Strefa dzienna (cz. 10): Salon

Choć wielkość salonu zależy od wielkości domu, zależność ta nie musi być proporcjonalna. W małych domach warto bowiem łączyć ze sobą salon, jadalnię i kuchnię. Dobrze jest jednak, kiedy salon ma przynajmniej 20-25 m2 powierzchni, a powiązane z nim kuchnia min. 7-10 m2 i jadalnia - ok. 7-10 m2, co daje łączną wielkość strefy wynoszącą ok. 40 m2.

Jeśli salon jest bardzo duży, warto podnieść jego wysokość, aby dodać mu lekkości. Szczególny charakter nadaje salonowi zaprojektowana nad nim pustka, ale należy pamiętać, że zmniejsza ona powierzchnię użytkową poddasza, a ogrzewanie wysokiego pomieszczenia będzie kosztowne.

Salon powinien mieć dobrą komunikację z resztą domu. Najlepiej więc, aby znajdował się w centrum strefy dziennej. Dobrze, jeśli został zaplanowany od strony ogrodu, wtedy bowiem taras staje się jego naturalnym przedłużeniem. Taras bywa bowiem nazywany letnim salonem, a duże przeszklenia pokoju dziennego stanowią naturalny ogród zimowy domu. Niezwykle ważny jest widok z okien salonu, który powinien uspokajać, a nie irytować (np. siedząc w fotelu lepiej podziwiać zadbany ogród niż garaż sąsiada).

Wejście główne do salonu powinno być dobrze widoczne z holu i być wejściem reprezentacyjnym domu. Ważne jest, aby nie planować wejścia do kuchni przez salon, a otwarta kuchnia zawsze powinna być tak zaprojektowana, aby ewentualny nieporządek nie był widoczny z salonu. Blisko salonu powinna zaś znajdować się łazienka dla gości lub przynajmniej toaleta. Blisko nie oznacza, że na przeciwko. Warto zwrócić uwagę na ten praktyczny aspekt usytuowania pomieszczeń w domu, aby drzwi toalety nie przykuwały uwagi osób goszczących w salonie.

Aranżacja wnętrza pokoju dziennego powinna współgrać z poczuciem estetyki właścicieli. Planując styl salonu warto pamiętać, iż cała strefa dzienna, a więc również kuchnia z jadalnią, powinna tworzyć przemyślaną całość. Kolorystyka wnętrza powinna wynikać z osobistych preferencji domowników, tak aby dobrze się w nim czuli. Ze względu na reprezentacyjny charakter tego pomieszczenia bezpieczniej jest wykorzystywać stonowane, pastelowe barwy. W zależności od wybranego stylu, w jakim zdecydujemy się urządzić salon, należy dobrać odpowiednie dodatki, takie jak zasłony, dywan, obicia sof czy foteli. Ustawiając meble w salonie warto tak je rozmieścić, aby nie stały w ciągu komunikacyjnym i nie przeszkadzały w codziennym funkcjonowaniu domowników, np. dobrym rozwiązaniem jest takie ustawienie kompletu wypoczynkowego, aby goście nie siedzieli plecami do wejścia, ale równocześnie aby siedząc w salonie nie obserwowali holu lub wejścia.

Warto też zrezygnować z telewizora w salonie, który nie sprzyja kontaktom i bezpośrednim rozmowom. Zdecydowanie lepiej jest zaplanować tu miejsce na sprzęt muzyczny, a telewizor, video i dvd umieścić w osobnym, specjalnie do tego przeznaczonym pokoju telewizyjnym.

Podstawowym wyposażeniem salonu jest zazwyczaj kanapa, fotele, ława, półki, szezlong. Średniej wielkości sofa ma wymiary 150 x 100 cm, a fotel 90 x 100 cm. Wymiary mebli są istotne z punktu widzenia wielkości całego salonu. Pozwalają bowiem zaplanować, które z mebli zmieszczą się w pokoju i równocześnie spełnią swoją rolę.

W związku z tym, że salon łączy często funkcję wypoczynkową z funkcją aneksu kominkowego, czy części przeznaczonej na jadalnię, połączenie wszystkich tych elementów może sprawiać trudność osobie nie obeznanej z aranżacją wnętrz, tym bardziej że czasami w salonie pojawiają się jeszcze schody, które dobrze zaplanowane powinny stanowić charakterystyczny element wystroju wnętrza. Wtedy warto skorzystać z pomocy architekta, który wskaże, w którym miejscu i jak ustawić meble oraz podpowie, jak sprawić, aby salon był odbiciem naszego poczucie estetyki, był wygodny i reprezentacyjny.

Kominek to jeden z największych elementów wyposażenia domu. Zwykle dominuje w wystroju wnętrza salonu, gdzie najczęściej jest usytuowany, i bywa niemal dosłownym centrum domowego ogniska oraz towarzyskich spotkań. Obecnie, kiedy rozpowszechniły się wkłady kominkowe i możliwe jest budowanie kominków zamkniętych, pełni on rolę nie tylko dekoracyjną, ale jest także wydajnym źródłem ciepła.

