Dezerterom brak honoru

Na naszej liście zostały one uszeregowane według kryterium bliskości ekipie rządzącej. Pierwsze dwa są zrośnięte na trwałe; pierwsze trzy - zawarły porozumienie koalicyjne w sprawie rządu; pierwsze cztery zaś - układ w sprawie podziału stanowisk w Sejmie:

- Sojusz Lewicy Demokratycznej - 200 posłów;

- Unia Pracy - 16;

- Polskie Stronnictwo Ludowe - 42;

- Samoobrona RP - 53;

- Platforma Obywatelska - 65;

- Prawo i Sprawiedliwość - 43;

- Liga Polskich Rodzin - 36;

- Nie zrzeszeni - 5, w tym 2 posłów Mniejszości Niemieckiej oraz 3 dezerterów z list, które wyniosły ich do Sejmu.

Porzucanie klubów stało się już niechlubną tradycją parlamentaryzmu III RP. Następowało stopniowo i wiązało się z obrażaniem się na kolegów lub niesubordynacją w głosowaniach. Jednak pierwsze dezercje IV kadencji miały miejsce, zanim się ona właściwie zaczęła! Z kronikarskiego obowiązku wypada odnotować posłów, którzy zapragnęli formalnej niezależności:

- Jan Olszewski - rzutem na taśmę wszedł do Sejmu jako drugi z listy LPR w Warszawie, uzyskując 13 255 głosów (25,33 proc. całej listy);

- Henryk Lewczuk - otwierając listę LPR w Chełmie, uzyskał 7224 głosy (18,83 proc. listy) i zdobył tam jedyny mandat;

- Paweł Poncyliusz - został dosłownie wciągnięty do Sejmu z listy PiS przez Jarosława Kaczyńskiego w Warszawie, uzyskując 1138 głosów (czyli 0,72 proc. listy).

Sądząc z wyników ankiet na naszych łamach, akurat czytelnicy "PB" nie są fanami PiS oraz LPR. Tematyka gospodarcza nie była głównym wątkiem programów tych ugrupowań, albo całkowicie odbiegała (choćby w kwestii UE) od poglądów świata biznesu. I w zasadzie problemami zmarginalizowanych już w Sejmie klubów nie powinniśmy się zajmować. A jednak poziom bezczelności trzech dezerterów (zwłaszcza tego młodego człowieka z PiS) tak normalnie, po obywatelsku, w..... - no, powiedzmy, wyprowadza z równowagi.