Opłatą zryczałtowaną objęci są wszyscy odbiorcy z grupy taryfowej G (w tym gospodarstwa domowe) oraz odbiorcy energii z grupy taryfowej C1, o mocy zamówionej do 16 kW.
Wysokość opłaty dla odbiorców innych niż ryczałtowi jest uzależniona od ilości energii zużytej przez nich w wybranych godzinach doby oraz indywidualnej krzywej poboru, czyli różnicy pomiędzy zużyciem energii w godzinach szczytowego zapotrzebowania, a zużyciem w pozostałych godzinach doby.
Ustawa wyróżnia cztery grupy odbiorców
Grupę, dla której wielkość różnicy między ilością energii zużytą w dni robocze w wybranych godzinach doby i poza tymi godzinami wynosi mniej niż 5 proc., grupę, dla której ta różnica wynosi nie mniej niż 5 proc. i mniej niż 10 proc., kolejną, gdzie różnica wynosi nie mniej niż 10 proc. i mniej niż 15 proc. oraz grupę czwartą, gdzie wielkość różnicy wynosi nie mniej niż 15 proc.
"Wysokość opłaty odzwierciedla płatności dla dostawców mocy, które zostały zakontraktowane w wyniku przeprowadzonych aukcji rynku mocy. Środki pozyskane z tej opłaty przeznaczane są na budowę nowych, modernizację i utrzymanie istniejących jednostek wytwórczych, a także aktywizację zarządzania zużyciem energii i uelastycznienie popytu na nią" - powiedział, cytowany w komunikacie prasowym, prezes URE Rafał Gawin.
Poniżej stawki opłaty mocowej w latach 2021-2023
URE poinformował, że do końca 2027 r. będzie obowiązywał podział na odbiorców ryczałtowych, dla których wysokość opłaty mocowej jest uzależniona od rocznego poboru energii elektrycznej oraz pozostałych, dla których będzie ona uzależniona od poboru energii w godzinach ogłoszonych przez Prezesa URE jako godziny szczytowego zapotrzebowania.
Natomiast od 1 stycznia 2028 r nie będzie już stawek ryczałtowych, a dla wszystkich odbiorców energii, włącznie z gospodarstwami domowymi, opłata mocowa będzie zależna od profilu zużycia (im stabilniejszy profil, tym niższa opłata).
Składowe rachunku
Na całkowity koszt rachunku za energię elektryczną składają się koszty zakupu energii oraz koszty jej dystrybucji. Prezes URE zatwierdza taryfy zarówno dla sprzedaży (tylko dla odbiorców w gospodarstwach domowych korzystających z taryf tzw. sprzedawców z urzędu), jak i usługi jej dystrybucji (dla wszystkich grup odbiorców).
W taryfach sprzedawców największy koszt stanowi zakup energii, np. na Towarowej Giełdzie Energii czy w kontraktach dwustronnych. Muszą zapewnić odpowiednią ilość energii pochodzącej ze źródeł odnawialnych, biogazu rolniczego czy obowiązek dotyczący zakupu świadectw efektywności energetycznej. Taryfa sprzedawców pokrywa również uzasadnione koszty prowadzenia przez te firmy działalności gospodarczej związanej ze sprzedażą energii.
Dodatkowe opłaty
W taryfach dystrybutorów energii oprócz kosztów związanych z utrzymaniem infrastruktury czy zakupem energii na pokrycie strat sieciowych w przesyle prądu uwzględniane są też opłaty, które nie trafiają do dystrybutorów. Mowa o opłacie kogeneracyjnej, która związana jest z systemem wsparcia dla energii produkowanej w procesie kogeneracji, stawce opłaty mocowej, która wprowadziła mechanizm wynagradzania wytwórców energii za gotowość dostarczania energii do sieci i opłacie OZE wiążącej się ze wsparciem wytwarzania energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych.
Jest jeszcze opłata przejściowa, z której środki wypłacane są wytwórcom energii w celu pokrycia tzw. kosztów osieroconych, powstałych po rozwiązaniu umów długoterminowych sprzedaży mocy i energii elektrycznej. Kontrakty te zostały rozwiązane, by można było prowadzić proces liberalizacji rynku energii w Polsce.
