Strategia zarządzania długiem sektora finansów publicznych w latach 2001-2003
Rada Ministrów zaakceptowała dokument - Strategia ta stanowi kontynuację ubiegłorocznego dokumentu o strategii zarządzania długiem Skarbu Państwa oraz strategii oddziaływania na dług sektora finansów publicznych.
Rozróżnienie tych dwóch terminów wynika z faktu, iż minister finansów może wpływać bezpośrednio jedynie na zadłużenie Skarbu Państwa. W przypadku sektora finansów publicznych, z wyłączeniem długu Skarbu Państwa, tj. głównie jednostek sektora samorządowego, minister finansów nie może bezpośrednio zarządzać zadłużeniem. Możliwe są jedynie oddziaływania pośrednie, ograniczające poziom długu oraz kształtujące jego charakterystykę.
Poprzednia strategia ze względu na to, że była prezentowana po raz pierwszy zawierała obszerny opis aktualnej sytuacji zadłużenia, uwarunkowań i instrumentów zarządzania długiem. Zaprezentowano w niej długoterminowe projekcje kształtowania się podstawowych parametrów i relacji związanych z poziomem i strukturą długu oraz kosztami jego obsługi
.
W prezentowanej strategii dokonano oceny realizacji celów zarządzania długiem. Sformułowane w niej cele zarządzania długiem pozostały praktycznie niezmienione, choć ze względu na zmianę uwarunkowań zarządzania długiem i czytelność celów dokonano ich przeredagowania, koncentrując się na okresie trzyletnim. Z tych samych powodów zmodyfikowano i uzupełniono także zadania i instrumenty realizacji strategii.
Koncentracja na okresie trzech lat nie oznacza rezygnacji z analizowania zmian zachodzących w strukturze długu i kosztach jego obsługi. Pozwala natomiast skoncentrować się na uwarunkowaniach w średnim okresie, wynikających z aktualnych założeń i prognoz rozwoju sytuacji w Polsce i w świecie.
W dłuższym okresie problematyka długu i kosztów jego obsługi uwarunkowana będzie w istotnym stopniu od konsekwencji wstąpienia Polski do Unii Europejskiej i, w dalszym etapie, do Unii Monetarnej. Konsekwencje te należy uznać za pozytywne, zarówno w zakresie zmniejszenia problemu zadłużenia zagranicznego (napływ kapitału zagranicznego umożliwiający spłatę części zapadalnego w latach 2004-2009 długu oraz wzrost oceny wiarygodności kredytowej Polski, pozwalający zrefinansować pozostałą część długu zagranicznego na korzystnych warunkach), jak i problemu kosztów obsługi długu (spadek stóp procentowych, co potwierdzają przykłady krajów wchodzących do Unii Europejskiej i Unii Monetarnej).
Zgłoszone do poprzedniej strategii uwagi były często rozbieżne, tj. jedna dotyczyła zbyt dużych szczegółów w przedstawieniu długu, a druga zbyt dużej ogólnikowości poszczególnych części strategii. W przedstawianej strategii nie powielono części dokumentu sprzed roku, więcej miejsca zajęły natomiast problemy rozwoju rynku papierów skarbowych i nowe pozycje w długu sektora finansów publicznych.
