III filar
I i II filar reformy to obowiązkowe działy nowego systemu, natomiast III jest dobrowolnym uzupełnieniem emerytury. Autorzy reformy przewidują, że będzie z niego pochodzić znacząca część dochodów emerytalnych.
Istnieje wiele możliwości powiększenia przyszłych świadczeń, np. poprzez książeczki oszczędnościowe, inwestycje w jednostki uczestnictwa funduszy inwestycyjnych, obligacje skarbu państwa, lokaty bankowe, kupno polisy na życie z funduszem inwestycyjnym, czy uczestnictwo w pracowniczym programie emerytalnym.
Zdaniem analityków rynku emerytalnego do najpopularniejszych form ubezpieczenia trzeciofilarowego można zaliczyć Pracownicze Programy Emerytalne i Ubezpieczenia na życie z funduszem inwestycyjnym. Drugą możliwość opisaliśmy w dziale Ubezpieczenia.
Pracownicze programy emerytalne (PPE)
Uczestnictwo w nich może być korzystne zwłaszcza dla osób zbliżających się do wieku emerytalnego, czy grup branżowych, np. górników. Mogą być realizowane w formie:
- ubezpieczenia grupowego w towarzystwie ubezpieczeniowym lub towarzystwie ubezpieczeń wzajemnych utworzonym w ramach zakładu,
- otwartego funduszu inwestycyjnego,
- pracowniczego funduszu emerytalnego.
Organizator programu zapewnia pracownikom ubezpieczenie na życie z funduszem inwestycyjnym, które dodatkowo może być uzupełnione o ubezpieczenie wypadkowe czy chorobowe.
Pracodawca musi spełnić kilka warunków, aby utworzyć PPE:
- każdy pracownik musi mieć prawo uczestnictwa w nim,
- przystąpi do niego najmniej połowa pracowników,
- składka podstawowa na rzecz funduszu nie może przekraczać 7 proc. wynagrodzenia pracownika przed ubruttowieniem,
- emerytura może być wypłacana dopiero po ukończeniu przez pracownika 63 lat w wypadku mężczyzn i 58 w wypadku kobiet,
- zasady funkcjonowania programu muszą być określone w umowie między pracodawcą a pracownikami.
Pracownicy mogą wprowadzić i samodzielnie opłacać składkę dodatkową. Mają również prawo do wypłaty swoich składek, w przypadku zmiany pracy. Pracodawca nie jest obciążany żadnymi wydatkami w związku z działalnością PPE, może je wpisać w koszty uzyskania przychodu.
Ustawa nie wprowadziła tu tak ścisłych wymagań co do strategii inwestycyjnej, jak w przypadku funduszy emerytalnych. PPE nie wymaga również uzyskania minimalnej stopy zwrotu. Program jednak musi być zarejestrowany w UNFE przeprowadzającym ścisłą kontrolę przed wydaniem zezwolenia.
Wolna od podatku emerytura uzyskana z PPE może być zrealizowana w postaci transferu składek na wskazany rachunek, jednorazowej wypłaty, czy świadczeń ratalnych.
Zasady funkcjonowania PPE określa ustawa z dnia 22 sierpnia 1997 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. Nr 139 poz. 932).
