Waloryzacja faktycznej podstawy wymiaru świadczenia rehabilitacyjnego

Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego z tytułu pracy w pełnym wymiarze czasu pracy nie może być niższa od kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% tego wynagrodzenia. Tak stanowi art. 45 ust. 1 ustawy zasiłkowej. W myśl art. 21 ustawy zasiłkowej, przepis ten stosuje się również przy obliczaniu świadczenia rehabilitacyjnego.

Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego to przeciętne miesięczne wynagrodzenie za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy (odpowiednio za pełne kalendarzowe miesiące ubezpieczenia). Jest to kwota faktycznej podstawy wymiaru. W sytuacji, gdy okaże się ona niższa od najniższej, to ulega podwyższeniu do tej kwoty. Natomiast podstawę wymiaru świadczenia rehabilitacyjnego stanowi wynagrodzenie, które przyjęto do obliczenia zasiłku chorobowego wypłacanego przed tym świadczeniem. Jeżeli pierwszy dzień okresu, na który zostało ono przyznane przypada w kwartale, w którym przeprowadzana jest waloryzacja, o której mowa w art. 19 ust. 2 ustawy zasiłkowej, to podstawa wymiaru zasiłku wypłacanego przed świadczeniem podlega waloryzacji o wskaźnik obowiązujący w tym kwartale.

Jeśli po waloryzacji podstawa jest nadal niższa od najniższej, podlega odpowiedniemu podwyższeniu. W III kwartale 2017 r. wskaźnik waloryzacji wynosił 107,4% (Mon. Pol. poz. 507).

Wskaźnik waloryzacji podajemy w serwisie www.wskazniki.gofin.pl.

W przypadku, gdy kwota najniższej podstawy wymiaru zostanie podwyższona w trakcie pobierania świadczenia rehabilitacyjnego (co do zasady, następuje to od 1 stycznia następnego roku), to podstawa wypłacanego świadczenia musi zostać ponownie podwyższona.

Z pytania wynika, że nieprawidłowo ustalono podstawę wymiaru przyznanego pracownikowi świadczenia rehabilitacyjnego, bowiem podwyższeniu nie uległa faktyczna podstawa wymiaru, ale kwota najniższa obowiązująca w 2017 r. Oznacza to, że pracodawca nadpłacił świadczenie rehabilitacyjne od dnia jego przyznania do 31 grudnia 2017 r. Jeżeli prawidłowo zwaloryzowana faktyczna podstawa wymiaru świadczenia będzie niższa od najniższej obowiązującej w 2018 r., to począwszy od 1 stycznia br. do obliczenia wysokości świadczenia należało przyjąć kwotę obowiązującą od tego dnia, tj. 1.812,09 zł (2.100 zł - 287,91 zł).

Przyjmujemy, że podstawa wymiaru świadczeń chorobowych, tj. wynagrodzenia, a następnie zasiłku chorobowego, przysługujących pracownikowi od 27 lutego do 27 sierpnia 2017 r. wyniosła 1.607,12 zł. Ponieważ była ona niższa od najniższej podstawy obowiązującej w 2017 r. (1.607,12 zł < 1.725,80 zł), do obliczenia ich wysokości przyjęto 1.725,80 zł.

Od 28 sierpnia 2017 r. do 22 sierpnia 2018 r. pracownikowi przyznano świadczenie rehabilitacyjne. Podstawa jego wymiaru po waloryzacji wynosiła 1.726,05 zł (1.607,12 zł x 107,4%) i była wyższa od najniższej podstawy (1.726,05 zł > 1.725,80 zł). Świadczenie rehabilitacyjne za okres od 28 sierpnia do 31 grudnia 2017 r. łącznie powinno wynieść 6.213,60 zł (po 51,78 zł za pierwsze 90 dni świadczenia i po 43,15 zł za dni pozostałe do 31 grudnia 2017 r.). Ponowne podwyższenie podstawy wymiaru świadczenia rehabilitacyjnego powinno nastąpić od 1 stycznia 2018 r. w związku z nową kwotą najniższej podstawy wynoszącą 1.812,09 zł (stawka dzienna świadczenia przysługującego od 1 stycznia do 22 sierpnia 2018 r. wynosi 45,30 zł).

Pracodawca w sierpniu 2017 r. zwaloryzował podstawę wymiaru przyjętą do wypłaty zasiłku chorobowego do kwoty 1.853,51 zł (1.725,80 zł x 107,4%). W związku z tym świadczenie wypłacone przez niego pracownikowi za okres od 28 sierpnia do 31 grudnia 2017 r. wyniosło łącznie 6.673,14 zł. Tym samym pracodawca dokonał nadpłaty tego świadczenia na kwotę 459,54 zł (6.673,14 zł - 6.213,60 zł).

Ubezpieczenia i Prawo Pracy Nr 6 z dnia 2018-03-10

GOFIN podpowiada