Leczenie za granicą tylko z E-112

Z dniem 1 maja 2004 r. wszystkie osoby ubezpieczone w Narodowym Funduszu Zdrowia uzyskały możliwość ubiegania się o zgodę na leczenie w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej oraz w Norwegii, Islandii, Liechtensteinie i Szwajcarii. Ponadto osoby ubezpieczone w NFZ mają prawo do opieki medycznej za granicą podczas podróży. Kiedy, na jakich zasadach i jakie dokumenty są w tym celu potrzebne, postaramy się przybliżyć Czytelnikom w dzisiejszym artykule.

Ogólne zasady

Zaświadczeniem uprawniającym do uzyskania w innym państwie leczenia lub badań diagnostycznych jest tzw. formularz E 112, który wydawany jest przez oddział wojewódzki NFZ właściwy ze względu na miejsce zamieszkania zainteresowanego. Formularz składa się z trzech części. W przypadku kiedy dane leczenie bądź badanie diagnostyczne wykonywane jest w Polsce, lecz z uwagi na długi okres oczekiwania, osoba zainteresowana nie może być mu poddana w terminie niezbędnym, zgodę wydaje Prezes NFZ. Natomiast w sytuacji, kiedy takiego leczenia nie wykonuje się w Polsce, zgodę wydaje Minister Zdrowia.

Gdy w kraju za długa kolejka

Osoba, która chce poddać się leczeniu za granicą bądź jej małżonek lub ustawowy przedstawiciel, musi wypełnić część I formularza E 112. Część II i III formularza wypełnia lekarz specjalista właściwej dziedziny posiadający tytuł naukowy profesora lub stopień naukowy doktora habilitowanego. Winien on potwierdzić konieczność niezwłocznego przeprowadzenia badań diagnostycznych lub leczenia wskazanych we wniosku, biorąc pod uwagę dotychczasowy stan choroby i zastosowane leczenie. Opisuje także aktualny stan zainteresowanego i prawdopodobny dalszy przebieg choroby oraz określa czas oczekiwania na uzyskanie leczenia lub badań diagnostycznych w kraju, przewidziany zgodnie z listą oczekujących na wnioskowane usługi medyczne. Ponadto, lekarz wskazuje placówkę opieki medycznej, do której proponuje skierować chorego. Następnie pacjent musi dostarczyć lekarzowi przetłumaczoną na język angielski, przez tłumacza przysięgłego, część III wniosku. Lekarz zobowiązany jest przekazać wypełniony wniosek wraz z tym tłumaczeniem oraz kopię dokumentacji medycznej w zakresie objętym wnioskiem, w ciągu 2 dni roboczych od daty otrzymania tłumaczenia, do właściwego oddziału wojewódzkiego NFZ. Fundusz dokonuje weryfikacji wniosku i uzgadnia koszty leczenia z zagraniczną placówką. Dalej cała dokumentacja trafia do Prezesa NFZ i to on wydaje decyzję końcową. Jak widać cała procedura jest dosyć długa i skomplikowana.

W przypadku pozytywnej decyzji oddział NFZ wypełnia i poświadcza w dwóch egzemplarzach formularz E 112 (jeden z nich przesyła ubezpieczonemu) oraz informuje lekarza o podjętej decyzji. Koszty pokrywane są przez NFZ, jednak pacjent ponosi wydatki związane z udzielanym mu świadczeniem w takim samym zakresie jak osoba ubezpieczona w kraju, w którym leczenie ma miejsce. Chodzi tutaj m.in. o opłaty związane z pobytem w szpitalu, koszty wyżywienia. Ponadto Fundusz nie pokrywa kosztów transportu pacjenta za granicę i kosztów powrotu do kraju. Nie pokrywa również wydatków związanych z wyjazdem towarzyszącemu choremu opiekuna.

Zabieg, którego w Polsce się nie wykonuje

Podobnie jest w sytuacji, kiedy dane leczenie lub badanie diagnostyczne nie jest świadczone w kraju. W tej sytuacji również potrzebna jest opinia lekarza o określonym stopniu naukowym oraz tłumaczenie formularza. Wszystkie dokumenty są następnie przekazywane konsultantowi krajowemu właściwej dziedziny medycyny. Tutaj decyzja końcowa podejmowana jest przez Ministra Zdrowia. W tym przypadku koszty transportu ubezpieczonego do miejsca leczenia i z powrotem są pokrywane z budżetu państwa. Jednakże transport realizowany jest odpowiednim do stanu zdrowia najtańszym środkiem transportu.

Prawo pacjenta do leczenia za granicą potwierdzone zostało w wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 16 maja 2006 r. w sprawie C- 372/04.

EKUZ - niezbędna w trakcie podróży

Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego jest niezbędna przy podróżach po wcześniej wymienionych krajach. Aby ją otrzymać należy złożyć w oddziale bądź delegaturze NFZ właściwym ze względu na miejsce zamieszkania wniosek. Formularz wniosku dostępny jest w tych instytucjach oraz można go pobrać z internetowej strony Funduszu: www.nfz.gov.pl. Następnie wypełniony wniosek można złożyć osobiście, pocztą bądź też faksem.

WAŻNE! Kartę mogą otrzymać osoby ubezpieczone w NFZ.

Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego uprawnia do korzystania z opieki medycznej udzielanej w danym kraju, na takich samych zasadach jak w odniesieniu do osób ubezpieczonych w tymże kraju. Dotyczy to tylko opieki świadczonej w placówkach funkcjonujących w ramach powszechnego systemu ochrony zdrowia.

WAŻNE! Trzeba się jednak liczyć z taką ewentualnością, że nawet w placówce powszechnego systemu ochrony zdrowia za granicą, pobrane mogą zostać od nas opłaty za niektóre rodzaje usług medycznych.

Natomiast jeśli ktoś wyjedzie za granicę i nie wyrobi karty, a jest do niej uprawniony, może za pośrednictwem osoby przebywającej w Polsce, faksem albo telefonicznie skontaktować się z oddziałem wojewódzkim NFZ właściwym ze względu na miejsce zameldowania i zwrócić się z prośbą o wydanie EKUZ. Wtedy oddział wystawi Certyfikat Zastępczy, który jest papierowym odpowiednikiem Karty. Certyfikat dostarczony może zostać przez NFZ pocztą na wskazany adres lub w nagłych przypadkach faksem np. do szpitala.

WAŻNE! Osoba która nie posiada EKUZ ani Certyfikatu Zastępczego może liczyć na udzielenie niezbędnej pomocy medycznej za granicą. Jednak będzie ona musiała wszystkie koszty pokryć samodzielnie, a następnie po powrocie do Polski starać się o ich refundację z NFZ.

Kinga Romas