Anglia: NIP nie chroni przed fiskusem

Jak podaje "Gazeta Prawna" Ministerstwo Finansów poinformowało , że zasady ustalania rezydencji podatkowej są określone przez przepisy polskich ustaw o podatku dochodowym z uwzględnieniem odpowiednich postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Przepisy polskiego prawa podatkowego nie zawierają definicji miejsca zamieszkania. O ile warunek przebywania w danym miejscu jest obiektywny, o tyle zamiar stałego pobytu ma charakter subiektywny i odnosi się do woli podatnika.

W tym przypadku stosuje się kryteria obiektywizujące, czego przykładem jest badanie powiązań osobistych i gospodarczych podatnika. 16 grudnia 1976 r. między Rządem Polskiej Rzeczpospolitej a  Rządem Wielkiej Brytanii w Londynie podpisano umowę w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz.U. z 1978 r. nr 7, poz. 20). W art.4 umowy zawarta została definicja miejsca zamieszkania podatnika. Uwzględnia ona różne formy więzi osobistej z państwem, co stanowi podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W sytuacjach kolizyjnych, tj. przypadkach podwójnego miejsca zamieszkania, przewaga zostaje przyznana państwu, w którym osoba fizyczna ma stałe zameldowanie. Zdaniem resortu finansów przepisy polskiego prawa powinny być brane pod uwagę przy rozstrzyganiu zagadnienia rezydencji podatkowej i ustalaniu ograniczonego bądź nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Ponadto ustawa o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników nakłada obowiązek aktualizacji m.in. adresu miejsca zamieszkania oraz adresu miejsca zameldowania na pobyt stały lub czasowy. Zatem aktualizacja danych poprzez złożenie do urzędu skarbowego formularza NIP-3 stanowi jedynie kryterium pomocnicze, lecz nie decyduje o zakresie obowiązku podatkowego w Polsce.

Więcej w dzisiejszym wydaniu Gazety Prawnej