Jerome Powell

Jerome Hayden Powell przyszedł na świat 4 lutego 1953 roku w Waszyngtonie, D.C. Pochodzi z rodziny o silnych tradycjach intelektualnych: jego ojciec, Jerome Powell Sr., był prawnikiem, a matka, Patricia Hayden, pracowała jako matematyczka. W takim otoczeniu Powell dorastał, co z pewnością miało wpływ na jego późniejsze osiągnięcia. 

Powell ukończył renomowaną Georgetown Preparatory School, po czym podjął studia na Princeton University. W 1975 roku uzyskał tam tytuł licencjata z zakresu polityki.

Jego praca dyplomowa dotyczyła integracji politycznej i ekonomicznej między Europą Wschodnią a Zachodem. Następnie kontynuował edukację na Georgetown University Law Center, gdzie w 1979 roku zdobył tytuł doktora nauk prawnych.

Po ukończeniu studiów prawniczych na Georgetown University Law Center, Jerome Powell rozpoczął swoją karierę w sektorze publicznym, gdzie szybko zdobył uznanie jako kompetentny prawnik. Początkowo pracował w różnych agencjach rządowych, gdzie jego zadania obejmowały szeroki zakres kwestii prawnych i regulacyjnych. Jego praca w Departamencie Skarbu USA w latach 80. była kluczowym etapem w jego karierze. Tam Powell miał okazję bezpośrednio uczestniczyć w procesach decyzyjnych dotyczących polityki finansowej i gospodarczej kraju.

W tym czasie zajmował się m.in. kwestiami związanymi z długiem publicznym, rynkami finansowymi oraz regulacjami, które miały długofalowy wpływ na stabilność ekonomiczną Stanów Zjednoczonych. To doświadczenie w sektorze publicznym ukształtowało jego przyszłe podejście do zarządzania polityką gospodarczą, kładąc nacisk na stabilność, przejrzystość i odpowiedzialność fiskalną.

W 1984 roku Jerome Powell przeszedł do sektora prywatnego, dołączając do banku inwestycyjnego Dillon, Read & Co., gdzie rozpoczął karierę jako bankier inwestycyjny. Praca na Wall Street dała mu unikalną perspektywę na działanie rynków finansowych oraz mechanizmy, które napędzają gospodarki na poziomie globalnym.

W Dillon, Read & Co. Powell szybko awansował, zajmując się skomplikowanymi transakcjami finansowymi, w tym fuzjami i przejęciami, restrukturyzacjami zadłużenia oraz innymi kluczowymi operacjami, które wymagały dogłębnej znajomości rynków kapitałowych.

Jego praca w sektorze prywatnym nie tylko wzbogaciła jego wiedzę na temat finansów, ale także przygotowała go do późniejszych ról, w których musiał łączyć zrozumienie zarówno sektora publicznego, jak i prywatnego. Dzięki temu doświadczeniu Powell zyskał umiejętność przewidywania reakcji rynków na decyzje polityczne, co stało się jego cennym atutem w dalszej karierze.

W 1990 roku Jerome Powell został mianowany podsekretarzem Skarbu ds. finansów w administracji prezydenta George'a H.W. Busha. Była to jedna z najważniejszych funkcji w Departamencie Skarbu USA, a jego nominacja na to stanowisko była uznaniem za dotychczasowe osiągnięcia i zaufanie do jego umiejętności w zarządzaniu polityką finansową kraju. W tej roli Powell miał ogromną odpowiedzialność za nadzorowanie szerokiego zakresu polityk finansowych USA.

Jego zadania obejmowały zarządzanie długiem publicznym, co w tamtym czasie było szczególnie istotne, biorąc pod uwagę rosnące wyzwania gospodarcze, w tym rosnące deficyty i konieczność kontrolowania wydatków rządowych. Powell był również odpowiedzialny za regulacje dotyczące rynków finansowych, które były kluczowe dla utrzymania stabilności systemu finansowego w Stanach Zjednoczonych.

Jego praca była szczególnie wymagająca w obliczu recesji na początku lat 90., kiedy to gospodarka USA przeżywała poważne trudności. Powell musiał balansować pomiędzy potrzebą stymulacji gospodarki a koniecznością utrzymania stabilności fiskalnej, co wymagało od niego podejmowania trudnych decyzji dotyczących polityki gospodarczej. Współpracując z innymi liderami administracji, Powell przyczynił się do wdrożenia polityk mających na celu złagodzenie skutków recesji, w tym inicjatyw na rzecz pobudzenia inwestycji oraz wsparcia dla sektora finansowego.

