Keir Starmer

Keir Starmer urodził się 2 września 1962 roku w Londynie, w rodzinie o korzeniach robotniczych. Dorastał w skromnych warunkach w południowym Londynie, co miało duży wpływ na jego polityczne przekonania. Jego ojciec, Rodney, był narzędziowcem, a matka, Josephine, pracowała jako pielęgniarka, zanim choroba uniemożliwiła jej dalszą pracę. 

Starmer kształcił się w Reigate Grammar School, gdzie jego zainteresowanie polityką i prawem zaczęło nabierać kształtów. W późniejszych latach studiował prawo na Uniwersytecie w Leeds, a następnie kontynuował edukację w St Edmund Hall w Oksfordzie, gdzie uzyskał tytuł Bachelor of Laws. Już na tym etapie wyróżniał się jako jeden z najbardziej obiecujących młodych prawników w kraju. 

Po ukończeniu studiów, Starmer rozpoczął karierę prawniczą, specjalizując się w prawie karnym oraz prawach człowieka. Wkrótce stał się jednym z czołowych brytyjskich barristerów. Pracował nad wieloma głośnymi sprawami związanymi z prawami człowieka, w tym nad przypadkami dotyczącymi karania osób niesłusznie skazanych, a także nad sprawami dotyczącymi nadużyć władzy przez policję. W 2002 roku został powołany do Rady Królewskiej (Queen’s Counsel), co było ukoronowaniem jego prawniczej kariery. 

W latach 2008–2013 Starmer pełnił funkcję Dyrektora Prokuratury Publicznej (Director of Public Prosecutions – DPP), co było jednym z najważniejszych stanowisk prawniczych w kraju. W czasie swojej kadencji zasłynął jako reformator, który nie bał się podejmować trudnych decyzji, w tym tych dotyczących reformy systemu karnego. Jego działania miały na celu zwiększenie transparentności, skuteczności i uczciwości w brytyjskim systemie prawnym. Starmer był zaangażowany w nadzorowanie wielu kluczowych spraw, w tym tych związanych z terroryzmem, handlem ludźmi i nadużyciami seksualnymi. 

Keir Starmer zawsze interesował się polityką, jednak jego formalne zaangażowanie w Partię Pracy nastąpiło dopiero po zakończeniu kariery prawniczej. W 2015 roku, po odejściu z funkcji DPP, Starmer zdecydował się na start w wyborach parlamentarnych, gdzie z powodzeniem zdobył mandat posła z okręgu Holborn and St Pancras w Londynie. Jako poseł, szybko zyskał szacunek kolegów i uwagę opinii publicznej dzięki swojej wiedzy prawniczej i zdolnościom przywódczym. 

Wkrótce po wyborze, Starmer został mianowany ministrem w gabinecie cieni odpowiedzialnym za imigrację, a następnie za sprawiedliwość. Jego polityka była wyważona, ale stanowcza, a on sam dążył do reprezentowania interesów szerokiego spektrum wyborców, zarówno tych, którzy popierali postępowe reformy, jak i bardziej konserwatywnych członków Partii Pracy. 

Po wyborach w 2019 roku, które zakończyły się porażką dla Partii Pracy, Starmer postanowił ubiegać się o funkcję lidera ugrupowania. W marcu 2020 roku, po rezygnacji Jeremy'ego Corbyna, został wybrany na przewodniczącego Partii Pracy, zdobywając 56 proc. głosów członków partii. Jego kampania opierała się na obietnicy odbudowy partii, która była podzielona i osłabiona po latach wewnętrznych sporów. Starmer zobowiązał się do przywrócenia jedności oraz do stworzenia programu, który będzie odpowiedzią na wyzwania współczesnej Wielkiej Brytanii, takie jak Brexit, kryzys gospodarczy i nierówności społeczne. 

Jako lider Partii Pracy, Starmer skoncentrował się na budowaniu nowego wizerunku ugrupowania. Starał się odciąć od bardziej kontrowersyjnych aspektów polityki Corbyna, jednocześnie starając się utrzymać elementy progresywne, które przyciągały młodych wyborców. Jego polityka była pragmatyczna, a jednocześnie mocno zakorzeniona w tradycyjnych wartościach Partii Pracy, takich jak równość, sprawiedliwość społeczna i obrona praw pracowniczych. 

W 2024 roku, po wielu miesiącach intensywnych kampanii wyborczych, Keir Starmer poprowadził Partię Pracy do zwycięstwa w wyborach parlamentarnych. Jego kampania była skoncentrowana na obietnicach reform gospodarczych, poprawie usług publicznych, takich jak edukacja i służba zdrowia, oraz na walce z nierównościami społecznymi. Starmer obiecał także przeprowadzenie działań mających na celu złagodzenie skutków Brexitu i poprawę stosunków Wielkiej Brytanii z Unią Europejską. 

Jako premier, Starmer szybko przystąpił do realizacji swoich obietnic wyborczych. Jego rząd skupił się na inwestycjach w infrastrukturę, edukację i ochronę zdrowia, a także na działaniach mających na celu przyciągnięcie nowych inwestycji do Wielkiej Brytanii. Starmer był również zaangażowany w politykę zagraniczną, starając się poprawić pozycję Wielkiej Brytanii na arenie międzynarodowej, zwłaszcza w kontekście stosunków z krajami europejskimi i USA. 

Wśród najważniejszych reform rządu Starmera znalazły się między innymi: wprowadzenie progresywnych reform podatkowych, mających na celu zmniejszenie nierówności społecznych, zwiększenie nakładów na edukację i szkolnictwo wyższe, a także reforma systemu opieki zdrowotnej, która miała na celu skrócenie czasu oczekiwania na usługi medyczne i poprawę jakości opieki. 

Podczas swojej kadencji jako premier, Keir Starmer stawił czoła wielu wyzwaniom, w tym globalnym kryzysom, takim jak zmiany klimatyczne, a także problemom wewnętrznym, takim jak napięcia związane z Brexitem. Jego pragmatyczne podejście do polityki oraz zdolność do budowania szerokich koalicji sprawiły, że stał się liderem, który był w stanie zjednoczyć podzielone społeczeństwo. 

Starmer postawił także na zwiększenie roli Wielkiej Brytanii w działaniach na rzecz ochrony klimatu. Jego rząd wprowadził ambitne cele dotyczące redukcji emisji gazów cieplarnianych i promował zieloną transformację gospodarki. Dzięki tym działaniom zyskał poparcie szerokich kręgów społecznych i środowisk proekologicznych.