Proste prawo podatnika

Na wstępie trzeba przypomnieć, kto jest uprawniony do złożenia wniosku o udzielenie interpretacji i kto musi takiej interpretacji udzielić.
Wnioskodawcą może być nie tylko podatnik, ale także płatnik oraz inkasent.

Ponadto prawo do wniosku mają także następcy prawni oraz osoby trzecie odpowiedzialne za zaległości podatkowe.

Adresatem wniosku z kolei może być:
? naczelnik urzędu skarbowego,
? naczelnik urzędu celnego
? wójt, burmistrz (prezydent miasta),
? starosta albo marszałek województwa.

Pamiętajmy, że chodzi tu o organy właściwe. Przypomnijmy, że chodzi o właściwość miejscową i rzeczową organów podatkowych. Właściwość rzeczową co do zasady ustala się według przepisów określających zakres ich działania. Zaś miejscową, jeżeli ustawy podatkowe nie stanowią inaczej, ustala się według miejsca zamieszkania albo adresu siedziby podatnika, płatnika, inkasenta lub podmiotu wymienionego w art. 133 par. 2 Ordynacji podatkowej. Ten ostatni przepis odnosi się do osób fizycznych, osób prawnych lub jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, jeżeli zgodnie z przepisami prawa podatkowego przed powstaniem obowiązku podatkowego ciążą na nich szczególne obowiązki lub zamierza skorzystać z uprawnień wynikających z tego prawa. Zasadniczo organy podatkowe przestrzegają z urzędu swojej właściwości rzeczowej i miejscowej. Ponadto, jeżeli organ podatkowy, do którego wniesiono podanie, jest niewłaściwy w sprawie, powinien niezwłocznie przekazać je organowi właściwemu, zawiadamiając o tym wnoszącego podanie.

Wniosek tylko na piśmie

Wniosek musi być pisemny. Podatnik powinien przedstawić na piśmie i to wyczerpująco opis stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie. Co to oznacza. Po pierwsze, podatnik musi opisać sytuację, z jaką związane jest jego pytanie: jakiego zdarzenia ono dotyczy, jak przebiegały zdarzenia mające wpływ na sytuację podatkową wnioskodawcy. Po drugie, podatnik musi skonkretyzować pytanie lub pytania, na jakie chciałby uzyskać odpowiedź. I na koniec podatnik powinien udzielić na swoje pytanie odpowiedzi, czyli przedstawić swoje własne stanowisko w sprawie. Ten ostatni wymagany ustawą element jest wyjątkowo ważny.

Na odpowiedź 3 miesiące

Zgodnie z Ordynacją podatkową organ ma tylko 3 miesiące od złożenia wniosku na udzielenie odpowiedzi. Tylko w sprawach skomplikowanych może przedłużyć ten termin o kolejny miesiąc, o czym jednak musi powiadomić wnioskodawcę. Jeżeli organ terminów tych nie dotrzyma, bez względu na powód opóźnienia podatnik od następnego dnia po upływie 3- lub 4-miesięcznego terminu będzie mógł zastosować dokładnie to co sam sądzi, czyli stanowisko, jakie zawarł we wniosku. I do czasu, kiedy organ II instancji skutecznie jej nie zmieni albo nie uchyli w przepisanym trybie, podatnik będzie korzystał z ochrony, jaką daje interpretacja uzyskana w zwykłym trybie, dlatego że organ podatkowy będzie związany interpretacją podatnika.

Czasem wniosek trzeba poprawić

Do załatwienia wniosku stosuje się odpowiednio przepisy art. 169 par. 1 i 2 oraz art. 170 par. 1 Ordynacji podatkowej. Warto bliżej przyjrzeć się ich zawartości. Pierwszy z nich stanowi, że jeżeli podanie nie spełnia wymogów określonych przepisami prawa, organ podatkowy musi wezwać wnoszącego podanie do usunięcia braków w terminie 7 dni. Odpowiednio z pouczeniem, że niewypełnienie tego warunku spowoduje pozostawienie podania bez rozpatrzenia. Obowiązek ten stosuje się również, jeżeli wnioskodawca nie wniesie opłat, które zgodnie z odrębnymi przepisami powinny zostać uiszczone z góry.

UWAGA! Wniosek o udzielenie interpretacji prawa podatkowego należy opłacić w postaci naklejenia znaku opłaty skarbowej w wysokości 5 zł.

Forma wniosku nie jest dowolna

Aby dowiedzieć się trochę więcej o wniosku, trzeba zajrzeć do art. 168 Ordynacji podatkowej. Podania, przez które ustawa rozumie żądania, wyjaśnienia, odwołania, zażalenia, wnioski, mogą być wnoszone na piśmie, telegraficznie lub za pomocą dalekopisu, telefaksu, poczty elektronicznej, a także ustnie do protokółu.

Podanie, czyli również wniosek o interpretację powinien zawierać co najmniej:
? treść żądania,
? wskazanie osoby, od której pochodzi,
? jej adres (miejsce zamieszkania lub pobytu, siedziby albo miejsca prowadzenia działalności), a także
? czynić zadość innym wymogom ustalonym w przepisach szczególnych (przypadku interpretacji będzie to opis stanu faktycznego oraz stanowisko podatnika, trzeba też podać np. NIP).

Podanie wniesione pisemnie albo ustnie do protokółu powinno być podpisane przez wnoszącego, a protokół ponadto przez pracownika, który go sporządził. Jeżeli podanie wnosi osoba, która nie może lub nie umie złożyć podpisu, podanie lub protokół podpisuje za nią inna osoba przez nią upoważniona, czyniąc o tym wzmiankę obok podpisu.

Warto zaznaczyć, że podatnik może zażądać potwierdzenia wniesienia wniosku, a organ podatkowy obowiązany jest fakt ten potwierdzić. I warto z tej możliwości skorzystać.

Przepisy dotyczące obowiązku wezwania przez organ podatnika i wyznaczenie mu terminu do uzupełnienia wniosku ma swoje konkretne konsekwencje. Jeżeli podatnik nie uzupełni wniosku w terminie, nie będzie mógł bowiem skorzystać z procedury zastosowania się do własnego stanowiska, nawet jeśli upłynie termin do udzielenia odpowiedzi. Organ w tym przypadku nie pozostaje w zwłoce, tylko z mocy ustawy ma prawo pozostawić wniosek bez rozpatrzenia. I nie łudźmy się, że brak odpowiedzi ze strony podatnika ujdzie uwadze organu podatkowego.

Aleksandra Tarka