Ważne: Stała kwota bez papierkowej roboty
Najprostsza forma rozliczania z fiskusem to karta podatkowa. Nie każdy może jednak z niej skorzystać.
Ta forma opodatkowania skierowana jest do osób prowadzących drobną działalność usługową, handlową bądź gastronomiczną. Możemy nią rozliczać np. usługi transportowe, rozrywkowe, zegarmistrzowskie, krawieckie.
Wysokość podatku ustalana jest według ustawowych stawek miesięcznych i nie zależy od osiąganych przez podatnika przychodów i ponoszonych kosztów. Ustala ją w decyzji naczelnik urzędu skarbowego, uwzględniając rodzaj i zakres działalności, liczbę zatrudnionych pracowników oraz liczbę mieszkańców miejscowości, na terenie której prowadzimy firmę.
Karta na pewno jest korzystna dla osób o wysokich dochodach. Jeśli interesy nie idą, przedsiębiorca straci na tej formie rozliczenia.
Pan Kowalski rozlicza się z fiskusem w formie karty podatkowej. W 2014 r. jego przychody z działalności znacznie wzrosły (koszty natomiast pozostały na mniej więcej tym samym poziomie). Niezależnie od tego pan Kowalski płaci daninę w stałej wysokości. Gdyby wybrał ryczałt, kwota podatku rosłaby wraz z przychodami. Gdyby zdecydował się na rozliczenie według ustawy o PIT, zapłaciłby podatek od dochodu, który przy wzroście przychodów i stałych kosztach także byłby większy.
W 2015 r. pan Kowalski zamierza jednak trochę zainwestować w firmę, prawdopodobnie też zmniejszą się jego przychody. Ze wstępnej kalkulacji wynika, że poniesie stratę. Bardziej opłaca mu się więc przejść na skalę podatkową. Nie zapłaci wtedy podatku, a stratę może odliczyć w następnych latach. Gdyby został na karcie, musiałby nadal płacić podatek mimo straty z działalności.
Karta może też się przydać tym, którzy chcą się pozbyć firmowego majątku, np. samochodu albo lokalu. Płacą bowiem stałą daninę w wysokości ustalonej przez urząd skarbowy i nie muszą jej zwiększać w razie sprzedaży.
Wniosek o opodatkowanie w formie karty składamy na formularzu PIT-16. Można go dołączyć do wniosku o wpis do ewidencji działalności gospodarczej CEIDG-1 (tak wynika z instrukcji jego wypełniania). Wzór formularza PIT-16 znajdziemy na stronie Ministerstwa Finansów: http://www.mf.gov.pl/ministerstwo-finansow
Jeśli chcemy zmienić formę opodatkowania i rozliczać się za pomocą karty, PIT-16 składamy do 20 stycznia. Jeśli dopiero startujemy, wniosek składamy przed rozpoczęciem działalności gospodarczej.
Kartowicze zwolnieni są z obowiązku prowadzenia ksiąg. Płacą tylko miesięczny podatek (do 7. dnia następnego miesiąca, a za grudzień do 28 grudnia) pomniejszony o składkę na ubezpieczenie zdrowotne. Do 31 stycznia następnego roku składają deklarację PIT-16A.
Ponadto kartowicze muszą prowadzić ewidencje związane z zatrudnianiem pracowników. Zobowiązani są też wydawać na żądanie klienta rachunki i faktury stwierdzające sprzedaż towarów lub wykonanie usługi. Trzeba je przechowywać przez pięć lat, licząc od końca roku, w którym je wystawiono. Przedsiębiorcy rozliczający się w tej formie nie mogą skorzystać z preferencyjnego rozliczenia z małżonkiem bądź z dzieckiem i z żadnych ulg (oprócz odliczenia składki zdrowotnej).
Rozliczać się z fiskusem za pomocą karty podatkowej może przykładowo:
- handlarz rybami w internecie (interpretacja Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 6 czerwca 2012 r., ITPB1/415-327/12/TK),
- osoba zajmująca się montażem gotowych mebli (interpretacja Izby Skarbowej w Warszawie z 4 sierpnia 2011 r., IPPB4/415-525/11-2/JK2),
- przedsiębiorca świadczący usługi rozrywkowe, konkretnie organizujący przewozy kolejką torową (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 21 stycznia 2010 r., I SA/Gd 841/09).
Karta podatkowa nie przysługuje natomiast osobie, która świadczy usługi poza granicami Polski (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 sierpnia 2012 r., II FSK 1142/11).
Przemysław Wojtasik
