Wynalazek, któremu szansę dało wojskowe lotnictwo
Długopis to narzędzie wynalezione w 1938 roku przez węgierskiego artystę i dziennikarza László Bíró. Od 29 października 1944 roku jest w masowym użyciu.
Po wybuchu wojny László Bíró z rodziną uciekł z ojczyzny i przez Francję dotarł do Argentyny, gdzie ze swoim bratem Georgiem (chemikiem) udoskonalali wynalazek. Pierwsza produkcja zaczęła się w 1943 r. w Buenos Aires. Od nazwiska wynalazcy bierze się alternatywne określenie długopisu w angielszczyźnie brytyjskiej: nie tylko pen, ale potocznie także biro.
W roku 1944 Bíró sprzedał swoje udziały jednemu z akcjonariuszy, który zajął się produkcją na masową skalę. Była ona realizowana na potrzeby pilotów alianckich podczas drugiej wojny światowej, ponieważ długopisem można pisać bez względu na zmiany ciśnienia atmosferycznego.
W 1950 roku baron Marcel Bich kupił od Bíró patent na długopisy, które stały się głównym produktem założonej w 1945 roku firmy Bic.
Długopis składa się z obudowy oraz rurki wypełnionej gęstym tuszem i zakończonej obsadką. W obsadce umieszczona jest kulka o średnicy około 1 mm. Podczas pisania kulka obraca się, rozprowadzając równomiernie tusz po kartce papieru.
Kulka jest osadzona w gnieździe, które umożliwia jej swobodne obracanie i zapobiega wypadaniu. Pomiędzy kulką a gniazdem znajduje się niewielka przestrzeń, przez którą wypływa tusz. Przestrzeń ta jest na tyle mała, że jeśli długopis nie jest używany, to siły kapilarne utrzymują tusz w środku. Takie same rozwiązania techniczne użyte są również w innych urządzeniach - np. w obudowie antyperspirantów "w kulce". (wiki)
Opr. KM
Biznes INTERIA.PL na Twitterze. Dołącz do nas i czytaj informacje gospodarcze
