Zagraniczne wzorce
Zagraniczne telewizje publiczne, też podobnie jak nasza TVP, mają swoje misje społeczne i cele, do realizacji których są zobowiązane.
Inaczej jednak do naszego największego nadawcy telewizyjnego, nie zależy im na walce o najwyższe miejsce w rankingach oglądalności, nie biją się o reklamy a ich dziennikarze są postrzegani jako najbardziej obiektywni, co trudno powiedzieć o niektórych pracownikach TVP, ochoczo sprzedających swoje wizerunki medialne podczas różnych uroczystości, bankietów, konferencji, spotkań i zjazdów.
W Danii istnieją dwa rodzaje telewizji publicznej. Jeden to Danmarks Radio z programami radiowymi i dwoma centralnymi kanałami telewizyjnymi. Ani w programach radiowych, ani w telewizji nie nadaje się reklam. Danmarks Radio finansowane jest przez wpływy z abonamentu. W razie deficytu minister kultury może udzielić zezwolenia na uzupełnienie budżetu kosztem zmniejszenia kapitału zakładowego.
Drugi rodzaj telewizji publicznej to siec TV2. Może ona nadawać reklamy, ale jedynie w przerwach między programami i w ściśle ograniczonym zakresie. Utrzymuje się ze swego udziału w abonamencie i z reklam, a także z ewentualnej sprzedaży programów.
W Niemczech działają dwa publiczne ośrodki telewizyjne: ARD oraz ZDF. ARD, czyli pierwszy program, dysponuje siecią regionalnych (landowych) stacji telewizyjnych oraz radiowych. Działalność ARD oraz ZDF finansowana jest z dwóch źródeł: obowiązkowych opłat abonamentowych oraz dochodów z reklam.
Publiczna telewizja ma ustawowo ograniczony czas nadawania reklam. Nie może ich nadawać w weekendy i dni wolne od pracy, a w inne dni reklama nie może być nadawana po godzinie 20. W pozostałym czasie antenowym dzienna porcja reklamy nie może przekraczać 20 minut.
W Szwecji ani telewizja publiczna Sveriges Television, ani radio publiczne nie nadają reklam na żadnym z kanałów.
We francuskiej telewizji publicznej (France-2; France-3; TV5, po części przez Niemcy finansowana Arte) większość dochodów pochodzi z reklam. W programach telewizji publicznej nie przerywa się nimi filmów fabularnych. Łączny czas reklam w kanale publicznym nie może przekroczyć 6 minut na godzinę.
Wlk. Brytania: telewizja BBC nie może w ogóle emitować reklam. Mimo tego świetnie radzi sobie z realizacją misji.