Felieton: Średnie telewizyjne pensje a rzeczywistość
Od kilku dni branżowe serwisy ekscytują się zarobkami w trzech największych stacjach telewizyjnych - TVP, Polsacie i TVN. Podobnie, jak w przypadku średniej krajowej, sumy rzędu 8 tys. zł są nieosiągalne dla większości pracowników czy współpracowników. W świecie telewizji królują "umowy śmieciowe", czyli umowy o dzieło. Panuje niesamowita rotacja, bo nie można płacić ludziom wyłącznie prestiżem (że ktoś pracuje w telewizji i to już samo w sobie powinno wystarczyć).
Z danych Głównego Urzędu Statycznego (za Wirtualnymi Mediami) wynika, że w telewizji TVN średnia płaca miesięczna brutto wynosi 8,1 tys. zł, w Telewizji Polskiej - 6,9 tys. zł, a w Polsacie - 6,6 tys. zł. Te dane coś pokazują. Nie jest tajemnicą, że nad każdym programem czy kanałem informacyjnym pracuje sztab ludzi. Większość z nich nigdy nie pojawia się na antenie, bo to operatorzy, montażyści, graficy czy researcherzy. Ci ostatni wykonują dużą część pracy za reporterów. Nagrywają wypowiedzi, uczestniczą w konferencjach prasowych, zlecają operatorom zdjęcia, ściągają i obrabiają materiały archiwalne.
W większości to ludzie młodzi, ale często to oni mają decydujący wpływ na to, co znajdzie się w materiale. Niekiedy reporter w ogóle nie wyjeżdża na zdjęcia.
W Polsacie takie osoby mogą liczyć na pensje od 1200 zł do 2500 zł do ręki (nawet przy pięciu latach pracy), w TVP i TVN to pieniądze zazwyczaj w przedziale 2000-3300 zł. Jeszcze mniej płacą pracownikom ośrodków - w słabiej rozwiniętych regionach za 8-12 godzin pracy dziennie w stacjach komercyjnych zdarza się, że pensja nie przekracza 1000 zł! Czy to duże pieniądze za połowę doby harówki przez 5-6 dni w tygodniu?
Oczywiście średnią pensję windują gwiazdy. Część prezenterów może liczyć na pensje w wysokości kilkudziesięciu tysięcy złotych, gwiazdy - na przekraczającą 100 tys. zł. Nierówności są tutaj ogromne.
Reporterzy zarabiają w kanałach informacyjnych nie więcej niż 10 tys. zł. I tak są to pieniądze, które nie dotyczą tych najmłodszych - najczęściej ta pensja wynosi 5-6 tysięcy brutto. Lepiej jest w ogólnokrajowych dziennikach - tutaj można liczyć na pieniądze przekraczające 10-15 tys. zł. To już przywilej zarezerwowany dla bardzo nielicznych i czasami niestabilny.
W TVP dość powszechne się stało, że z dnia na dzień z reportera można stać się researcherem. Momentalnie dziennikarza koło 40. roku życia może zastąpić 25-latek. Wydawcy nieposłusznych karzą czasami zmniejszeniem ilości dyżurów, co też bywa dotkliwie. Ceny mieszkań w Warszawie nie są małe, a na umowę o dzieło załatwienie kredytu mieszkaniowego nie jest łatwe...
W kontekście ciężkich warunków pracy ciekawa jest sprawa rzekomego mobbingu w Polsacie News. Dwie byłe producentki i jedna z prezenterek oskarżyły niedawno nadawcę o mobbing. Przez kilka lat ich prawa pracownicze miały być łamane. Jak donoszą Wirtualne Media, nadawca miał wymuszać pracę w dłuższym wymiarze niż przewidziano. Do tego wynagrodzenie, które te osoby otrzymywały, miało być niższe niż to wynikało z umów. Pozwy zostały złożone w ostatnich dniach w sądzie.
Dochodzą jeszcze kwestie związane z wydajnością poszczególnych stacji telewizyjnych. Tutaj najlepiej wypada TVN. Stacja wysyła na zdjęcia samochodem marki Skoda samego dziennikarza i operatora. TVP (najczęściej używa aut marki Ford) i Polsat (przeważnie Seaty) pod tym kątem są mniej oszczędne, bo w ekipie jest jeszcze dźwiękowiec, rzadziej także oświetleniowiec.
Dzięki temu można wyprodukować więcej godzin programu, niestety czasami kosztem jakości. W środowiskach dźwiękowców nie brakuje złośliwości pod adresem firm zatrudniających niewielu dźwiękowców. Niechętnie pomagają kolegom-operatorom, na których spoczywa cała odpowiedzialność za emisyjny dźwięk.
Autor felietonu: Daniel Gadomski
Sprawdź bieżące informacje z rynku mediów na stronach Biznes INTERIA.PL