Jednym z najważniejszych wyzwań, przed jakimi stanął Jerome Powell jako podsekretarz Skarbu, była stabilizacja rynków finansowych w trudnym okresie początku lat 90. Kryzys finansowy, który miał miejsce w tym czasie, wiązał się z poważnymi problemami związanymi z długiem publicznym oraz zawirowaniami na rynkach finansowych, które groziły destabilizacją gospodarki USA. Powell odegrał kluczową rolę w zarządzaniu tym kryzysem, angażując się w działania mające na celu złagodzenie skutków finansowych recesji oraz przywrócenie zaufania do rynków.

Ważny aspektem jego pracy było zarządzanie kryzysami finansowymi, które dotykały nie tylko sektor prywatny, ale także instytucje finansowe oraz cały system bankowy. Powell musiał podejmować szybkie i zdecydowane działania, aby zapobiec dalszej destabilizacji rynku, co obejmowało m.in. interwencje mające na celu stabilizację kursów walutowych oraz kontrolę nad poziomem zadłużenia krajowego. Jego zdolność do szybkiego reagowania na zmieniające się warunki gospodarcze oraz umiejętność współpracy z innymi kluczowymi graczami w administracji przyczyniły się do złagodzenia skutków kryzysu i przywrócenia stabilności finansowej.

Pod kierownictwem Powella, Departament Skarbu skutecznie zarządzał długiem publicznym, co pozwoliło na utrzymanie zaufania inwestorów do amerykańskich obligacji skarbowych, a tym samym na zachowanie płynności finansowej rządu. Działania Powella w tamtym okresie zyskały uznanie zarówno w kraju, jak i za granicą, cementując jego reputację jako skutecznego menedżera kryzysowego i eksperta w dziedzinie finansów publicznych.

Jego doświadczenie zdobyte na tym stanowisku miało później ogromne znaczenie w jego roli jako przewodniczącego Rezerwy Federalnej, gdzie ponownie musiał stawić czoła globalnym wyzwaniom finansowym.

Po zakończeniu pracy w Departamencie Skarbu, Powell powrócił do sektora prywatnego, gdzie pełnił różne funkcje w firmach finansowych. W latach 1997-2005 pracował jako partner w Carlyle Group, jednej z największych na świecie firm inwestycyjnych. Tam zajmował się inwestycjami kapitałowymi w sektorze przemysłowym oraz energetycznym.

W 2012 roku prezydent Barack Obama nominował Jerome'a Powella na członka Rady Gubernatorów Rezerwy Federalnej. Nominacja ta była postrzegana jako krok w kierunku wzmocnienia współpracy między Fedem a sektorem finansowym. W 2014 roku Obama ponownie powierzył Powellowi to stanowisko, tym razem na pełną kadencję, którą zatwierdził Senat.

W listopadzie 2017 roku prezydent Donald Trump mianował Powella na stanowisko przewodniczącego Rezerwy Federalnej, zastępując na tym stanowisku Janet Yellen. Powell objął tę funkcję w lutym 2018 roku, stając się 16. przewodniczącym Fed. Jego kadencja była widziana jako kontynuacja polityki jego poprzedników, z większym naciskiem na deregulację sektora finansowego.

Pod jego przewodnictwem Fed kontynuował politykę stopniowego podnoszenia stóp procentowych, starając się równoważyć cele związane z niską inflacją i pełnym zatrudnieniem. Powell był ostrożny i elastyczny w podejściu do polityki monetarnej, szczególnie w obliczu zmieniających się warunków gospodarczych.

W czasie pandemii COVID-19 Jerome Powell odegrał kluczową rolę w stabilizowaniu gospodarki Stanów Zjednoczonych. Fed wdrożył szereg narzędzi monetarnych oraz programów wsparcia, mających na celu przeciwdziałanie kryzysowi gospodarczemu wywołanemu pandemią. Powell popierał programy zakupu aktywów oraz zapewnienia płynności finansowej, co przyczyniło się do stabilizacji rynków finansowych i wsparcia procesu ożywienia gospodarczego.

W styczniu 2018 nominacja została zatwierdzona przez Senat Stanów Zjednoczonych. Kandydatura zyskała poparcie zarówno Demokratów, jak i Republikanów.