Prywatyzacja PKO BP: sprawa wagi państwowej

Pomysłów jest co najmniej kilka, żaden jednak nie tak prosty jak dotychczasowe prywatyzacje instytucji finansowych - przez wejście do nich inwestora strategicznego. Był nim bowiem zwykle bank zagraniczny. Nie przeszkadzało to w przypadku innych banków, a okazuje się być problemem w przypadku PKO BP. Raptem wszystkie siły rządzące zauważyły, że obcego kapitału w polskich instytucjach finansowych jest zdecydowanie zbyt dużo.

Dlatego sugeruje się, że PKO BP powinno zostać sprywatyzowane przez kapitał rodzimy. To, że takiego kapitału, zdolnego kupić większościowy udział w tak dużej instytucji jaką jest PKO BP jakoś nie widać, pomysłodawcy zdają się nie zauważać. Chyba, że przyjąć wariant odsprzedania udziału w PKO BP innemu dużemu polskiemu bankowi. Tyle, że będzie to już tylko mydlenie oczu, bowiem polska w takiej instytucji pozostaje tylko nazwa. Kapitał jest już amerykański, włoski, czy niemiecki.

Jeszcze bardziej kuriozalnym pomysłem jest prywatyzacja PKO BP przez jego klientów, czyli sprzedaż znacznego pakietu akcji w ofercie publicznej. Tylko jak przekonać emerytów, rencistów, czy ludzi w średnim wieku, niekoniecznie najzamożniejszych, by zrezygnowali z lokowania pieniędzy na książeczkach oszczędnościowych, a w zamian za to kupili akcje? Kompletny nonsens.

Najbardziej logiczny wydaje się w tym kontekście pomysł sprzedaży udziałów w PKO BP towarzystwom ubezpieczeniowym i funduszom emerytalnym - czyli stabilnym inwestorom. Tyle, że to także nie są - patrząc na strukturę kapitału - polskie instytucfinansowe.

W dodatku trudno powiedzieć o co tyle hałasu. Po co nam polski bank, skoro jeśli nie będzie miał szans na dokapitalizowanie, to z biegiem lat stanie się instytucją niszową? Przegra z konkurencją posiadającą silnych zagranicznych partnerów, a takich już mają wszystkie największe polskie banki - może poza BGŻ, na którego prywatyzację także nie ma dobrego pomysłu.