Z raportu Głównego Urzędu Statystycznego "Sytuacja gospodarstw domowych w Polsce w 2016 r." wynika, że przeciętna rodzina w ubiegłym roku zajmowała mieszkanie o powierzchni 77,2 m kw., składające się z trzech pokoi. Rok wcześniej było to odpowiednio 76,7 m kw. i 2,9 pokoju. Na jedną osobę w gospodarstwie przypadało średnio 27,6 m kw. powierzchni użytkowej oraz jeden pokój (w 2015 r. - 27,4 m kw.).
Największą przeciętną powierzchnią użytkową mieszkań dysponowały gospodarstwa domowe rolników - 124,2 m kw. Z kolei największą powierzchnię użytkową na 1 osobę posiadały gospodarstwa domowe emerytów (37,4 m kw.) oraz rencistów (36,6 m kw.), co wiąże się z mniejszą liczbą osób w gospodarstwie domowym, zaś najmniejszą gospodarstwa domowe pracowników (23,7 m kw.).
Różnice w stosunku do roku 2015 były niewielkie - nastąpił nieznaczny wzrost przeciętnej powierzchni użytkowej mieszkań.
Wielkość mieszkań użytkowanych przez gospodarstwa domowe była zróżnicowana ze względu na poziom dochodów gospodarstwa.
W przypadku gospodarstw domowych o najwyższych dochodach (V grupa kwintylowa), zajmowana powierzchnia była nieznacznie mniejsza (76,5 m kw.) niż w gospodarstwach o najniższych dochodach (I grupa kwintylowa) - 80,5 m kw., jednak ich członkowie dysponowali blisko dwa razy większą powierzchnią przypadającą na 1 osobę (36,6 m kw. wobec odpowiednio 20,2 m kw.).
Powierzchnia mieszkań użytkowanych przez gospodarstwa domowe maleje wraz ze wzrostem liczby mieszkańców danej miejscowości. Przeciętna powierzchnia użytkowa mieszkań położonych na wsi zajmowana przez gospodarstwo domowe wynosiła 99,8 m kw. i była o prawie 40 m kw. większa niż zlokalizowanych w miastach liczących co najmniej 500 tysięcy mieszkańców.
W ostatnich latach różnica ta pozostaje na podobnym poziomie, pomimo systematycznego wzrostu wielkości mieszkań w obu grupach gospodarstw domowych. Gospodarstwa domowe na wsi dysponowały też największą powierzchnią użytkową przypadającą na 1 osobę (29,8 m kw. wobec ok. 26,0 m kw. w miastach liczących co najmniej 500 tys. mieszkańców). 34,9 proc. gospodarstw domowych na wsi i 28,1 proc. w miastach zamieszkiwało w mieszkaniach wybudowanych w 1960 r. lub wcześniej.
W mieszkaniach wybudowanych w roku 2007 lub później zamieszkiwało 6,6 proc. gospodarstw domowych na wsi i 6,4 proc. w miastach. Udział gospodarstw domowych mieszkających w budynkach wielorodzinnych w ogólnej liczbie gospodarstw wyniósł 55,3 proc., natomiast w domach jednorodzinnych w zabudowie szeregowej, bliźniaczej lub wolnostojących - 44,6 proc.
Mieszkania gospodarstw domowych mieszkających w miastach były nieco lepiej wyposażone w instalacje sanitarno-techniczne od gospodarstw zamieszkujących wieś, za wyjątkiem wyposażenia w gaz. Największa różnica w tym zakresie wystąpiła w przypadku ciepłej wody bieżącej (3,3 pkt. proc), centralnego ogrzewania (3,0 pkt. proc.), ustępu spłukiwanego (2,9 pkt. proc.) oraz łazienki (2,8 pkt. proc.).
Według GUS istnieje wyraźna zależność między dochodami gospodarstwa a wyposażeniem mieszkania w instalacje techniczno-sanitarne, z wyjątkiem gazu, z którego najrzadziej korzystają najbogatsze gospodarstwa. Najbardziej znacząca różnica w tym zakresie dotyczyła wyposażenia w centralne ogrzewanie (15,6 pkt. proc.), łazienkę (7,3 pkt. proc.) oraz ciepłą wodę bieżącą (7,2 pkt. proc.).
Marcin Przybylski
