Gruba Kaśka została wzniesiona w 1964 r. W 2002 r. została wyremontowana wizualnie i technicznie oraz zwiększono przepustowość. Oddano ją ponownie do użytku w styczniu 2003 r. Pobiera wodę z kilkunastu promieniście ułożonych drenów, które znajdują się ok. 6 metrów pod dnem i 300-metrowym rurociągiem pompuje ją na brzeg. Rurociąg ten znajduje się w podwodnym tunelu, którym obsługa może także dostać się do wnętrza budowli.
Ujęcia infiltracyjne znane są od początku zeszłego stulecia[potrzebne źródło], ale zawsze budowane były na lądzie. Po kilku latach eksploatacji w warszawskim złożu filtrującym odłożyło się tak wiele zanieczyszczeń, że ujęcia brzegowe należało zamknąć.
Metodę pobierania wody spod dna rzeki opracował inż. Włodzimierz Skoraczewski. Metoda ta często jest nawet nazywana na świecie ujęciem warszawskim. Jej przewaga nad filtrami w brzegach polega na tym, że na nieuregulowanej rzece występuje zjawisko stałego przesuwania się rumowiska dennego. Zapewnia to ujęciom stałą, naturalną wymianę złoża. W Warszawie dodatkowo dwa Chude Wojtki, kręcące się stale w okolicach Grubej Kaśki i położonych wyżej dwóch ujęć brzegowych, strugami wody pod ciśnieniem spłukują wierzchnią, najbardziej zanieczyszczoną warstwę. Nurt Wisły nanosi wtedy kolejną warstwę. (wiki)
Biznes INTERIA.PL na Twitterze. Dołącz do nas i czytaj informacje gospodarcze
