Kandydaci do ekonomicznego Nobla

Zwycięzcy dostaną ok. 10 mln koron szwedzkich, a dziedzina której poświęcają swoje badania, zyska większy rozgłos. Lista chętnych jest długa.

Co roku pod koniec września w środowisku ekonomistów pojawia się lista typów noblowskich ("economic Nobel predictions"), czyli kandydatów do nagrody Banku Szwecji im. Alfreda Nobla.

Bardziej i mniej oficjalne zestawienia publikują agencje bukmacherskie, agencje informacyjne, think-tanki oraz poszczególni komentatorzy ekonomiczni. W tym roku rozpoczęła agencja Thomson Reuters, która słynie z dobrych trafów - w ostatnich latach przewidziała między innymi laury dla Edmunda Phelpsa, Paula Krugmana i Olivera Williamsona. Kilka dni temu jako pierwsza ogłosiła swoje typy. Oto one:

Reklama

Douglas W. Diamond, profesor finansów w Booth School of Business University of Chicago.

- Za analizy dotyczące pośrednictwa finansowego i monitoringu.

Douglas słynie też z badań nad kryzysami oraz nad zagadnieniem płynności. Zanim zaczął wykładać w Chicago Booth, uczył w Yale, w Hong Kong University of Science and Technology oraz na uniwersytecie w Bonn.

Jerry A. Hausman, profesor w ekonomii w Massachusetts Institute of Technology w amerykańskim Cambridge.

- Za wkład naukowy w rozwój ekonometrii, szczególnie za test specyfikacji Hausmana z 1978 roku.

Hausman typowany jest do nagrody razem z Halbertem L. Whitem juniorem (White'a test wykrywający heteroscedastyczność).

Anne O. Krueger, profesor ekonomii międzynarodowej w Johns Hopkins University w Waszyngtonie.

- Za opis "pogoni za rentą" (rent-seeking behaviour) i jej skutków.

Krueger typowana jest do nagrody wspólnie z Gordonem Tullockiem, emerytowanym profesorem prawa i ekonomii w George Mason University Sschool of Law w Darlington, który jako pierwszy opisał zjawisko polegające na dążeniu pewnych osób lub grup ludzi do uzyskiwania korzyści materialnych poprzez wywieranie wpływu na polityków, stan prawny i otoczenie gospodarcze.

Herbert L. White, professor ekonomii University of California w San Diego.

- Za wkład w ekonometrię wspólnie z Jerrym A. Hausmanem.

Wśród licznych publikacji można znaleźć dużo więcej "czarnych koni". Warto przybliżyć te nazwiska, zwłaszcza, że wiele z nich jest nawet dla praktyków dość egzotycznych.

- Od kilku lat wyroki Komitetu Noblowskiego są tak zaskakujące, że nazwisko które pada zupełnie nic mi nie mówi - mówi jeden z czołowych polskich ekonomistów, który pragnie zachować anonimowość. Na przykład Elinor Ostrom, laureatka ekonomicznego Nobla z 2009 roku za analizę ekonomicznych aspektów zarządzania, większości ludzi umiarkowanie interesujących się zagadnieniami gospodarczymi nie była znana w momencie ogłaszania werdyktu.

Wśród kandydatów do tegorocznego Nobla wciąż wymienia się też "pewniaki" z lat ubiegłych. Agencja bukmacherska Ladbrokers, a także Thomson Reuters wymieniali w 2010 roku kilku potencjalnych laureatów:

Richard Thaler z uniwersytetu w Chicago, który specjalizuje się w ekonomii behawioralnej. Thaler, autor między innymi książki "Nudge: Improving Decisions About Health, Wealth and Happiness", opisuje psychologiczne przyczyny, które sprawiają, że rynki na zawsze zachowują się tak, jak powinny według tradycyjnych opisów ekonomistów. Thaler współpracuje m.in. z noblistą Danielem Kahnemanem, który zasłynął m.in. z "teorii perspektywy", opisującej proces podejmowania decyzji przez jednostki w okresie niepewności.

