Wyrokiem ogłoszonym 15 kwietnia br. sąd uchylił zaskarżoną decyzję. Sąd wskazał, że u podstaw zapadłego w niniejszej sprawie wyroku legły zupełnie inne względy niż wskazane przez TP SA w odwołaniu. Sąd wskazał, iż istotnymi elementami decyzji są jej osnowa i uzasadnienie i że osnowa decyzji powinna współgrać z uzasadnieniem, tak aby podmiot na który została nałożona kara nie miał wątpliwości za co kara została nałożona.
W sentencji zaskarżonej decyzji (osnowie) prezes UKE wskazał, iż kara została nałożona za "niewypełnienie w terminie warunków zapewnienia dostępu telekomunikacyjnego określonych w decyzji prezesa UKE z dnia 31 lipca 2007 r. nr DRTH-WWM-60600-15/07 (21), zwanej dalej decyzją, zmieniającej umowę (...), o dostępie do lokalnej pętli abonenckiej poprzez dostęp do węzłów sieci telekomunikacyjnej na potrzeby sprzedaży usług szerokopasmowej transmisji danych, zawartą (...) pomiędzy TP SA i Netią SA zmienioną następnie aneksem nr 1 (...) aneksem nr 2 (...). oraz decyzją prezesa UKE z dnia 9 listopada 2007 r. nr DHRT-WWM-60600-107/07 (24)."
Jednakże zdaniem sądu z uzasadnienia wynikało, że kara została nałożona na TP SA za brak realizacji zleceń BSA na łączach WLR składanych przez Netię SA w terminie wskazanym w decyzji prezesa UKE z dnia 31 lipca 2007 r. Zdaniem sądu, osnowa i uzasadnienie zaskarżonej decyzji stoją w sprzeczności.
Sprawdź bieżące notowania TP SA na naszych stronach
Sąd uzasadniając powyższe orzeczenie odwołał się także do wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 maja 2009 r. sygn. akt VI Aca 1617/08, w którym zaprezentowano stanowisko, iż brak jednoznacznego określenia czynu stanowiącego podstawę ukarania prowadzi do nieuzasadnionych rozbieżności, a przede wszystkim uniemożliwia rzeczową kontrolę czy dany czyn podlega karze.
Sąd powołując się na powyższy wyrok Sądu Apelacyjnego podniósł, że sytuacja wskazana w powołanym wyroku i niniejszej sprawie jest bardzo zbliżona.
Wyrok nie jest prawomocny.
