Pierwszego stycznia 2002 roku dwanaście krajów strefy euro - Austria, Belgia, Finlandia, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Irlandia, Luksemburg, Portugalia i Włochy - pożegnało się ze swymi walutami narodowymi, zamieniając je na wspólną walutę.
Ludność krajów strefy euro nie wypowiadała się na temat tej zmiany w żadnym referendum. Rok po największej w dziejach wymianie pieniądza ankieta przeprowadzona przez europejską firmę internetową Tiscali wykazała, że obecnie 57 procent Niemców i 55 procent Holendrów pragnie powrotu do niemieckiej marki i holenderskiego guldena.
Gdy euro trafiło do portfeli mieszkańców 12 państw UE niemal we wszystkich tych krajach nowa waluta zyskała akceptację, ale wielu Europejczyków skarżyło się w ciągu minionych miesięcy, że kupcy detaliczni wykorzystali zmianę
pieniądza, aby podnieść ceny.
Ci, którzy tęsknią za walutami narodowymi, podają też inne powody rozczarowania euro. W Niemczech mówią na przykład, że niemożność samodzielnego ustalania wysokości stóp procentowych jest jedną z przyczyn słabych wyników gospodarki niemieckiej, największej w Europie. Kraje strefy euro powierzyły kontrolę stóp procentowych Europejskiemu Bankowi Centralnemu.
Zwolenników euro powinna ucieszyć wiadomość, że większość Francuzów i Belgów jest zadowolona z nowej waluty.
