Sankcje w starym VAT
Ustawodawcy przysługuje swoboda określania sankcji za naruszenia prawa, tak by stały się one dla obywatela nieopłacalne.
Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dn. 30 listopada 2004 r. orzekł, iż przepis art. 27 ust. 6 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 roku o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym jest zgodny z Konstytucją RP.
Przepis art. 27 ust. 2 starej ustawy o VAT nakłada w wysokości 30% kwoty zawyżenia w sytuacji, gdy podatnik wykaże w deklaracji podatkowej kwotę zwrotu różnicy podatku (lub zwrotu podatku naliczonego) wyższą od kwoty należnej. Trybunał uznał, iż sankcja ta stanowi dozwoloną ingerencję w prawa majątkowe, nie naruszającą praw i wolności konstytucyjnych. Nie nakłada na podatnika nieproporcjonalnych ciężarów, zatem nie może być uznana za naruszającą konstytucyjną gwarancje ochrony własności.
W opinii TK ponoszenie ciężarów publicznych - w szczególności podatków - jest obowiązkiem obywateli, znajdującym swoje oparcie w przepisach konstytucyjnych. Zdaniem Trybunału konstrukcja podatku VAT oparta jest na prawidłowości samoobliczania podatnika. Wprowadzona sankcja dotyczy uchybienia podatnika w rzetelnym wypełnieniu deklaracji podatkowej. Trybunał podkreślił, iż zgodnie z ustaloną praktyką orzeczniczą ustawodawcy przysługuje swoboda określania sankcji za naruszenia prawa, tak by stały się one dla obywatela nieopłacalne.
