Ostre odchudzanie słodkiej grupy

Po zakończeniu restrukturyzacji w Krajowej Spółce Cukrowej Polski Cukier (KSC) pozostanie od 8 do 11 cukrowni - wynika z najnowszej wersji planu restrukturyzacji KSC na lata 2003-2005. Dla porównania, obecnie Polski Cukier liczy 27 cukrowni - 22 zostały już inkorporowane, reszta jeszcze nie.

Ustalenie dokładnej liczby zakładów do likwidacji odłożono na czas po reformie rynku cukru w UE. Autorzy programu, który poznał już minister skarbu i posłowie z sejmowej komisji rolnictwa, przyjęli, że wyłonienie cukrowni do rozbudowy i rozwijania produkcji pozwoli jednocześnie wyznaczyć zakłady do zamknięcia.

- W poniedziałek lub wtorek spodziewamy się ostatecznej odpowiedzi, które fabryki w tym roku nie przystąpią do kampanii produkcyjnej - mówi Stanisław Grzelak, zastępca przewodniczącego rady nadzorczej KSC.

Obcinanie ogonów

Do końca 2005 r. przestanie działać 11 fabryk. Trzy nie produkowały już w kampanii 2003 r. W tym roku nie wystartuje pięć lub sześć zakładów: Borowiczki, Janikowo, Klemensów, Mała Wieś, Sokołów i Żnin. Według twórców programu, wskazane zakłady są najsłabsze w regionalnych grupach, do których należą. Ich produkcję i niezbędne urządzenia przejmą inne cukrownie z grupy. Nadal trwają zacięte negocjacje o to, która z nich utrzyma się jeszcze przez jeden rok. W pierwszej wersji programu proponuje się zamknięcie Małej Wsi, w drugiej - cukrowni Janikowo.

W drugim etapie planowane jest zamknięcie kolejnych 5-8 cukrowni i rozbudowa najlepszych do poziomu zapewniającego produkcję 70-80 tys. ton cukru. Dziś typowane są do tego m. in. zakłady w Kluczewie, Brześciu Kujawskim, Kruszwicy, Nakle, Dobrzelinie, Łapach, Lublinie, Krasnymstawie, Werbkowicach, oceniane jako najbardziej rozwojowe.

Koncentracja produkcji w mniejszej grupie cukrowni, najważniejszy element obcinania kosztów, jest kluczowym etapem restrukturyzacji. Mają jej towarzyszyć inne działania, np.: centralizacja zakupów i handlu, promocja marki Polski Cukier. KSC planuje rozwinąć skrzydła również na rynkach zagranicznych. Aby zmniejszyć koszty drogiego transportu, eksportem zajmą się oddziały położone najbliżej granic.

Z kulą u nogi

Głównym celem finansowym restrukturyzacji jest zapewnienie stabilnego finansowania bieżącego.

- Dopóki tak się nie stanie, KSC będzie najsłabszym podmiotem na rynku cukru - przyznaje w programie zarząd spółki.

Oprócz obniżenia kosztów potrzebne są do tego stabilne ceny cukru na wyższym niż dotychczas poziomie i sanacja starych zobowiązań. Na koniec września 2003 r. długi sięgały 217 mln zł. Tylko 2 z 22 cukrowni weszły do KSC bez zobowiązań kredytowych. Z bieżącej działalności spółka ich nie spłaci - rok obrotowy, który skończył się 30 września 2003 r., dla spółek zależnych zamknął się łączną stratą 82,8 mln zł. Tylko 6 z 27 cukrowni przyniosło zysk, wynoszący 3,4 mln zł. Projekt restrukturyzacji przewiduje rozłożenie spłaty długu na trzy lata. Spółka wystąpiła już z taką propozycją do banków.

Optymizm bez pokrycia?

Do likwidacji cukrowni zarząd KSC przygotowuje pracowników od dawna. Na dobrowolne odejście zgodziły się 502 osoby. Zostało ponad 5,4 tys. Zarząd chce więc stworzyć kolejny program dobrowolnych odejść. Jednak mimo uzgodnionego pakietu socjalnego prawie 1000 zatrudnionych w sześciu zakładach wytypowanych do zamknięcia walczy o ich przetrwanie. Trudno się dziwić. Zarząd zapowiada zagospodarowywanie likwidowanych cukrowni, ale to zamykane oddziały same mają poszukać sobie inwestorów.

"Centrala skoncentruje się wyłanianiu zainteresowanych inwestorów i zabezpieczy finansowanie przedsięwzięć" - głosi dokument.

Mało kto wierzy, że do starego zakładu na prowincji uda się ściągnąć firmę, która zatrudni chociaż połowę jego pracowników. Inwestorów do zamykanych cukrowni szukają zagraniczni inwestorzy. Do tej pory nie udało się doprowadzić do zrealizowania w zamykanej cukrowni żadnej dużej inwestycji.