Pan Ryś wszystko przewidział

"Nemo sapiens nisi patiens JW. panie - odpowiedział Ryś powstawszy i nisko się pokłoniwszy. - Dwa lata trzeba chodzić na teologię, żeby pojąć, co to jest kalendarz, i to jeszcze daj Boże!

- Chociaż teologii nie umiemy, czemuż po ciwuńsku nie masz nam rzeczy tłumaczyć? Czy to raz nam wypada mówić babie o prawach, kiedy ma proceder, a choć w palestrze nie była, jakoś umiemy robić je dostępnymi dla jej mózgownicy. Bo kto co sam zna tak, jak potrzeba, ten łatwo objaśni nieświadomych.

- Kiedy wola JW. Pana, to więc wyłuszczę moją rzecz. Kalendarz przepisuje dla pożytku ziemi to, co Pan Bóg napisał na niebie; bo każda gwiazda jest literą. Podczas oktawy przesilenia dnia z nocą kanonicy katedralni wraz z JO pasterzem czytają na niebie, a co wyczytają, to i zapisują: z tego kalendarz i rubrycele, z tego kantyczki. Bo wszystko w Kościele Bożym nakręcone jak godzinnik: kanonicy piszą, plebani czytają, organistowie śpiewają i grają, wierni wtórują, a tak wszystko się obraca na chwałę Bożą i pożytek ludzki".

Zebrani dziwowali się wprawdzie wielce mądrości pana Rysia, ale nadal nijak nie potrafili pojąć, dlaczego właściwie te dwa święta są tak rozmaicie osadzone w kalendarzu.

Skoro tak dobrze, to dlaczego tak źle?

Z okazji pierwszej rocznicy przyłączenia Polski do Unii Europejskiej w mediach pojawiły się entuzjastyczne publikacje, że bilans pierwszego roku w UE okazał się dla Polski "niespodziewanie dodatni". Że "dodatni" to jasne; jakże by inaczej, skoro taki rozkaz, ale dlaczego "niespodziewanie"? Przecież tegośmy się właśnie wszyscy spodziewali, jeśli już nie dla nas, to dla naszych dzieci, a jeśli nawet nie dzieci - to dla wnuków na pewno, więc co znaczy "niespodziewanie"? Czyżby pan prezydent Kwaśniewski "nie wiedział, a powiedział?".

Kiedy jednak przyglądamy się bliżej temu "niespodziewanie dodatniemu" bilansowi, to okazuje się, że chodzi o proste porównanie kwoty wpłaconej do Unii składki i kwoty, którą Unia przekazała, a ściślej - ma przekazać Polsce tytułem różnych subwencji. W ubiegłym roku wpłaciliśmy tedy ponad 1,3 mld euro, a otrzymujemy ok. 2,5 mld euro, co jest tylko częścią złotego deszczu, bo w ciągu pierwszych trzech lat członkostwa ma na nas spaść z Unii aż 28 mld złotych i to "na czysto"! Oczywiście bardzo się z tego cieszymy, aliści Fryderyk Bastiat zachęcał, by interesować się nie tylko tym, "co widać", ale i tym, "czego nie widać", a w każdym razie nie widać na pierwszy rzut oka.

Tak się akurat składa, że jak tylko zaczęliśmy dostosowywać nasze prawo, a w szczególności gospodarkę do "standardów" unijnych, to od tej pory rozpoczął się systematyczny wzrost deficytu w kolejnych ustawach budżetowych. W roku 1995 planowano 10,1 bln zł deficytu (to jeszcze przed denominacją, czyli po denominacji złotego ok. 1 mld zł). W roku 1996 - 9,5 mld zł, w roku 1997 - 12,220 mld zł, w roku 1998 - 14,400 mld zł, w roku 1999 - 12,812 mld zł, w roku 2000 - 15,400 mld zł, w roku 2001 - 20,538 mld zł, w roku 2002 - 40,0 mld zł, w roku 2003 - 38,734 mld zł, w roku 2004 - 45,239 mld zł i w roku bieżącym - 35 mld zł. To oczywiście może być przypadkowy zbieg okoliczności, ale czy w ogóle są przypadki? Ten narastający deficyt stał się przyczyną gwałtownego wzrostu długu publicznego; w ciągu 2 lat rządów premiera Millera nastąpił przyrost długu publicznego o 20 mld dolarów, a w ciągu roku rządów premiera Belki - o kolejne 20 mld dolarów (na koniec lutego br - 143 mld dolarów). Tylko w roku bieżącym koszt obsługi długu publicznego wyniesie 27 mld zł, a więc prawie tyle samo, co kwota trzyletnich subwencji z Unii Europejskiej. Jaki zatem jest NAPRAWDĘ bilans obecności Polski w UE? Jak objaśniłby nam to pan Ryś?

Tajemnice mocnej złotówki

W koszmarnych czasach komuny rozmaici reakcyjni mędrkowie podrwiwali sobie ze spiżowych praw dialektyki pokazując szalbierczo, że niby wszystko można udowodnić. W ten sposób udowadniali, że, dajmy na to, złotówka - to woźny. Linia ich wnioskowania przebiegała następująco: złotówka - to pieniądz. Pieniądz - to grunt. Grunt - to ziemia. Ziemia - to matka. Matka - to anioł. Anioł - to stróż, no a stróż - to woźny. Quod erat demonstrandum. Kiedy dziś przypominamy sobie takie rzeczy, to lepiej rozumiemy przyczyny, dla których w czasach budowy podstaw socjalizmu musiała panować taka surowość. "Gdy car prorocze ma widzenia, zawsze je spłyci cham i łyk. Dlatego muszą być więzienia, turma i łagier, kat i stryk".

Właśnie w czwartek 5 maja dowiedzieliśmy się, że Sejm mężnie wytrwa na posterunku do końca kadencji, nie dlatego, żeby tylko brać diety i dokręcić nakręcone już lody, tylko dlatego, by wyjść naprzeciw społecznym oczekiwaniom. Społeczeństwo oczekuje mianowicie "tzw. ustaw socjalnych", jak nazywa je poseł Marek Dyduch. Konkretnie chodzi o jednorazowe dodatki dla emerytów i rencistów oraz podniesienie wysokości płacy minimalnej. Jaka szkoda, że nie jestem emerytem, ani rencistą, ani nawet nie pobieram płacy minimalnej, bo jakbym był, albo pobierał - zaraz zagłosowałbym na Sojusz Lewicy Demokratycznej. Ale inni mogą ten obywatelski obowiązek spełnić i dzięki temu SLD, Unia Pracy, a nawet - co wprawdzie brzmi niewiarygodnie, ale nawet Stronnictwo Gospodarcze nie tylko wejdzie do Sejmu lecz będzie tam stanowiło większość razem z Partią Demokratyczną.

Najwyraźniej nie jestem w tych przewidywaniach osamotniony, bo w depeszach czytamy, że "rynki" zareagowały pozytywnie na te polityczne wydarzenia, wskutek czego zarówno "złoty", jak i "obligacje" we czwartek "silnie zyskiwały". No proszę! Czy trzeba lepszej ilustracji, że nic tak nie wpływa pozytywnie na siłę pieniądza, jak wiarygodna zapowiedź rozrzucania go na prawo i lewo? Czyż ten przykład nie obala w proch monetarystycznych teorii i ufundowanej na nich polityki trudnego pieniądza? Co tu dużo gadać; trzeba przywołać z zaświatów pana Rysia, żeby te wszystkie sprawy raz na zawsze, niechby i po ciwuńsku nam powyjaśniał tę ekonomię polityczną socjalizmu.

Stanisław Michalkiewicz