Robert Shiller, profesor ekonomii z Yale University oraz głównego ekonomistę w firmie MacroMarkets oraz autora bestsellerowych książek, takich jak "Animal Spirits: How Human Psychology Drives The Economy and Why It Matters for Global Capitalism", "Macro Markets: Creating Institutions for Managing Society's Largest Economic Risks". Wymienia się go wśród 100 najbardziej wpływowych ekonomistów świata. Shiller zajmuje ekonomią finansową. Poświęca dużo miejsca w swej pracy analizie rynku nieruchomości. Współtworzył w 2003 roku "Is There A Bubble In the Housing Market?". Dziś jest jednym z naukowców, którzy przekonują, że wysoki poziom długu publicznego w większości krajów świata jest demonizowany przez polityków i ekonomistów. Fakt, że mierzy się go w ujęciu rocznym i że wśród wielu krajów przekracza 100 procent PKB, wymusza często - jego zdaniem - cięcia budżetowe tam, gdzie nie ma dla nich uzasadnienia i gdzie nie byłyby przeprowadzane, gdyby np. liczyć przyrost długu w okresie pięcioletnim.

Alberto Alesina, włoski specjalista od ekonomii politycznej, związany z Harvard University, który w ostatnim czasie wyjątkowo dużo miejsca w swej pracy poświęca zagadnieniom kosolidacji fiskalnej (będącej udziałem wszystkich obecnie krajów Europy). W swoim opracowaniu pt. "Large Changes in Fiscal Policy: Taxes versus Spending" Alesina udowadnia, że konsolidacje, którym dotąd towarzyszył wyższy wzrost gospodarczy oparte były na cięciach wydatków.

Nobouhiro Kiyotaki, japońskiego pochodzenia ekonomista z Princeton University, kontynuator teorii J.M Keynesa, który w ramach mikroekonomicznych dociekań konstruuje modele, pozwalające lepiej rozumieć zjawiska makroekonomiczne (udowodnił między innymi, że nawet małe zaburzenia gospodarcze, które ograniczają możliwości kredytowe powodują cykliczne zahamowania produkcji),

John H. Moore z Uniwersytetu w Edynburgu, ekonometryk zajmujący się interakcją pomiędzy rynkami finansowymi i pozostałą częścią gospodarki. Moore zresztą współpracuje ściśle z profesorem Kiyotaki. W 199 roku otrzymali wspólnie nagrodę Yrjö Jahnssona od Europejskiego Towarzystwa Ekonomicznego (European Economic Association).

Kevin M. Murphy, profesor z University of Chicago, specjalizujący się w ekonomii społecznej, w szczególności popytem na pracę i bezrobociem oraz kwestiami nierówności wynagrodzeń.

Lista typów noblowskich jest bardzo długa. Portale takie jak freakonomics.com czy mostlyeconomics.wordpress.com podają kolejne nazwiska: Eugene Fama, Kenneth R. French, Paul Milgrom, Bengt Holmstrom, Thomas Sargent, Robert Hall, Robert J. Barro, Lars Pdeter Hansen, Gene Grossman, Elhanan Helpman, Paul Romer, Sanford Jay Grossman, Whitney K. Newey, Maurice Obstfeldt, Kenneth Rogoff, Martin Feldstein, David M. Kreps, Richard Posner (przyjaciel i wieloletni współpracownik noblisty Gary Beckera), John Sutton, Matthew J. Rabin, Daron Acemoglu, Raghuram Rajan (kiedyś główny ekonomista Międzynarodowego Funduszu Walutowego), John S. Wilson (z Banku Światowego), David Card, Adnrei Shleifer, Dale W. Jorgenson, Ariel Pakes, francuski makroekonomista Jean Tirole, B. Douglas Bernheim oraz jedyna kobieta Claudia Goldin.

Typuje się nie tylko postaci, ale także zagadnienia.

Jak wszyscy wiemy, Nobla 2010 otrzymało trio pracujące nad zagadnieniem bezrobocia. Peter A. Diamond, Dale Mortensen i Christopher Pissarides dostali nagrodę za wybitne osiągnięcia w badaniu zasad, jakie rządzą rynkowymi poszukiwaniami (np. pracy lub pracowników). Bezrobocie to także w 2011 roku wielki światowy temat. Z tym problemem zmagają się kraje Unii Europejskiej (zwłaszcza kraje południowe - Hiszpania, Włochy) oraz Stany Zjednoczone, w których Kongresie toczy się właśnie debata dot. reanimowania narodowego rynku pracy.

Innym wiodącym tematem tego roku jest dług publiczny, deficyt i konsolidacja fiskalna.

