Quo vadis, albo ku czemu zmierzasz

A jeszcze do tego wicepremier Hausner zbiera entuzjastyczne opinie od emerytów i rencistów, którzy już dawno chcieli oddać swoje niesłusznie przyznane emerytury i renty, ale się wstydzili i dopiero premier ich ośmielił, coś się rusza, nie wiadomo co, w brzuszku posłanki Sylwii Pusz (o czym doniósł, jakby mało było nieszczęść, nowy dziennik "Fakt" - o tym poniżej), a Michnik nie pozostawił żadnych wątpliwości co do składu "grupy trzymającej władzę". Jeżeli dodamy do tego naturalną depresję jesienną, spowodowaną choćby mniejszą ilością światła, aż dziw bierze, że przez Polskę nie przetacza się jeszcze fala samobójstw.

Gdyby nie było to wszystko straszne, może i byłoby śmieszne. Najpaskudniejsze chińskie przekleństwo, życzenie dla naprawdę znienawidzonego człowieka, brzmi: obyś żył w ciekawych czasach. Ale jego autorowi nawet się nie śniło, że może być aż tak, jak jest "tu i teraz". Jak mówi pismo: na początku był chaos. Tak? To co można powiedzieć o tym, co jest teraz, po tylu latach? Pogłębiające się wrażenie bezhołowia, coraz bardziej egzotyczne pomysły (np. podnoszące podatki w Polsce, podczas gdy wszyscy naokoło, i nie tylko, je obniżają), minister Pol, jako minister (nie trzeba myśli rozwijać), paradoksalnie powodują, że jestem coraz większym optymistą w sprawie naszej przyszłości. Bliższej i dalszej.

No bo proszę sobie wyobrazić: jeżeli, mimo wszystkich tych zjawisk, przy których siedem plag egipskich wydaje się być manną z nieba, nie daliśmy się jeszcze zwariować, ba, w zasadzie jakoś dajemy sobie radę i jesteśmy normalni, to jaki musi być w nas wszystkich potencjał. Jeżeli, mimo tylu usilnych starań, nie udało się wszystkiego zepsuć, to już nic nam nie zaszkodzi. I tylko chciało by się, za znanym rysownikiem, krzyknąć dramatycznie: nudyyyyyyyy!