Lewe kropki Biedronki?

Edward Gollent z Olsztyna, właściciel upadłej fabryki kosmetyków Bog-Art, twierdzi, że do bankructwa doprowadziła go współpraca z Jeronimo. Współpracował z licznymi producentami komponentów chemicznych. Teraz splajtował i jest dłużnikiem byłych pracowników i kontrahentów.

Pan Gollent pierwszą umowę na dostawy towarów do sieci Jeronimo zawarł w 1997 r. Umowa przewidywała, że dostawca będzie płacił Jeronimo: za wejscie do sieci, za tzw. półkę (umieszczenie towaru w widocznym miejscu) i za promocję. Firma Jeronimo dostała rabat od Bog-Art na 27% od ceny, za jaką zbywał swoje produkty do tej pory. Dostawca miał realizować każde zamówienie w ciągu kilku dni pod rygorem płacenia wysokich kar umownych.

Pierwszy rok współpracy był udany. Zamówienia rosły, fabryka zatrudniała więcej osób i powiekszała powierzchnię. W końcu księgowa Bog-Art zauważyła potrącanie przez JMD wysokich sum za promocję. Próbowała to uzgodnić z firmą, ale w JMD nie można było ustalić kompetentnego pracownika. Zamówienia rosły, ale i niedobory pieniędzy na koncie Bog-Art'u rosły. Firma powoli traciła płynność finansową. Edward Gollent sam wybrał się do Poznania, do siedziby firmy. Dopiero po kilku miesiącach udało mu się porozmawiać z księgową portugalskiej sieci, która wyraziła zdziwienie całą sytuacją. Kiedy Bog-Art stał w obliczu plajty, Jeronimo łaskawie wyjaśniło powód zaniżonych płatności. Przyczyną były dodatkowe promocje produktów. Przykładowe transakcje: w lipcu i sierpniu 2000 r. Bog-Art sprzedała JMD towary za prawie 100 tys. zł. Portugalczycy płacili w terminie, ale tylko 35 tys. zł. Pozostałą część przeznaczali na wyimaginowaną promocję.

Cierpliwość kontrahentów JMD się wyczerpała. Powstało Stowarzyszenie Firm Poszkodowanych przez Jeronimo Martins Dystrybucja i przełamano zmowę milczenia.

Prezes łódzkiej firmy Ermit (napoje kolorowe i woda), Roman Kaukiel już w 1997 r. dostał propozycję nie do odrzucenia. Zażądano od niego dodatkowe 500 tys. zł na promocję, inaczej koniec współpracy. Nie zapłacił, na dwa miesiące ustała współpraca. Niespodziewanie Jeronimo ponowiło zamówienia już bez żądania haraczu. Szef Ermitu myślał, że poradził sobie z kłopotami, mimo to wkrótce okazało się, że Jeronimo nie uiściło opłaty za towary o wartości wyłudzanej kwoty.

Krakowska firma Iglokrak (mrożonki) od 1,5 roku walczy z Jeronimo o 200 tys. zł. Dowcip polegał na tym, że produktów wyszczególnionych w fakturze, jako objętych promocją, Iglokrak w ogóle nie dostarczył.

Wielkie mydła, tzn. Procter and Gamble i Palmolive Colgate zatrudniły w Poznaniu specjalistów do kontroli rozliczeń z JMD. Unilever interweniował nawet za granicą, w siedzibie koncernu, żeby w Polsce wypłacono należność za dostarczony towar.

Fabryka Bog-Art splajtowała, ale teraz procesuje sie na ponad 1 mln.zł. Rzecznik prasowy JMD twierdzi, że sprawa Edgara Gollena to kwestia błędów. A przecież każdy popełnia błędy.

Kulisy rynku handlowego zostały ujawnione. Wielkie sieci dyktują na nim swoje prawa. Ustawa o nieuczciwej konkurencji zakazuje sprzedaży towarów poniżej kosztów ich zakupu.

Jeronimo nie sprzedaje nic taniej, niz kupuje. Po prostu kupuje nadzwyczaj tanio, wymuszając niskie ceny na producentach. Zarabia zaś wymuszając od dostawców opłacanie rzekomych promocji.Takie działanie jest niezgodne z ustawą . Edward Gollent wyliczył, że JMD uzyskuje z takich operacji 48-50 mln. zł. rocznie.

Źródło: Polityka, lipiec 2003