Ze względu na jego rozmiary i dominującą rolę w wystroju wnętrza niezwykle ważna jest troska o odpowiedni wygląd i estetykę kominka. Niezbyt dopasowany do otoczenia może bardzo razić swą innością, dlatego też zawczasu należy ustalić w jakim stylu urządzany będzie dom, aby właściwie dobrać kształt "salonowego ogniska".

Aby kominek spełniał powierzone mu zadania, trzeba poznać go bliżej i zastanowić się: jakie możliwości techniczne ma nasz dom, jaką sumę możemy na niego przeznaczyć oraz spośród jakich możliwości przyjdzie nam wybierać.

Styl kominka

Kominki stylizowane na dawne. Mogą być zamknięte lub otwarte (tradycyjne). Charakteryzują się bogatym zdobnictwem i obudowaniem kamiennym, ceglanym lub gipsowym portalem. Najbardziej interesująco wyglądają, gdy w znacznej części są ukryte, a poza obrys ściany mają tylko nieznacznie wysunięte palenisko. Znakomicie wpisują się w wystrój o charakterze klasycznym, w pomieszczeniach umeblowanych antykami.

Kominki współczesne są bardzo uniwersalne. Otwarte buduje się najczęściej przy ścianie, z wysuniętym paleniskiem pod trapezowym okapem. Zamknięte natomiast dają więcej swobody w ich usytuowaniu i możliwości wyboru kształtu, zwłaszcza dzięki przeróżnym modelom wkładów dostępnych na rynku. Na przykład zastosowanie wkładu dwustronnie przeszklonego pozwala na wbudowanie kominka w ścianę i stworzenie swoistej ogniowej przegrody między pomieszczeniami. Są także wkłady z trzema szybami czy szybami półokrągłymi. Kominki zamknięte buduje się bardzo często przy wolno stojącej ścianie na granicy salonu i kuchni lub holu. Ich obudowanie i wykończenie może być niemal dowolne, nawet bardzo niekonwencjonalne - ograniczeniem są jedynie wymagane parametry użytych materiałów.

Kominki nietypowe mają zwykle bardzo ekstrawaganckie kształty, które często skrywają ich rzeczywistą funkcję. Zwykle są projektowane i wykonywane na zamówienie i stanowią podstawowy element, na którym opiera się cały wystrój wnętrza. Do najbardziej interesujących można tu zaliczyć kominki wiszące, czyli zamocowane jedynie na kominie wypuszczonym z sufitu.

Położenie kominka

Najczęściej kominek buduje się przy ścianie wolno stojącej, która odgradza salon od kuchni albo holu. Innym popularnym rozwiązaniem jest ustawienie kominka w narożniku, gdzie zajmuje najmniej miejsca. Domowe "ognisko" bywa także budowane centralnie na największej ścianie salonu, szczególnie gdy jest to otwarty kominek stylizowany na dawny.

Czasem kominek sytuuje się poza salonem, na przykład w specjalnym aneksie kominkowym czy bibliotece.

Przy dokładnym ustalaniu miejsca na kominek trzeba pamiętać, że musi on być ustawiony w pobliżu przewodu kominowego. W okolicy paleniska nie mogą znajdować się przedmioty ani materiały palne, a podłoga w promieniu 50 cm powinna być wyłożona kamienną lub inną, całkowicie niepalną okładziną. W tym celu często stosuje się specjalne płytki ceramiczne o bardzo dużej odporności na temperaturę imitujące drewno zarówno kolorystycznie, jak i fakturą.

Aby umożliwić właściwe działanie kominka, należy doprowadzić do niego powietrze. Dla kominków otwartych oznacza to zastosowanie specjalnej wentylacji (otwarte palenisko zużywa nawet do 2000 m3 powietrza na godzinę) lub przewodu umieszczanego pod podłogą i doprowadzającego powietrze do kominka. Natomiast dla kominków zamkniętych wystarczy, że dom nie jest całkowicie szczelny, ponieważ potrzebują zaledwie 6-8 m3 powietrza na godzinę, jednak i w tym przypadku często stosuje się bezpośrednie doprowadzenie powietrza.

Kominek jako źródło ciepła w domu znany jest od wieków, jednak tradycyjne, otwarte konstrukcje nigdy nie były zbyt wydajne. Choć w ich pobliżu było rzeczywiście ciepło, to całe pomieszczenie było nagrzewane bardzo nierównomiernie, a jedyna regulacja ilości oddawanego ciepła polegała wyłącznie na dorzuceniu drew.

Sytuacja zmieniła się, kiedy zaczęto produkować gotowe wkłady kominkowe, co umożliwiło budowanie kominków zamkniętych, które nie oddają energii bezpośrednio, lecz przez ogrzane powietrze. Wkład takiego kominka jest obudowany w taki sposób, aby opływające go powietrze ogrzewało się, a następnie wydostawało się do pomieszczeń poprzez kanały grzewcze, których otwory wylotowe umieszcza się w suficie lub nad podłogą.

Taki system jest łatwy do regulowania - w kominku można przygasić ogień poprzez zmniejszenie dopływu powietrza, a do kratek można zamontować regulację mechaniczną lub anemostaty. W ten sposób zastosowanie kominka zamkniętego może stać się bardzo istotnym uzupełnieniem, a niekiedy nawet jedynym systemem ogrzewania w domu, szczególnie gdy zastosujemy płaszcz wodny.