Od 1 stycznia 2014 r. podwyższenie wysokości najniższej podstawy wymiaru świadczeń chorobowych
Podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego (także zasiłku z ubezpieczenia społecznego) stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie uzyskane przez pracownika za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jeśli pracownik jest zatrudniony krócej - za pełne kalendarzowe miesiące ubezpieczenia.
Ustalona podstawa w przypadku pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy nie może być niższa:
- dla pracownika w pierwszym roku pracy - od kwoty odpowiadającej 80% minimalnego wynagrodzenia, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% tego wynagrodzenia,
- dla pracownika w drugim i kolejnych latach pracy - od kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% tego wynagrodzenia.
Tak wynika z art. 92 § 2 K.p. oraz art. 45 ust. 1 ustawy zasiłkowej.
W myśl powyższego, począwszy od 1 stycznia 2014 r. najniższa podstawa wymiaru wynagrodzenia chorobowego oraz zasiłków dla pracownika zatrudnionego na cały etat wynosi:
- 1.159,74 zł w pierwszym roku pracy (1.344 zł pomniejszone o 13,71%),
- 1.449,67 zł w drugim i kolejnych latach pracy (1.680 zł pomniejszone o 13,71%).
W 2013 r. kwoty te wynosiły odpowiednio 1.104,51 zł i 1.380,64 zł.
Dla pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy najniższa podstawa podlega zmniejszeniu proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy.
W świetle przedstawionych regulacji pracodawca, który rozpoczął wypłatę wynagrodzenia za czas choroby w 2013 r., ustaloną od najniższej podstawy wymiaru obowiązującej w poprzednim roku i kontynuuje ją w 2014 r., powinien - od 1 stycznia 2014 r. podwyższyć kwotę najniższej podstawy do wysokości obowiązującej w bieżącym roku. Powyższe dotyczy też pracodawcy kontynuującego po 31 grudnia 2013 r. wypłatę zasiłków z ubezpieczeń społecznych.
| Ważne: Wypłata wynagrodzenia chorobowego lub zasiłku w styczniu 2014 r., należnego za grudzień 2013 r. nie powoduje podwyższenia podstawy wymiaru tego świadczenia do kwoty najniższej obowiązującej w 2014 r. |
| Przykład |
Pracownik z kilkuletnim stażem został zatrudniony od 1 czerwca 2013 r. w pełnym wymiarze czasu pracy. Jego wynagrodzenie określono na poziomie minimalnego wynagrodzenia za pracę (do 31 grudnia 2013 r. - 1.600 zł, od 1 stycznia 2014 r. - 1.680 zł). W okresie od 27 grudnia 2013 r. do 5 stycznia 2014 r. (10 dni) pracownik choruje i z tego tytułu nabył prawo do wynagrodzenia chorobowego.
Podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres od czerwca do listopada 2013 r., czyli kwota: (1.600 zł - 219,36 zł) = 1.380,64 zł; 1.380,64 zł x 6 m-cy : 6 m-cy = 1.380,64 zł. Za okres choroby przypadającej w grudniu 2013 r. pracownik uzyskał wynagrodzenie chorobowe w wysokości: 1.380,64 zł x 80% : 30 = 36,82 zł (stawka dzienna); 36,82 zł x 5 dni = 184,10 zł.
Od 1 stycznia 2014 r. podstawa wymiaru wynagrodzenia chorobowego została podniesiona do kwoty 1.449,67 zł. Za 5 dni choroby przypadającej w styczniu br. pracownik uzyska wynagrodzenie chorobowe w kwocie: 1.449,67 zł x 80% : 30 = 38,66 zł (stawka dzienna); 38,66 zł x 5 dni = 193,30 zł.
Zwracamy uwagę! Nie podwyższa się podstawy wymiaru świadczeń chorobowych do kwoty najniższej, jeśli pracownik otrzymuje składniki wynagrodzenia, które nie są uwzględniane w podstawie wymiaru tych świadczeń, o ile hipotetyczna podstawa wymiaru (ustalona z uwzględnieniem tych składników) wynosi co najmniej tyle, ile najniższa podstawa wymiaru. Pisaliśmy na ten temat m.in. w UiPP nr 24/2013, str. 26-27.
Ubezpieczenia i Prawo Pracy Nr 1 z dnia 2014-01-01