Niesprawny system
Koszty systemowe, wynikające z wad w założeniach i funkcjonowaniu drugiego filara, stanowiły w ubiegłym roku 31,8 proc. przychodów ze sprzedaży towarzystw emerytalnych. PTE debatują obecnie, jak można te koszty obniżyć.
Zdaniem szefa Izby Gospodarczej Towarzystw Emerytalnych Krzysztofa Lutostańskiego przystąpienie 10 mln osób do drugiego filara to niewątpliwy sukces. Będzie on tym większy, gdy ZUS zacznie wreszcie spełniać swą rolę agenta transferowego i to w stopniu co najmniej poprawnym.
Najwyższa więc pora przejść do rozmów na temat działań, jakie w przyszłości miałyby pomnażać środki przyszłych emerytów. Tymczasem istniejące przepisy nie zawsze służą temu celowi.
Najbardziej spektakularne i najbardziej znane są straty wynikające z opóźnień przekazywania ich do OFE na koniec 2000 r. I choć rzeczywista kwota zadłużenia wobec OFE nie jest znana, to szacunki Zakładu i towarzystw są zbieżne: ok. 1,4 miliarda na koniec 1999 r., by na koniec 2000 wynieść 3,5 mln.
Kolejne straty wynikają z organizacyjnych opóźnień ZUS - wedle szacunków PTE ok. 40 -60 proc. reklamacji od osób prawnych przewiduje możliwość rozliczenia straty podatkowej w ciągu kolejnych 5 lat, następujących po jej powstaniu. Do końca 2004 r. straty PTE z tego tytułu mogą przekroczyć 35 mln zł. W ubiegłym roku koszty systemowe stanowiły średnio 31,8 proc. przychodów PTE, przy czym większe obciążenie stanowiły dla małych funduszy, w których stanowiły ponad 60 proc. przychodów. W przypadku największych funduszy koszty te nie przekraczały 30 proc. przychodów.
Zdaniem przedstawicieli Izby obecne koszty można obniżyć o co najmniej 57 proc. i to bez szkody dla uczestników drugiego filara. Najważniejsze elementy redukcji to przede wszystkim koszty związane z zabezpieczeniem minimalnej stopy zwrotu, zwroty kosztów na rzecz ZUS, wreszcie koszty dodatkowe wynikające z obsługi klientów oraz występowania tzw. martwych kont.
