Objawy cukrzycy u dzieci - jak je rozpoznać?
Cukrzyca atakuje z każdej strony - i młodych i starych, niezależnie od statusu materialnego czy miejsca zamieszkania. Coraz częściej chorują na nią dzieci - praktycznie w każdym wieku, choć najczęściej daje o sobie znać u tych w wieku od 6 do 15 lat.
Cukrzyca typ 1., bo o niej mowa, swoje największe żniwo zgarnia zimą. Wówczas oddziały diabetologii pękają w szwach, a dla wielu rodzin rozpoczyna się nowe życie - z insuliną, glukometrem, nieprzespanymi nocami i ważonym każdym kęsem jedzenia.
Cukrzyca typu 1. pojawia się znienacka - bardzo często w rodzinach, gdzie nikt na nią wcześniej nie chorował. Choć to choroba, która ma bardzo charakterystyczne objawy, nie zawsze jest od razu diagnozowana
i rozpoznawana. Warto zapamiętać objawy cukrzycy, aby przypadkiem nie przeoczyć ich u swoich najbliższych.
Grudzień 2011
Podczas Świąt Paweł chwali się znajomym, jaki jest chudy - podnosi koszulkę i wciąga brzuch - widać każdą kosteczkę. Z mężem patrzymy na to i komentujemy: urosłeś ostatnio kilka centymetrów, jesteś mega aktywny, grasz w tenisa - to pewnie jest powód. Po Świętach zaczyna bardzo dużo pić i często robi siku.
Styczeń 2012
4 stycznia - idę z Pawłem do lekarza pediatry - lekarka bada go, nie zleca żadnych badań (morfologię miał robioną 3 miesiące wcześniej) - praktycznie wychodzimy bez diagnozy. Denerwuję sie, gdyż za dwa dni wyjeżdżamy na narty.
5 stycznia - idziemy do innego lekarza pediatry - praktycznie to samo - wychodzimy bez zlecenia badań, bez diagnozy.
6 stycznia - jedziemy do słynnego pediatry od pasożytów - patrząc na Pawła przezroczystą cerę i cienie pod oczami, wyrokuje: ma robaki, wrócicie z nart przeleczymy go...
8 stycznia - wyjeżdżamy na narty - Paweł marudzi, nie chce jeździć, zasypia w restauracji na stoku, cały czas chce mu się pić. Po kilku dniach wieczorem podczas kolacji wypija niemal 3 litry wody...
17 stycznia - w naszej grupie jest lekarka, która osłuchuje Pawła i sugeruje zebyśmy natychmiast pojechali z nim do lekarza.
I tak zaczyna się Pawła i nasze nowe życie - w górach, za karetką pogotowia, która wiezie go na sygnale do szpitala w Villach. Potem dowiedzieliśmy się, że miał cukier 830 mg/dl (norma wynosi 70-99 mg/dl na czczo).
25 stycznia - przejeżdżamy do Centrum Zdrowia Dziecka na oddział Diabetologii i Endokrynologii. Szkolimy się, uczymy wszystkiego. Nadal nie rozumiemy, co się wydarzyło. Pytamy o nasze drugie dziecko i słyszymy, że owszem prawdopodobieństwo zachorowania jest, ale bardzo niewielkie...
Luty 2012 - po powrocie ze szpitala badamy naszego drugiego syna, Tomka (wszystko ok), odchodzi od nas opiekunka, dziadkowie są w ogromnym stresie. Poukrywali wszystkie słodycze, uczą się nowego sposobu wydawania Pawłowi posiłków - najpierw mierzenie cukru - telefon do mamy/taty, ważenie jedzenia, insulina i dopiero posiłek. Nie ukrywają, że boją się sami opiekować Pawłem. Kilka razy spotykają się w szpitalu z dietetyczką, która cierpliwie tłumaczy, jak i co liczyć, jak ważyć zupę, ziemniaki, chleb, czego unikać.
Reakcja szkoły - Pani dyrektor klas I-III obiecuje, że zrobi wszystko, aby Paweł mógł normalnie przebywać w szkole, tak jak wcześniej, przed zachorowaniem. Chce abyśmy udzielili maksymalnie dużo informacji nauczycielom i opiekunom, panu od WF-u. Włącza w temat szkolną stołówkę, gdzie panie kucharki kilka nocy nie śpią i wymyślają jak ważyć i wydawać Pawłowi posiłki (stołówka wydaje dziennie ok. 400 posiłków).
Paweł ma prawie osiem lat. Po powrocie do klasy robi prezentację z osprzętu, którego używa. Pokazuje film o Lwie Lennym, który w sposób prosty i zrozumiały opowiada o cukrzycy. Zjada obiady i ma bardzo dobre cukry, zaczyna chodzić na swoje treningi...życie toczy się dalej.
Marzec 2013 - Tomek ma niespełna trzy lata. Od kilku dni obserwuję, że dużo pije i siusia. Niestety doskonale wiem, co się dzieje i pomiar glukometrem to tylko formalność. Znowu lądujemy w CZD z cukrem 330...dzień przed urodzinami Pawła. To koszmar, w który bardzo długo nie możemy uwierzyć.
Dla Tomka posiadanie pompy było tak bardzo naturalne, że zupełnie się nie dziwił. Spokojnie przyjmuje wszystkie zmiany. Od razu załapuje, że zanim cokolwiek zje, musi zapytać czy może.
Ciocie w niepublicznym "Kolorowym przedszkolu" od razu oferują pomoc - chcemy, aby do nas wrócił, potrzebujemy szkolenia i będziemy się nim zajmować. Z pomocą CZD i dr Marty Wysockiej-Mincewicz szkolimy wszystkich, uczymy, pokazujemy jak należy mierzyć cukier, obsługiwać pompę, ważyć, sprawdzać.
Po trzech tygodniach Tomek wraca do przedszkola.
Dziś (w 2017 roku) Paweł ma 13 lat, a Tomek 7. Paweł już nie pyta kiedy wyzdrowieje, Tomkowi jeszcze czasami się zdarza...
Aleksandra i Piotr Utrata
Słodziaki - Fundacja dla dzieci z cukrzycą; www.fundacjaslodziaki.pl
Materiał przygotowany przez Fundację Słodziaki, www.fundacjaslodziaki.pl, we współpracy z dr n. med. Martą Wysocką-Mincewicz
