Preferencyjna amortyzacja fabrycznie nowych składników

Jedna z form jednorazowej amortyzacji przewidziana została dla każdego podatnika, u którego nakłady na środki trwałe w danym roku podatkowym wyniosły co najmniej 10.000 zł i nie przekroczyły 100.000 zł. W spółce niebędącej osobą prawną limit 100.000 zł odnosi się do wszystkich jej wspólników (art. 22 ust. 1s i art. 22k ust. 14-21 ustawy o pdof - Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm., oraz art. 15 ust. 1zd i art. 16k ust. 14-21 ustawy o pdop - Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.).

W ramach minimum limitu wynoszącego 10.000 zł przedsiębiorca ma prawo uwzględnić wartość kilku środków trwałych, pod warunkiem że kwota każdego z nich jest wyższa niż 3.500 zł. Z kolei gdy wartość składników amortyzowanych w ramach omawianej preferencji przekroczy 100.000 zł w skali roku, to nadwyżkę ponad tę wielkość przedsiębiorca amortyzuje w kolejnych latach podatkowych według metody liniowej lub degresywnej (przykład 1).

Co istotne, nie jest przeszkodą dla zastosowania amortyzacji w limicie 100.000 zł korzystanie w ostatnich kilku latach przez przedsiębiorcę z dofinansowania ze środków pochodzących z UE. Ten rodzaj preferencji nie stanowi bowiem pomocy de minimis.

Jednorazowa amortyzacja w limicie 100.000 zł odnosi się wyłącznie do fabrycznie nowych środków trwałych z grup 3-6 i 8 KŚT. Nie ma zatem zastosowania do wartości niematerialnych i prawnych, a także środków trwałych z grup 1 i 2 KŚT, czyli m.in. budynków i lokali oraz obiektów inżynierii lądowej i wodnej, a także grupy 7 KŚT, czyli wszelkich środków transportu.

Przedsiębiorcy spełniający warunki do korzystania z amortyzacji w limicie 100.000 zł uprawnieni są do dodatkowej preferencji: mają możliwość rozliczania części wydatków na nabycie fabrycznie nowych środków trwałych, zanim jeszcze faktycznie je pozyskają. Ustawodawca zagwarantował im bowiem prawo zaliczania bezpośrednio do kosztów podatkowych dokonanych wpłat (np. zaliczek) na poczet nabycia fabrycznie nowych środków trwałych, które zostaną dostarczone w kolejnych okresach sprawozdawczych (tj. miesiącu, kwartale lub roku). W efekcie limit 100.000 zł w skali roku podatkowego obejmuje łącznie kwotę odpisu amortyzacyjnego oraz kwotę dokonanej wpłaty na poczet dostawy środka trwałego (przykład 2).

Jednorazowej amortyzacji na szczególnych zasadach mogą dokonywać podatnicy rozpoczynający w roku podatkowym działalność gospodarczą oraz mali podatnicy. Ta grupa przedsiębiorców uprawniona jest zarówno do jednorazowej amortyzacji będącej pomocą de minimis w ramach limitu 50.000 euro, jak i amortyzacji w limicie 100.000 zł.

Jednak taki podmiot gospodarczy w przypadku zbiegu dwóch uprawnień musi dokonać wyboru i zdecydować, z której z nich skorzysta. Decyzja w tym zakresie należy wyłącznie do niego i odnosi się do konkretnego środka trwałego.

Ustawodawca wskazał również, w jakich sytuacjach powstaje obowiązek doliczenia do przychodów zaliczonej uprzednio do firmowych kosztów podatkowych zaliczki wpłaconej na środek trwały (art. 22k ust. 21 ustawy o pdof i art. 16k ust. 21 ustawy o pdop). Wywiązać z niego musi się podatnik, który przed nabyciem środka trwałego zakończy działalność gospodarczą albo zmieni formę opodatkowania przychodów uzyskiwanych z tej działalności na zryczałtowaną. Z kolei w odniesieniu do nabytego środka trwałego obowiązek ten pojawia się, gdy przedsiębiorca zbywa odpłatnie środek trwały albo rezygnuje z możliwości stosowania jednorazowej amortyzacji.

autor: Agata Cieśla
Gazeta Podatkowa nr 95 (1761) z dnia 2020-11-26

Biznes INTERIA.PL na Twitterze. Dołącz do nas i czytaj informacje gospodarcze