Złotowka jak matka jest tylko jedna

Pracodawcy chcieli zaakcentować, że publiczna złotówka (dokładniej - złoty) powinna być w pierwszej kolejności inwestowana w tworzenie miejsc pracy, nie zaś przejadana przez zasiłki socjalne.

Ponieważ "PB" z założenia jest pismem przedsiębiorców i biznesmenów, zatem interesujący dla nas stał się już sam fakt zjednoczenia się Konfederacji Pracodawców Polskich, Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych i Związku Rzemiosła Polskiego przy wspólnym stoliku. Spójrzmy na powyższe zdjęcie - czyż to nie budujące? Oto dowód, że od czasu pozbycia się przez KPP prezydenta Wojciecha Kornowskiego (a właśnie - co tam słychać po wyborach w jego Polskiej Unii Gospodarczej?) w stosunkach trzech organizacji nastąpiła rzeczywista normalizacja. Niewątpliwie katalizatorem przyspieszającym ten proces było zabieranie głosu w imieniu pracodawców przez prezesa Business Centre Club, Marka Goliszewskiego.

Przypomnijmy, iż reprezentacja środowiska pracodawców w Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych jest dokładnie określona w ustawie. Jej udziałowcami są trzy organizacje wymienione z nazwy (KPP, PKPP i ZRP) oraz ewentualnie inne, zrzeszające przedsiębiorców zatrudniających więcej niż 300 tys. pracowników. BCC przez dziesięć lat budował swój wizerunek klubu towarzysko-lobbingowego. Ostatnio podjął próbę dołączenia do strony pracodawców w komisji trójstronnej. Najpierw musi jednak przeliczyć własne szeregi - i tu trafia na 300-tysięczną barierę. Tym bardziej, że członkowie BCC już raz swoich pracowników w statystykach wykazali - w barwach którejś z trzech wymienionych wyżej organizacji. Ustawa co prawda nie zabrania liczenia tych samych dusz kilka razy, ale to przecież czysty Gogol...

Zaprezentowane w piątek wspólne stanowisko KPP, PKPP i ZRP wobec rządowej strategii "Przedsiębiorczość - Rozwój - Praca" jest życzliwo-ostrożne. Niewątpliwie prawidłowo identyfikuje ona problemy polskiej gospodarki oraz sposoby na to, byśmy mogli wrócić na ścieżkę rozwoju. Nie znaczy to jednak, że pracodawcy podpisują się pod każdym pomysłem umieszczonym w programie rządu. Ich największe zaniepokojenie budzi oczywiście niefrasobliwe potraktowanie kwestii stabilności makroekonomicznej. Nadmierne eksponowanie polityki pieniężnej i domaganie się jej poluzowania - bez symetrycznego zaostrzenia dyscypliny finansów publicznych - stwarza wrażenie szukania przez rząd z góry alibi na wypadek niepowodzenia całej strategii. Poza tym gołym okiem zauważalne są jej największe braki - prawdziwej reformy podatkowej oraz postępu w kwestiach prywatyzacji gospodarki.

Ogólnikowe hasło uelastyczniania rynku pracy jest tak samo słuszne, jak wieloznaczne. Wszystko zależy od jego interpretacji, o czym przypomnieliśmy w pierwszym akapicie - w tym przypadku Jasiem może okazać się nieprzejednany związkowiec. Na pewno dobrym ruchem jest odwrócenie proporcji, aby pasywna walka ze skutkami bezrobocia ustępowała aktywnemu tworzeniu miejsc pracy. Jednak zasygnalizowana w strategii nowelizacja kodeksu pracy nie jest jeszcze wystarczająca, żeby polska gospodarka stawała się konkurencyjna.

Reasumując - pracodawcy uznają, iż rządowy dokument jest programem pierwszej pomocy, obliczonym na kadencję 2002-05. W żadnym wypadku nie może być odnoszony do wyzwań czekających Polskę później, już po wejściu do Unii Europejskiej. A poza tym na razie pozostaje tylko zbiorem haseł. Konkrety zaczną się wtedy, gdy do Sejmu wpłyną pierwsze rządowe projekty ustaw. Konkrety - no i schody.