Dlatego istotne wśród typów noblowskich są nazwiska Kena Rogoffa z Harvard University oraz Carmen Reinhart z Peterson Institute for International Economics. Ta para wykonała ogromną pracę nad badaniem długów publicznych różnych krajów świata. Ich imponujące badania przedstawione zostały m.in. w głośnej książce pt. "The Time is Different". Opisano tam w szczególności historię długu publicznego w krajach rozwijających się, co jest istotne gdyż dane dot. długu tych krajów przed rokiem 1990 praktycznie nie istniały. Innymi specjalistami od długu są między innymi:Thomas Sargent oraz Martin Feldstein.

Z uwagi na obszar zainteresowań badawczych mocnym typem jest też - zresztą od czasu kryzysu 2008 - profesor Egene Fama. Nazywany "ojcem współczesnych finansów" naukowiec ukończył Tufts University, a następnie zrobił MBA oraz doktorat w Booth School of Business University of Chicago. Został doktorem prawa University of Rochester oraz DePaul University i doktorem honoris causa Uniwersytetu Katolickiego w Leuven w Belgii. Dziś wymieniany jest wśród szóstki najpopularniejszych profesorów Chicago Booth. Specjalizuje się w badaniach rynków finansowych oraz społeczności inwestorów. Napisał dwie książki oraz opublikował ponad 100 artykułów w prasie branżowej. Jest jednym z najobszerniej cytowanych amerykańskich naukowców. Wiele swoich dociekań poświęca zagadnieniom ryzyka.

W oczekiwaniu na tegorocznego laureata warto zwrócić uwagę, że Nagroda Nobla w dziedzinie nauk ekonomicznych daje niewątpliwy splendor i popularyzuje kierunek badawczy, którego laureat jest przedstawicielem, ale ma jednak coraz bardziej wymiar celebrycki. Łatwiej dostać po nim rubrykę w "The New York Times" (Paul Krugman) czy Vanity Fair (Joseph E. Stiglitz) niż posadę w radzie którejś z państwowych instytucji, o czym przekonał się boleśnie w tym i ubiegłym roku Peter A. Diamond, laureat ekonomicznego Nobla 2010.

Doktor nauk ekonomicznych, specjalizujący się w zagadnieniach bezrobocia, jeden z profesorów szefa Fed Bena Bernanke. W kwietniu 2010, wrześniu 2010 i w styczniu 2011 roku prezydent Barack Obama nominował go do rady gubernatorów amerykańskiego banku centralnego (Fed). Jego kandydaturę zablokowali republikańscy senatorowie. Zdaniem jednego z nich, Richarda S. Shelby'ego z Alabamy, Diamond nie miał wystarczającego doświadczenia w prowadzeniu polityki monetarnej oraz w zarządzaniu kryzysowym. Swojej frustracji Diamond dał upust w artykule zatytułowanym "When a Noble Prize Isn't Enough" (Gdy Nagroda Nobla nie wystarcza), opublikowanym 5 czerwca 2011 roku w "The New York Times": "Instead of going to Fed, however, I will go about my congenial Professional existence as a profesor at M.I.T., where I have taught and researched since 1966, and I will take advantage of some of the many opportunities that come to a Nobel laureate. So don't worry about me" (Zamiast iść do Fed będę kontynuować moją spokojną egzystencję eksperta jako profesor w Massachusetts Institute of Technology (MIT), gdzie wykładam i prowadzę badania od 1966 roku. Będę korzystać z różnych ofert i okoliczności, które daje pozycja laureata Nagrody Nobla. Nie martwcie się więc o mnie).

