Kiedy przedsiębiorca może dostać ulgę w spłacie podatków?

Przedsiębiorcy nie zawsze są w stanie spłacić swoje zobowiązania podatkowe. Mogą wówczas złożyć wniosek o:

1) odroczenie terminu płatności podatku,

2) rozłożenie zapłaty podatku na raty,

3) odroczenie zapłaty zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę lub odsetek określonych w decyzji, o której mowa w art. 53a Ordynacji podatkowej,

4) rozłożenie na raty zapłaty zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę lub odsetek określonych w decyzji, o której mowa w art. 53a Ordynacji podatkowej,

5) umorzenie w całości lub w części zaległości podatkowej, odsetek za zwłokę lub opłaty prolongacyjnej.

Udzielenie tych ulg wchodzi w rachubę w wyjątkowych sytuacjach - uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym. Ważny interes podatnika występuje wtedy, gdy podatnik nie jest w stanie spłacić zadłużenia z powodu nadzwyczajnych i losowych zdarzeń, np. braku możliwości zarobkowania ze względu na chorobę. Przesłankę interesu publicznego ocenia się natomiast przez pryzmat wartości wspólnych, np. ochrony miejsc pracy.

Wniosek o przyznanie ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych trzeba więc dobrze uzasadnić, a przytaczane argumenty - poprzeć odpowiednimi dowodami. Mogą to być: sprawozdanie finansowe za bieżący rok obrotowy, umowy kredytowe wraz z dowodami spłaty kredytu, kserokopie protokołów wystąpienia takich zdarzeń losowych jak powódź lub kradzież, zaświadczenia o wysokości wynagrodzeń, honorariów i innych należności oraz otrzymywanych świadczeń, zaświadczenia lekarskie i rachunki potwierdzające konieczność ponoszenia wydatków na leczenie itp.

Odpowiednie uzasadnienie wniosku jest szczególnie ważne w przypadku ubiegania się o umorzenie niezapłaconych podatków. Fiskus niechętnie godzi się na takie rozwiązanie. Oznacza to bowiem rezygnację z części wpływów budżetowych. Za umorzeniem długów podatkowych z pewnością nie będzie przemawiał fakt, że firma ma kłopoty finansowe z powodu kryzysu gospodarczego. Urzędnicy - popierani przez sądy administracyjne - stoją na stanowisku, że to podatnik ponosi ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej. Każdy, kto decyduje się otworzyć własny biznes, musi brać pod uwagę możliwość zmiany koniunktury, zmiany popytu i podaży, utratę płynności finansowej itp.

Złożenie wniosku o udzielenie ulgi nie wstrzymuje postępowania egzekucyjnego.

Nie wystarczy, że przedsiębiorca przekona urzędników o zasadności przyznania ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych. W przypadku podatników prowadzących działalność gospodarczą brane są pod uwagę również regulacje dotyczące pomocy publicznej. Wynika to z art. 67b Ordynacji podatkowej. Przedsiębiorcy mogą otrzymać ulgę: stanowiącą pomoc de minimis, niestanowiącą pomocy publicznej lub stanowiącą pomoc publiczną na określone cele, np. na szkolenia, pomoc regionalną, zatrudnienie pracowników znajdujących się w szczególnie niekorzystnej sytuacji i niepełnosprawnych. We wniosku trzeba sprecyzować, o jaki rodzaj pomocy chodzi.

Większość przedsiębiorców ubiega się o pomoc de minimis. Łączna wartość takiej pomoc nie może przekraczać równowartości 200 tys. euro brutto w ciągu ostatnich 3 lat podatkowych, a w przypadku podmiotów prowadzących działalność gospodarczą w sektorze transportu drogowego - 100 tys. euro brutto. Pod uwagę bierze się bieżący rok podatkowy oraz dwa poprzedzające go lata. Przedsiębiorcy, którzy o ulgę w spłacie zobowiązań podatkowych ubiegają się w 2013 r., muszą więc zliczyć wartość pomocy de minimis uzyskanej w 2013 r., 2012 r. i 2011 r. Nie ma znaczenia forma pomocy, źródło jej pochodzenia oraz cel przeznaczenia.

Pomoc de minimis nie może być jednak udzielona przedsiębiorcy znajdującemu się w trudnej sytuacji ekonomicznej w rozumieniu "Wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw". Ocenia się to przez pryzmat pojęcia "przedsiębiorstwa zagrożonego". Przedsiębiorstwo uznaje się za zagrożone, jeżeli nie jest w stanie powstrzymać strat, które prawie na pewno doprowadzą do jego zniknięcia z rynku w perspektywie krótko- lub średnioterminowej.

Przedstawione zasady udzielania pomocy de minimis nie dotyczą rolnictwa, rybołówstwa i akwakultury oraz sektora węglowego.

Przedsiębiorcy ubiegający się o ulgę w spłacie zobowiązań podatkowych stanowiącą pomoc de minimis muszą do wniosku dołączyć wszystkie zaświadczenia o pomocy de minimis otrzymanej w roku bieżącym oraz w ciągu 2 poprzedzających go lat albo oświadczenie o wielkości pomocy de minimis otrzymanej w tym okresie albo oświadczenie o jej nieuzyskaniu w tym okresie. W przypadku gdy pomoc de minimis została udzielona na podstawie decyzji, decyzja ta pełni jednocześnie rolę zaświadczenia, jeżeli w jej treści są zawarte wszystkie niezbędne określone prawem elementy zaświadczenia. Trzeba również złożyć, w formie urzędowego formularza, wykaz informacji o swojej sytuacji ekonomicznej, działalności gospodarczej i uzyskanej pomocy. Formularz ten stanowi załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie zakresu informacji przedstawianych przez podmiot ubiegający się o pomoc de minimis (Dz. U. z 2010 r. nr 53, poz. 311).