Z perspektywy końca sesji widać, iż GPW nie potrafiła odpowiedzieć na zwyżki w otoczeniu i presję wzrostową z giełd europejskich. Bilansem jest zwyżka WIG20 o 0,1 procent, która kryje w sobie relatywnie dużą aktywność rynku na poszczególnych spółkach, jak Pekao i PZU. Niestety z punktu widzenia techniki rozdanie było dość jałowe. Z perspektywy zachowania WIG20 w ostatnich tygodniach w mocy pozostały dwa czytelne i uzupełniające się układy - kanał spadkowy, który stale obowiązuje i załamana formacja klina, która była klasycznym ostrzeżeniem przed kolejną falą spadkową.
Dwie ostatnie sesje i wybicie z klina wpisały się w trzecia część układu ruch/konsolidacja/ruch, której potencjał spadku niesie ryzyko zejścia w pobliże 1650 pkt. W takiej perspektywie patrząc dzisiejsza próba zanegowania spadków - oparta również na wsparciu w rejonie 1710 pkt. - musi być przyjmowana z dużą dawką ostrożności. Rynek potrzebuje czegoś więcej niż selektywnego popytu, by zniwelować zagrożenie spadku WIG20 w rejon 1650 pkt. W szerszej perspektywie patrząc stale daleko do zmiany.
Tegoroczne notowania zamknęły WIG20 pomiędzy wiosennym szczytem i styczniowym dołkiem - poziomami 2000 i 1650 pkt. - których pokonanie jest warunkiem szerszego przesilenia. Przy obecnej zmienności, mierzonej ATR z 14 sesji, WIG20 potrzebuje przynajmniej dwóch dni mocnych spadków, by testować wsparcie, więc jest sporo miejsca na skuteczniejszą niż dzisiejsza kontrę kupujących.
Adam Stańczak
