Rozliczanie nabywanych usług medycznych

Z przepisów wynika, iż wydatki na finansowanie świadczeń zdrowotnych przez pracodawcę na rzecz pracowników mogą stać się kosztem uzyskania przychodów jedynie wtedy, gdy do ich ponoszenia zobowiązują pracodawcę przepisy Kodeksu pracy oraz innych ustaw. Oznacza to, iż tylko wydatki na badania wstępne, okresowe i kontrolne pracowników stanowią koszt uzyskania przychodów pracodawcy. Dotyczy to także badań profilaktycznych, o ile są one ?niezbędne z uwagi na warunki pracy?.

Taka konstrukcja przepisów wywołuje absurdalną sytuację braku możliwości zaliczenia do k.u.p. np. wydatków z tytułu szczepień przeciwko grypie, które w pośredni sposób przyczyniają się przecież do uzyskiwania przychodu (brak zachorowań). Stosując bowiem literalną wykładnię okazuje się, że z ustawy nie wynika obowiązek finansowania przez pracodawcę tego rodzaju świadczeń zdrowotnych.

Z punktu widzenia pracownika natomiast istotne jest ustalenie, które ze świadczeń medycznych stanowią dla niego przychód podatkowy. Często zdarza się bowiem, że pracodawcy oprócz świadczeń wymaganych przez ustawę, zawierając umowy z prywatnymi przychodniami zapewniają pracownikom oraz członków ich rodzin dodatkowe usługi, niestanowiące świadczeń z zakresu medycyny pracy. W myśl przepisów, przychodami ze stosunku pracy są wszystkie te świadczenia, które pracownik otrzymuje od pracodawcy w związku z pozostawaniem w stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Piśmiennictwo organów podatkowych jest jednak liberalne w tym względzie i uznaje, iż w sytuacji, gdy sfinansowane przez pracodawcę usługi medyczne są obowiązkowe i wynikają z Kodeksu pracy albo są opłacane przez pracodawcę ryczałtowo, ich wartość nie stanowi przychodu pracownika ani członków jego rodziny. Chodzi tu o sytuacje, gdy pracodawca pokrywa wydatki w formie ryczałtu bez względu na to, czy pracownik korzysta ze świadczeń leczniczych, czy też nie, a określenie ich wysokości na poszczególnego pracownika nie jest możliwe.

Małgorzata Blitek