Diety nie dla przewoźników

Odpowiadając na zapytanie poselskie podsekretarz stanu w Ministerstwie Finansów Elżbieta Mucha wskazała, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowej osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra (art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych; t.j. Dz.U. nr 14, poz. 176 z późn. zm.).

Przepis ten nie zawiera żadnych wyłączeń, co oznacza, że obejmuje on też osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą w zakresie usług transportu samochodowego. Przepis ten pozwala jednak zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, do wysokości określonego limitu, jedynie wartość diet z tytułu podróży służbowych.

Zdaniem pani minister, nie można zgodzić się z twierdzeniem zawartym w zapytaniu, że osoba fizyczna prowadząca działalność w zakresie świadczenia usług transportu samochodowego wykonująca zadania poza miejscowością podaną w zgłoszeniu o dokonanie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, odbywa podróż służbową w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 52 ustawy. Wykonywane czynności stanowią bowiem istotę świadczonych usług.

Miejsce wykonywania obowiązków pracowniczych może pokrywać się z miejscem pracy, jak też może być usytuowane poza nim (np. w przypadku kierowców). Stałym miejscem pracy może być więcej niż jedna miejscowość lub określona trasa. Świadczenie pracy w miejscowości, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub w stałym miejscu pracy pracownika nie jest podróżą służbową w rozumieniu przepisów kodeksu pracy, a tym samym nie rodzi obowiązku płacenia przez pracodawcę diet.

W konsekwencji, podatnikowi świadczącemu usługi transportu samochodowego nie przysługuje z tytułu świadczenia tych usług prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, diet z tytułu podróży służbowych.