Ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanego lokalu użytkowego - interpretacja indywidualna
Ustawa o podatku dochodowym nie wyznacza okresu, który - dla celów stosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - uprawnia do uznania budynku (lokalu) niemieszkalnego za używany. W odniesieniu do tych składników wskazano jedynie, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych.
(interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 5 czerwca 2014 r., nr IBPBI/2/423-286/14/MO)
Spółka akcyjna zamierzała nabyć strych w budynku wybudowanym w okresie przedwojennym z przeznaczeniem na wykorzystanie w prowadzonej działalności, jako lokal biurowy. Po nabyciu lokalu, a przed przyjęciem do użytkowania, planowane było dokonanie prac modernizacyjnych. Zakładano, że poniesione nakłady przekroczą 30% wartości nabycia lokalu. Sprzedawca lokalu oświadczył również, że w przeszłości strych był wykorzystywany przez niego jako pomieszczenie gospodarcze oraz okresowo wynajmowany innym podmiotom z takim samym przeznaczeniem.
W związku z powyższym spółka zadała następujące pytanie: Czy ma prawo do zastosowania do amortyzacji przedmiotowego lokalu oraz wszelkich dokonywanych w nim w przyszłości ulepszeń indywidualnej stawki amortyzacyjnej zgodnie z art. 16j ustawy o PDOP?
Zdaniem spółki, posiada ona prawo amortyzowania lokalu według indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej. Przedmiotowy lokal spełnia bowiem definicję używanego środka trwałego, o którym mowa w art. 16j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, a ponadto planowane nakłady modernizacyjne przekroczą 30% ceny jego nabycia, a więc będzie to zgodne z definicją ulepszonego środka trwałego, o którym mowa w art. 16j ust. 3 pkt 2 ustawy o PDOP.
W odpowiedzi organ podatkowy przypomniał m.in., iż w myśl art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o PDOP, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
W kwestii uznania budynku (lokalu) niemieszkalnego za "używany" lub "ulepszony" organ podatkowy wyjaśnił:
"(…) w odniesieniu do budynków (lokali), o których mowa w art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o pdop, nie mają zastosowania regulacje art. 16j ust. 2 i 3 definiujące, co należy rozumieć pod pojęciem "środki trwałe używane" i "środki trwałe ulepszone". Tym samym, ustawodawca nie ustalił okresu, który uprawnia do uznania budynku (lokalu) za używany. Wskazał jedynie, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych. Ustawodawca nie określił również sposobu dokumentowania dotychczasowego okresu używania danego środka trwałego. Zatem to w gestii podatnika pozostaje zebranie stosownej dokumentacji potwierdzającej fakt, że dany obiekt można uznać za używany oraz potwierdzającej okres jego używania.
Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe i (...) przepisy ustawy o pdop, stwierdzić należy, że Wnioskodawca będzie mógł skorzystać z prawa do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej przedmiotowego lokalu, w myśl art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o pdop. (…)"
Biuletyn Informacyjny dla Służb Ekonomiczno - Finansowych Nr 23 z dnia 2014-08-10
