Inwestowanie w grunty rolne w Polsce oraz w Europie
Inwestowanie w grunty rolne to coraz powszechniejsza forma lokowania kapitału, która cieszy się popularnością wśród inwestorów z całego świata. Nabywanie nieruchomości przez cudzoziemców jest jednak zagadnieniem, które wywołuje duże emocje i kontrowersje. W państwach członkowskich Unii Europejskiej istnieją większe lub mniejsze ograniczenia dotyczące nabywania ziemi przez cudzoziemców. Jest to wynikiem obaw obywateli, ponieważ często - według opinii społecznej - taka sprzedaż oznacza pozbywanie się narodowego majątku i historii.
W Polsce jest 15,5 mln ha użytków rolnych, które stanowią 49 proc. powierzchni kraju. W Europie statystyki wyglądają podobnie, ponieważ pokrywają one ponad 50 proc. kontynentu, gdzie 2/3 użytków rolnych zajmują grunty orne. Polskie grunty są atrakcyjne dla cudzoziemców, ponieważ położone są w centrum kontynentu europejskiego. Cechują je cenne walory krajobrazowe i przyrodnicze, w tym wysoki stopień bioróżnorodności. Gospodarka rolna w Polsce nie jest specjalnie intensywna, dlatego też stopień degradacji gleb spowodowany uprawą jest stosunkowo niski. Jednak najważniejszym czynnikiem decydującym o rosnącym zainteresowaniu polską ziemią jest jej cena, która znajduje się w połowie zakresu średnich cen ziemi w Europie.
Nabywanie gruntów rolnych w Polsce regulują przepisy Ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców z 24 marca 1920 roku. Według niej, możliwość zakupienia gruntu rolnego wymaga od obywateli innych państw uzyskania uprzedniego zezwolenia ministra właściwego do spraw wewnętrznych. Od dnia 1 maja 2004 roku nie jest wymagane uzyskanie takiego pozwolenia od obywateli państw - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym albo Konfederacji Szwajcarskiej. Dodatkowo należy respektować przepisy ustawy z 11 kwietnia 2003 roku o kształtowaniu ustroju rolnego.
Ograniczenia prawne dla cudzoziemców nie obowiązują tylko w Polsce, ale również w innych krajach będących członkami UE. Najbardziej liberalne przepisy ustanowiono w Wielkiej Brytanii, Belgii, Holandii, Luksemburgu, Grecji, Finlandii, Włoszech, Irlandii i Portugalii. Może dlatego, że ziemi, którą można tam kupić jest niewiele. W Anglii zaledwie 0,6 proc. obywateli posiada 69 proc. ziemi w kraju. Około 1/3 ziemi jest w rękach kilku arystokratycznych rodzin, a najbogatsze z nich nie dokonują spisu własności ziemi (ostatni odbył się w 1872 roku), chyba że sprzedają grunty. Natomiast we Francji, Niemczech, Danii i Austrii dodatkowe ograniczenia prawne obowiązują zarówno wobec nabywców krajowych, jak i zagranicznych. Dla osób, które nie są aktywnymi rolnikami wiąże się to z dużymi trudnościami związanymi z zakupem gruntów.
W Niemczech sprzedaż gruntów rolnych podlega wnikliwej kontroli administracyjnej. Cena sprzedawanej nieruchomości nie może być rażąco zawyżona w stosunku do ich wartości. Transakcja nie może doprowadzić do podziału gospodarstwa sprzedawcy, bo mogłoby to w efekcie zagrozić jego zdolności do dalszego ekonomicznego funkcjonowania.
W Austrii zgodę na zakup gruntu rolnego zarówno dla obcokrajowców, jak i obywateli wydaje specjalnie powołana w ramach danego landu komisja. Nabywca musi spełnić szereg warunków, aby móc ziemię kupić. Komisja może odmówić zgody, gdy uzna, że na przykład po sprzedaży grunt straci swoje przeznaczenie, zakup doprowadzi do znacznego powiększenia się gospodarstwa rolnego nabywcy, konsoliduje z interesem publicznym lub kiedy kupujący nie będzie posiadał odpowiednich kwalifikacji do zarządzania zakupioną ziemią.
W wielu państwach członkowskich UE, w zawartych traktatach akcesyjnych obowiązują przepisy dotyczące okresów przejściowych o nabywaniu gruntów rolnych.
W Bułgarii, Czechach, Estonii, Rumunii, Słowacji, Węgrzech i na Litwie oraz Łotwie w trakcie obowiązywania tych przepisów nabywcy z innych krajów Europejskiego Obszaru Gospodarczego muszą uzyskać odpowiednie pozwolenie. Częstym wyłączeniem są przepisy, które nie wymagają uzyskiwania pozwolenia i zezwalają na zakup ziemi cudzoziemcom mieszkającym legalnie na terenie państwa stosującego przepisy okresu przejściowego, czyli aktywnym rolnikom, którzy dzierżawili nabywany grunt przez co najmniej trzy lata. Malta, Cypr i Słowenia nie występowały o ustanowienie okresu przejściowego.
Co kraj, to inna forma ochrony dobra jakim jest ziemia. Od dawnych czasów generowała ona spory wśród wielu społeczeństw, dlatego niektóre państwa wciąż przywiązują wiele uwagi, aby jak najlepiej zabezpieczyć ją przed cudzoziemcami.
Monika Raczkowska, managing director Briland
- - - - - -
BRILAND to nowoczesny program inwestycyjny, przeznaczony dla osób zainteresowanych bezpiecznym lokowaniem swojego kapitału w nieruchomości. BRILAND oferuje własnościowy zakup gruntów rolnych w najlepszych lokalizacjach w Polsce, które charakteryzują się wysokim potencjałem inwestycyjnym. W ofercie znajdują się tylko dobrze skomunikowane działki w pobliżu największych miast na terenie całej Polski. Za przekwalifikowanie gruntów odpowiada jeden z partnerów strategicznych BRILAND, czyli spółka posiadająca 15-letnie doświadczenie w dziedzinie land-developingu. Proces ten odbywa się na zasadach zastępstwa inwestycyjnego: BRILAND, na mocy umowy cywilnoprawnej zawartej z Inwestorem, organizuje i koordynuje proces przekształcenia działki. Klient otrzymuje gwarancję terminowej i należytej realizacji ustalonego projektu.
