Czy UE określa zasady zakupu ziemi przez obcokrajowców?

Zasadą Unii Europejskiej jest, że obywatel każdego z państw członkowskich może kupować nieruchomości w pozostałych państwach Unii po spełnieniu takich samych warunków jak obywatel państwa, w którym dana nieruchomość jest położona. Ustalenie tych warunków pozostawiono w kompetencjach każdego z państw członkowskich, przez co regulacje te są bardzo zróżnicowane (od bardzo liberalnych w Wielkiej Brytanii po bardzo restrykcyjne w Danii). Generalnie przepisy te nie mogą jednak naruszać żadnej z wewnętrznych swobód Unii Europejskiej - swobody przepływu osób, kapitału, towarów i usług, wyrażonych w Traktacie ustanawiającym Wspólnotę Europejską (art. 14 ust 2 i 23 - 60 TWE) oraz Ogólnego Programu Zniesienia Ograniczeń w Dziedzinie Swobody Przedsiębiorczości z roku 1961. Przyjmuje się bowiem, że dostęp obywatela innego państwa członkowskiego do własności nieruchomości powinien być zagwarantowany w sposób umożliwiający efektywne wykorzystanie tychże wolności, i zakazuje się równocześnie wszelkiej dyskryminacji obywateli innych państw członkowskich Unii Europejskiej w zakresie nabywania, korzystania lub dysponowania nieruchomościami.

Ze względu na wyjątkowy charakter zasad Wspólnej Polityki Rolnej, obrót ziemią rolną w celach gospodarczych doczekał się szczegółowych regulacji na szczeblu wspólnotowym, w postaci m.in. Dyrektywy Rady z 2 kwietnia 1963, zezwalającej obywatelom jednego państwa członkowskiego kupować grunty rolne na terenie innego państwa członkowskiego na zasadzie równouprawnienia z obywatelami państwa, na którego terenie znajduje się ziemia, jeżeli leży ona odłogiem od dwóch lat lub została opuszczona.

źródła: Materiały Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej