do pracy, nie wyłączając dni wolnych od pracy.

Na równi z niezdolnością

Zasiłek choroby przysługuje ubezpieczonemu, który co do zasady stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Dowodem potwierdzającym m.in. czasową niezdolność do pracy z powodu choroby jest zaświadczenie lekarskie wystawione na druku ZUS ZLA.

Co ważne, na równi z niezdolnością do pracy z powodu choroby traktuje się niemożność wykonywania pracy:

  • w wyniku decyzji wydanej przez właściwy organ albo uprawniony podmiot na podstawie przepisów o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi,
     
  • z powodu przebywania w:
     
    • stacjonarnym zakładzie lecznictwa odwykowego w celu leczenia uzależnienia alkoholowego,
       
    • stacjonarnym zakładzie opieki zdrowotnej w celu leczenia uzależnienia od środków odurzających lub substancji psychotropowych,
       
  • wskutek poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów.

Wymienione okoliczności wynikają z art. 6 ust. 2 ustawy zasiłkowej. Przy czym okresy niemożności wykonywania pracy mogą być dokumentowane wyłącznie dokumentami innymi niż druk ZUS ZLA, jak również dodatkowymi dowodami oprócz zaświadczenia lekarskiego ZUS ZLA.

Okres zasiłkowy

Okres niezdolności do pracy oraz niemożności jej wykonywania z przyczyn wymienionych w art. 6 ust. 2 ustawy zasiłkowej, za który przysługuje świadczenie chorobowe (wynagrodzenie chorobowe i/lub zasiłek chorobowy) nazywany jest potocznie okresem zasiłkowym.

Ustawa zasiłkowa wymienia dwa okresy, które w zasadzie w zależności od przyczyny niezdolności do pracy różnią się od siebie ilością dni, za które przysługuje świadczenie chorobowe. Należne jest ono przez:

  • 182 dni - w razie niezdolności do pracy spowodowanej "zwykłą" chorobą,
     
  • 270 dni - jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży.

Tak stanowi art. 8 ustawy zasiłkowej.

Aby w sposób prawidłowy ustalić okres zasiłkowy, należy kierować się zasadami wynikającymi z art. 9, 12, 14-17 ustawy zasiłkowej (patrz tabela).

Co ważne, ubezpieczonemu przysługuje świadczenie rehabilitacyjne, jeżeli po wyczerpaniu przysługującego zasiłku chorobowego (182/270 dni) jest on nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.

Do okresu zasiłkowego podstawowego 182-dniowego albo wydłużonego 270-dniowego
wlicza się nie wlicza się
- okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy lub niemożności jej wykonywania (traktowane na równi z niezdolnością do pracy),
- okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni,
- okresy niezdolności do pracy, za które ubezpieczony na podstawie przepisów o wynagrodzeniu zachowuje prawo do wynagrodzenia, w tym również wynagrodzenia chorobowego,
- okresy niezdolności do pracy, za które ubezpieczony nie ma prawa do świadczeń chorobowych z powodu:
odsunięcia od pracy z uwagi na podejrzenie o nosicielstwo zarazków choroby zakaźnej, jeżeli pracownik nie podjął proponowanej mu przez pracodawcę innej pracy niezabronionej takim osobom,
powstania niezdolności w wyniku umyślnego przestępstwa lub wykroczenia albo nadużycia alkoholu,
wykonywania w okresie orzeczonej niezdolności pracy zarobkowej lub wykorzystywania zwolnienia od pracy w sposób niezgodny z jego celem,
sfałszowania zaświadczenia lekarskiego ZUS ZLA.
- okresu niezdolności do pracy przypadającego w okresie:
wyczekiwania, o którym mowa w art. 4 ust. 1 ustawy zasiłkowej, tj. w trakcie 30 lub 90 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego,
urlopu bezpłatnego,
urlopu wychowawczego,
tymczasowego aresztowania lub odbywania kary pozbawienia wolności, z wyjątkiem przypadków, w których prawo do zasiłku wynika z ubezpieczenia chorobowego osób wykonujących odpłatnie pracę na podstawie skierowania do pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania.

Podstawa prawna

Ustawa z dnia 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2014 r. poz. 159)

autor: Honorata Urbaniak
Gazeta Podatkowa nr 5 (1150) z dnia 2015-01-15

GOFIN podpowiada

Dowiedz się więcej na temat: zasiłek
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Strona główna INTERIA.PL
Polecamy
Finanse / Giełda / Podatki
Bądź na bieżąco!
Odblokuj reklamy i zyskaj nieograniczony dostęp do wszystkich treści w naszym serwisie.
Dzięki wyświetlanym reklamom korzystasz z naszego serwisu całkowicie bezpłatnie, a my możemy spełniać Twoje oczekiwania rozwijając się i poprawiając jakość naszych usług.
Odblokuj biznes.interia.pl lub zobacz instrukcję »
Nie, dziękuję. Wchodzę na Interię »