Katarzyna Kozłowska

Kalendarium ekonomicznego nobla od 1969 roku

2010 ROK Profesorowie Peter Diamond, Dale Mortensen i Christopher Pissarides otrzymali nagrodę w dziedzinie ekonomii za analizę tzw. rynków poszukiwania (search markets). Naukowcy wyjaśnili, dlaczego na rynku pracy występuje bezrobocie, chociaż są wolne etaty. 2009 ROK Elinor Ostrom i Oliver E. Williamson Amerykanie zostali nagrodzeni za swoją pracę na rzecz zorganizowania i usprawnienia zarządzania w gospodarce. 2008 ROK Paul Krugman - to znakomity ekonomista w dziedzinie nowej teorii handlu międzynarodowego oraz nowej geografii ekonomicznej . Zgodnie z teorią Krugmana - nową geografią ekonomiczną - należy zwracać uwagę na wewnętrzne czynniki wzrostu gospodarczego, na to, "co jest skumulowane w danym regionie, a nie wyłącznie opierać się na importowanych zasobach, czy to kapitale, czy pracy, czy technologii". 2007 ROK - Leonid Hurwicz, Eric S. Maskin, Roger B. Myerson ROK 2006 Prof. Phelps oraz prof. Friedman otrzymali Nobla w dziedzinie ekonomii za analizę międzyokresowych zależności w polityce. Opracowali dwa modele dotyczące zależności między inflacją a bezrobociem, uwzględniające oczekiwania inflacyjne i ich wpływ na skuteczność polityki makroekonomicznej, która ma prowadzić do obniżenia bezrobocia. ROK 2005 Nobla dostali Amerykanie Robert J. Aumannowi z Izraela i Thomasow C. Schelling Zostali oni uhonorowani za opracowanie teorii konfliktów w oparciu o teorię gier. Znaczenie ich prac daleko wykraczało poza samą ekonomię. Ich badania mają zastosowanie między innymi w polityce rozbrojeniowej, zagadnieniach bezpieczeństwa międzynarodowego czy też polityczno-gospodarczych negocjacjach. ROK 2004 Norweg Finn Kydland i Amerykanin Edward Prescott zostali noblistami z ekonomii. Uhonorowano ich za pracę wyjaśniającą "w jaki sposób cykle biznesowe wpływają zmiany w polityce ekonomicznej i technologii". ROK 2003 Nagroda Nobla przypadła dwóm uczonym, Amerykanin Robert F. Engle i Brytyjczyk Clive W. J. Granger. Obaj uczeni zostali nagrodzeni za stosowanie metod statystycznych w ekonomicznych (gospodarczych) sekwencjach czasowych. Prace te uznano za ważne, ponieważ na finansowych rynkach często dochodzi do przypadkowych fluktuacji i gwałtownych zwrotów, które mogą mieć wpływ na ceny i wartość akcji oraz innych instrumentów finansowych. ROK 2002 Nagroda Nobla przypadła dwóm amerykańskim uczonym mającemu obywatelstwo izraelskie, Daniel Kahneman z uniwersytetu Princeton i Vernon L. Smith, wykładowca z uniwersytetu w Fairfax. Nagrodę otrzymali za studia nad psychologicznymi aspektami oceny i podejmowania decyzji w sytuacjach niepewności oraz za studia laboratoryjne nad alternatywnymi mechanizmami rynkowymi. ROK 2001 Nagroda Nobla przypadła trzem amerykańskim uczonym - George A. Akerlof, Michael Spence oraz Joseph Stiglitz. . Nagrodę otrzymali za opracowanie w latach 70 podstaw do ogólnej teorii ekonomii informacyjnej. Istotą której jest analiza rynków cechujących się asymetrią informacji, występuje ona w sytuacji, gdy jedni uczestnicy rynku mają lepsze informacje niż inni. ROK 2000 Nagroda Nobla przypadła dwóm amerykańskim uczonym - Jamesowi J. Heckmanowi i Danielowi L. McFaddenowi z Uniwersytetu Kalifornii w Berkeley. Nagrodę otrzymali za opracowanie "teorii i metod szeroko stosowanych w analizie statystycznej zachowań poszczególnych osób i gospodarstw domowych". Prace naukowców pochodzą z pogranicza ekonomii i statystyki, a teraz wykorzystywane są również w naukach społecznych. Rok 1999 Nagrode odbiera Robert A. Mundell (Kanadyjczyk osiadły w USA, pracuje w Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku, ur. 1932) - za analizę polityki pieniężnej w warunkach ograniczeń kursów wymiany, a także za analizę optymalnych obszarów walutowych. Jego badania stworzyły podwaliny pod teorię, na której oparli się twórcy strefy euro. Jest twórcą teorii optymalnych obszarów walutowych - (teoria OCA), która podkreśla że znaczne korzyści z integracji monetarnej są w stanie osiągnąć szczególnie kraje z wysoką inflacją i słabiej rozwinięte. Dodatkowe korzyści dla tych krajów są efektem większej stabilności makroekonomicznej promującej inwestycje i zatrudnienie. Zdaniem Mundella kryterium, według którego można typować kraje do połączenia się w unii walutowej, jest wysoka mobilność czynników produkcji, przede wszystkim pracy. Rok 1998 Akademia nagradza Amartya Sena urodzonego w indyjskim Bengalu Zachodnim w 1934 roku (Indie, obecnie jest wykładowcą w Trinity College w brytyjskim Uniwersytecie Cambridge wcześniej był wykładowcą na amerykańskim uniwersytecie Harvarda). Nobla otrzymał za badania nad sposobami postępowania społeczeństw, by racjonalnie gospodarowały swymi zasobami. Zastanawiał się jak prowadzić politykę gospodarczą, by zapewnić ład społeczny. Badania Amartya nad tzw. Ekonomią dobrobytu poświęcone są zjawisku głodu oraz dystrybucji żywności i dochodu na świecie. Prace prowadził w Indiach, Etiopii, Bangladeszu oraz Afryce Saharyjskiej. Prace Amartyi pozwalają wyjaśnić ekonomiczne podłoże braku żywności na świecie dotyczą gospodarek w krajach rozwijających się i sytuacji ludzi najbiedniejszych w tych krajach, a także sposobom, jakie mogą zapobiec klęskom głodu. Rok 1997 Nagrogę Nobla w tym roku otrzymali Amerykanie - Robert C. Merton z Uniwersytet Harvarda i Myron S. Scholes z Uniwersytetu Stanforda w Kalifornii za opracowanie w latach siedemdziesiątych metody wyceny instrumentów pochodnych. Najbardziej spektakularnym osiągnięciem naukowców jest ich model wyceny opcji nazwany od ich nazwisk jako MODELEM BLACKA-SCHOLESA. Prace naukowe tych uczonych otworzyły nowe dziedziny badań, także poza nauką o finansach. Mają również zastosowanie w określaniu wartości umów ubezpieczeniowych. Rok 1996 Akademia nagrodziła Jamesa A. Mirrleesa z Uniwersytetu Cambridge z Wielkiej Brytanii i Williama Vickrey`a z Kanady za opracowanie teorii podejmowania decyzji w warunkach braku pełnej informacji. Naukowcy w swoich opracowaniach zwrócili uwagę na istotną rolę informacji we współczesnej gospodarce. Ich teoria określana jako "teoria bodźców w warunkach informacji asymetrycznej" dotyczyła sytuacji, gdy podmioty uczestniczące w życiu gospodarczym i zawierające najróżniejsze transakcje, rozporządzające asymetrycznymi informacjami. Teoria stworzona przez laureatów Nagrody Nobla ma duże zastosowanie również w innych dziedzinach, między innymi w zawieraniu umów ubezpieczeniowych, tworzeniu systemu podatkowego, ustalaniu zasad organizowania przetargów czy tworzeniu systemu płac kadry kierowniczej. Rok 1995 Nagrodę Nobla otrzymał Amerykanin Robert E. Lucas Jr. z Uniwersytetu w Chicago. Lucas jest powszechnie uważany za człowieka, który stworzył dynamiczną teorię makroekonomii, badającą zachowanie gospodarki jako całości klasycznej. Jego prace zrewolucjonizowały sposoby konstruowania modeli ekonomicznych, a także gruntowną zrewolucjonizowały analizę makroekonomiczną. Rok 1994 Akademia uznaje pracę prowadzone przez zmarłego w 2000 r. Johna C. Harsanyia, pracownika Uniwersytetu Kalifornii w Berkeley, Johna F. Nasha z Uniwersytetu Princeton i Reinharda Seltena z Uniwersytetu Bońskiego za przełomowe wobec zastosowania teorii gier w badaniu procesów gospodarczych. Rok 1993 W uznaniu osiągnięć Nobla otrzymuje Robert W. Fogel pracownik Uniwersytetu Chicagowskiego i Douglass C. North z Uniwersytetu Waszyngtona w St. Louis za "wkład w odnowę historii gospodarczej przez zastosowanie teorii ekonomicznych i metod jakościowych dla objaśnienia przemian gospodarczych i instytucjonalnych". Rok 1992 Laury zdobywa Gary S. Becker z Uniwersytetu Illinois w Chicago. Jako pierwszy zastosował analizę mikroekonomiczną do zastosowania w dziedzinach ludzkiego zycia, którymi dotychczas zajmowały się socjologia, demografia czy kryminologia - badał w ten sposób