Wyższe koszty możesz wykazać w rocznym PIT
Osoby, które zatrudnione są na więcej niż jeden etat posiadają prawo do zmniejszenia obciążenia podatku dochodowego przez wyższe koszty uzyskania przychodu. Warto przy tym pamiętać, że prawo do stosownych odliczeń przysługuje podatnikowi z tytułu każdego stosunku pracy z osobna.
Koszty uzyskania przychodów dla pracowników zostały określone kwotowo. Ich wysokość zależy od ilości zawartych umów oraz miejsca zamieszkania podatnika.
W przypadku, gdy podatnik otrzymuje wynagrodzenie z tytułu jednego stosunku pracy sprawa wydaje się dość prosta, gdyż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprost wskazują maksymalne wartości o jakie można obniżyć przychód. W zależności od tego, czy zakład pracy, w którym zatrudniony jest pracownik znajduje się w miejscowości jego zamieszkania,
czy też nie, zryczałtowane miesięczne koszty uzyskania przychodu m. in. z tytułu jednego stosunku pracy różnią się i wynoszą odpowiednio:
o 111,25 zł (nie więcej niż 1 335 zł za rok)
o 139,06 (nie więcej niż 1 668 zł 72 gr za rok), w sytuacji, gdy miejsce czasowego lub stałego zamieszkania pracownika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy i nie otrzymuje on dodatku za rozłąkę (tzw. podwyższone koszty uzyskania przychodu).
Należy w tym miejscu zauważyć, że warunkiem zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu jest złożenie przez pracownika stosownego oświadczenia o spełnianiu wymaganych warunków, dotyczących miejsca zamieszkania (miejsce zamieszkania nie musi być bowiem tożsame z miejscem zameldowania). Dopiero na podstawie takiej informacji płatnik podatku,
a w tym przypadku pracodawca, nalicza odpowiednie wartości zmniejszające podatek.
W sytuacji, gdy podatnik podejmuje dodatkową pracę, pojawiają się niejednokrotnie wątpliwości, dotyczące tego w jaki sposób powinny zostać ujęte koszty uzyskania przychodu z tytułu stosunku pracy. Dodatkowo należy uwzględnić sytuację, w której co najmniej jedno miejsce pracy znajduje się w innej miejscowości, niż miejsce zamieszkania pracownika. Co w takiej sytuacji?
W przypadku gdy pracownik zatrudniony jest na więcej niż jedną umowę o pracę (lub uzyskuje przychody z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, spółdzielczego stosunku pracy,
pracy nakładczej), koszty uzyskania przychodów przysługują mu z tytułu każdego stosunku pracy oddzielnie. Warto też dodać, że wysokość tych kosztów nie jest uzależniona od tego, jaki jest wymiar pracy (cały, pół, ćwierć etatu itd.). Ale uwaga! Koszty te łącznie nie mogą przekroczyć za dany rok 2002 zł 5 gr, gdy zakład (zakłady) pracy znajduje się w tej samej miejscowości, w której zamieszkuje pracownik.
Inaczej sytuacja wygląda, gdy pracownik ma zawarte np. dwie umowy, przy czym jeden z zakładów pracy znajduje się w innej miejscowości. W odniesieniu do zakładu pracy znajdującego się poza miejscem zamieszkania podatnika należy zastosować miesięczne podwyższone koszty uzyskania przychodu (139 zł 06 gr), natomiast przychód uzyskany tytułem drugiego stosunku służbowego może zostać pomniejszony tylko i wyłącznie o kwotę 111,25 zł miesięcznie. Tu również obowiązuje łączny limit roczny. Wynosi on 2 502 zł i 56 gr, w przypadku gdy pracownik uzyskał przychody z więcej niż jednego stosunku pracy (stosunku służbowego, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej), a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
Przykład:
Podatnik zatrudniony jest w firmie A, znajdującej się poza miejscem zamieszkania pracownika oraz równocześnie w przedsiębiorstwie B, zlokalizowanym w tym samym mieście, w którym mieszka. Oznacza to, że przy ustalaniu zaliczki na podatek dochodowy firma A powinna zastosować podwyższone koszty uzyskania przychodu, tj. 139,06 zł., natomiast zakład pracy B przy ustalaniu zaliczki na podatek powinien stosować zwykłe koszty uzyskania przychodu w wysokości 111,25 zł.
Analizując problem dotyczący pracowniczych kosztów uzyskania przychodów warto zaznaczyć,
że w razie, gdy pracodawca obliczając zaliczki uwzględnił niższe lub wyższe koszty niż przysługujące pracownikowi w konkretnej sytuacji, ma on prawo i obowiązek w rozliczeniu rocznym przyjąć podwyższone lub obniżone koszty uzyskania przychodu. Sytuacja taka często wynika z niedopatrzenia pracownika, polegającym na niedostarczeniu pracodawcy oświadczenia o konieczności zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu, w związku z tym, że jego miejsce stałego lub czasowego zamieszkania znajduje się poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy.
Nie stanowi to jednakże przeszkody, aby móc "odzyskać" nadpłacony podatek uwzględniając wyższe koszty w rozliczeniu rocznym. Analizując problem dotyczący pracowniczych kosztów uzyskania przychodów warto zaznaczyć, że w razie, gdy pracodawca obliczając zaliczki uwzględnił niższe lub wyższe koszty niż przysługujące pracownikowi w konkretnej sytuacji, ma on prawo (i obowiązek) w rozliczeniu rocznym przyjąć podwyższone lub obniżone koszty uzyskania przychodu. Sytuacja taka często związana jest z niedopatrzeniem pracownika, polegającym na niedostarczeniu pracodawcy oświadczenia o konieczności zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu, w związku z tym, że jego miejsce stałego lub czasowego zamieszkania znajduje się poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy. Nie stanowi to jednakże przeszkody, aby móc "odzyskać" nadpłacony podatek uwzględniając wyższe koszty w rozliczeniu rocznym.
Elżbieta Węcławik, Małgorzata Jawińska
