Na zarobek po czterdziestce
Europejski rynek zatrudnienia preferuje ludzi młodych, zdrowych, wykształconych, najlepiej jeszcze znających kilka języków obcych. Jak się okazuje, co trzeci Polak, pracujący we Francji - wg Polskiego Instytutu Badań i Nauk - jest po czterdziestce, nie ma wykształcenia i nie zna języka.
Jednak - jak pokazują historie naszych bohaterów - nie są oni z góry skazani na niepowodzenie.
Dozorczyni Wiesława przyjechała do Versailles dwa lata temu jako 52-letnia żona, matka i babcia. Pracuje jako gardienne (stróżka), w zamian za smic, czyli minimalną płacę (1297 euro miesięcznie). Wstaje bardzo wcześnie rano, a do jej zadań należy dbanie o czystość i porządek 20-osobowej klatki schodowej. - Opróżniam komunalne kosze na śmieci, zamiatam klatkę, odkurzam, czyszczę okna, podlewam kwiatki - wylicza. - Musi być sprzątnięte na błysk, bo inaczej mam nieprzyjemności ze strony mieszkańców. Pracę znalazła dzięki córce, która mieszka we francuskiej stolicy od kilku lat.
Zawód kierowca Przemysław ma 47 lat i mieszka nad Sekwaną od trzech. W tygodniu rozwozi materiały budowlane, a w weekendy jest kierowcą autokarów "Polka Service" na trasie Paryż-Poznań. Pracę zawdzięcza klientowi jednej z poznańskich firm przewozowych. - Żyje się całkiem dobrze - tłumaczy. - Pieniędzy starcza na cały miesiąc.
Roman zajmuje się przewozami paczek do Polski. Ma 56 lat. Działalność zalegalizował, zakładając w Lyonie, 2-osobową firmę "Kordex". Chętnych ma wielu, szczególnie, gdy coraz więcej Polaków skarży się na Pocztę Polską. - Chłop jest wiarygodny, pewny i jeszcze nikogo nie oszukał - zapewnia Regina, którą spotkałam przed polskim kościołem w Lyonie.
Szefowie hotelu w Pirenejach Elżbieta i Grzegorz Kuczyńscy od sześciu lat mieszkają w Lourdes, na południu Francji i są właścicielami "Atlantic". Na jego kupno zdecydowali się w 15 minut, podczas wakacyjnego wypadu do znajomych. - Od lat marzyliśmy o tym, by zamieszkać we francuskich górach - mówi Grzegorz. - Mieliśmy w zapasie trochę pieniędzy, na karku po kilkadziesiąt lat, no i chyba troch szczęścia.
Podjęli wyzwanie bez żadnego przygotowania do zawodu. Zatrudniają 14 osób, w tym polskiego kucharza, który spisuje się znakomicie. Nad obiektem czuwają od kwietnia do końca października. Później odpoczywają, podróżując po świecie. - Pracy jest mnóstwo - przyznaje Elżbieta. - Jesteśmy na nogach od wczesnego ranka do późnej nocy, ale opłaca się! Zarządzanie hotelem to nie jedyne ich zajęcie. Prowadzą także sklep z pamiątkami religijnymi. Ile zarabiają? O tym nie chcą rozmawiać.
Gazeciarz z Paryża Janusz od kilku lat sprzedaje pod kościołem polskie gazety. Posiada zgodę na handel, którą otrzymał w prefekturze policji, po uprzednim złożeniu dokumentu, potwierdzającego zameldowanie. - Po towar często jeżdżę sam - mówi. - Jest to bardzo męczące. Kiedyś zdarzyło mi się nawet zasnąć za kierownicą.
Mężczyzna pracuje w weekendy i zarabia 50 euro dziennie. Jednak - jak mówi - popyt na polskie gazety w Paryżu w ostatnim roku znacznie zmalał. Powód: wysokie ceny i bezpłatny dostęp do informacji w internecie.
Budowlańcy po fachu Czterdziestoletni Krzysiek pracuje w polskiej firmie ogólnobudowlanej "Annmar", założonej trzy lata temu w Courcouronnes, pod Paryżem. Maluje, tapetuje, kładzie płytki i wykładziny. Zlecenia otrzymuje od przedsiębiorstw francuskich. Pracuje osiem godzin dziennie, ma stałą umowę (po francusku - CDD) i zarabia ok. 1290 euro na rękę. - Potrzebujemy Polaków do pracy - przyznaje po dłuższej chwili. - Ale tylko znających się na fachu mężczyzn z doświadczeniem i najlepiej w podstawową znajomością języka francuskiego. Nie chcemy oszustów!
Agnieszka Gałęzewska