zjawiska związane z ludzkimi zachowaniami i interakcjami, w tym również w sferze pozarynkowej. Rok 1991 Szwedzcy Akademicy uznają prace Ronalda Coase a za badania, które wniosły "przełomowy wkład w zrozumienie instytucjonalnej struktury gospodarki" - prace nad wpływem praw własności i kosztów prowadzenia interesów (tzw. kosztów transakcyjnych) na gospodarkę. Rok 1990 Nobla odbiera Harry M. Markowitz, William F. Sharpe i Merton H. Miller - wymyślili sposób oceny akcji spółek i obligacji oraz własne pomysły na ocenę różnych inwestycji. ROK 1989 Trygve Haavelmo - Norwegia za wykorzystanie metod statystycznych w prognozowaniu ekonomicznym. ROK 1988 Maurice Allais - Francja za wkład do teorii rynków i efektywnego wykorzystania zasobów. ROK1987 Robert M. Solow - USA za teorię wzrostu gospodarczego, dowodzącą, że technologia jest najbardziej istotnym czynnikiem rozwoju gospodarczego. ROK 1986 James M. Buchanan Jr. - USA za teorię włączającą do badań ekonomicznych problem podejmowania decyzji politycznych ( postulat nałożenia konstytucyjnych ograniczeń na zachowania osób urzędowych dla zapewnienia realizacji interesu publicznego). ROK 1985 r. Franco Modigliani - USA za teorię oszczędzania i finansów korporacji 1984 r. Richard Stone - Wielka Brytania za rozwój rachunku dochodu narodowego - narzędzia do mierzenia dochodów i wydatków kraju. ROK 1983 Gerard Debreu - USA za matematyczny model opisujący w sposób naukowy teorie równowagi ogólnej. ROK 1982 George J. Stigler - USA za badania nad sposobami działania rynków oraz nad przyczynami i skutkami ich regulowania przez państwo. ROK 1981 James Tobin - USA za teorię inwestycji, teorię wyboru portfela inwestycyjnego, rolę pieniądza we wzroście gospodarczym, mierniki poziomu dobrobytu. ROK 1980 Lawrence R. Klein - USA za stworzenie modeli ekonometrycznych do prognozowania fluktuacji gospodarczych. ROK 1979 Arthur Lewis - Wielka Brytania Theodore W. Schultz - USA za analizę procesów ekonomicznych w krajach rozwijających się. ROK 1978 Herbert A. Simon - USA za badania dotyczące sposobu podejmowania decyzji ekonomicznych (zwłaszcza przedsiębiorstw). ROK 1977 James E. Meade - Wielka Brytania Bertil Ohlin - Szwecja za wkład w teorię handlu międzynarodowego. ROK 1976 Milton Friedman - USA za wkład w teorię konsumpcji, stabilizacji makroekonomicznej oraz ponowne sformułowanie ilościowej teorii pieniądza. ROK 1975 Tjalling C. Koopmans - USA Leonid W. Kantorowicz - ZSRR za prace poświęcone efektywnej alokacji i wykorzystaniu zasobów gospodarczych. ROK 1974 Friedrich August von Hayek - Austria Gunnar Myrdal - Szwecja za teorię monetarną i analizę współzależności czynników ekonomicznych i społecznych. ROK 1973 Wassily Leontief - USA za stworzenie i zastosowanie metody - nakładów i wyników. ROK 1972 Kenneth J. Arrow - USA John R. Hicks - Wielka Brytania za opracowanie sposobów modelowania współzależności między cenami i rozmiarami produkcji dóbr oraz między cenami a podażą czynników produkcji. ROK 1971 Simon Kuznets - USA za wykorzystanie miernika produktu narodowego brutto do opisu i interpretacji wzrostu gospodarczego w długich okresach czasu. ROK 1970 Paul A. Samuelson - USA za wkład w naukową analizę teorii ekonomicznych. ROK 1969 Jan Tinbergen - Holandia Ragnar Frisch za pionierskie prace z zakresu ekonometrii. Opr. INTERIA.PL
Obserwator Finansowy
Dowiedz się więcej na temat: kandydaci | kandydat | nobel | komitet noblowski | dziedzina
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Strona główna INTERIA.PL
Polecamy
Finanse / Giełda / Podatki
Bądź na bieżąco!
Odblokuj reklamy i zyskaj nieograniczony dostęp do wszystkich treści w naszym serwisie.
Dzięki wyświetlanym reklamom korzystasz z naszego serwisu całkowicie bezpłatnie, a my możemy spełniać Twoje oczekiwania rozwijając się i poprawiając jakość naszych usług.
Odblokuj biznes.interia.pl lub zobacz instrukcję »
Nie, dziękuję. Wchodzę na Interię »