Agent mimo woli
W praktyce działalności wielu przedsiębiorstw ma miejsce organizowanie różnych form wypoczynku dla pracowników. W pewnych przypadkach firmy, których przedmiot działania nie ma nic wspólnego z turystyką mogą zostać zaskoczeni faktem, iż w świetle nowej ustawy o podatku VAT potraktowani będą jako agenci turystyczni. Konsekwencją tego stanu rzeczy będzie konieczność zastosowania szczególnego trybu opodatkowania usługi turystycznej, określonego w art. 119 ustawy o VAT.
Przedmiotowy przepis stanowi, że podstawą opodatkowania usług turystycznych jest marża, czyli różnica pomiędzy kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi (np. pracownik podatnika), a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.
W praktyce oznacza to, że jeśli firma (podatnik VAT), w celu zorganizowania wczasów dla swoich pracowników, zakupi od innych podatników usługi polegające np. na wynajmie domu wczasowego, transportu do miejsca wypoczynku i z powrotem, ubezpieczenia, to usługi takie kwalifikujemy jako usługi dla bezpośredniej korzyści turysty. Następnie podatnik sprzedaje pracownikowi całościową usługę turystyczną złożoną z wymienionych powyżej usług. Opodatkowaniu podlega w tym przypadku określona wcześniej marża, a nie cała kwota należna z tytułu sprzedaży. Równocześnie podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu usług dla bezpośredniej korzyści turysty.
Przedstawiona regulacja znajdzie zastosowanie niezależnie od tego, czy przedmiotem działalności podatnika jest świadczenie usług turystycznych. Podatnik jest obowiązany stosować szczególne zasady opodatkowania omawianych usług w każdym przypadku, gdy spełnione zostaną warunki określone w art. 119 ust. 3 ustawy o VAT.
Podatnicy, których może dotyczyć omawiany problem powinni zwracać szczególną uwagę na brak prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu usług dla bezpośredniej korzyści turysty.
