Zbigniew Ziobro

Ziobro dorastał w rodzinie o silnych tradycjach zawodowych i patriotycznych. Jego ojciec, Jerzy Ziobro, był lekarzem i dyrektorem sanatorium w Krynicy, a także członkiem PZPR, który w latach 80. dołączył do NSZZ „Solidarność”. Matka, Krystyna Kornicka-Ziobro, była stomatologiem. Wychowanie w takim otoczeniu ukształtowało silny charakter Zbigniewa, który postanowił pójść ścieżką prawniczą. 

W 1994 roku ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego, jednej z najbardziej prestiżowych uczelni w Polsce. Następnie odbył aplikację prokuratorską w Prokuraturze Okręgowej w Katowicach, uzyskując w 1997 roku uprawnienia prokuratorskie. 

Mimo to, nigdy nie podjął pracy jako prokurator, wybierając karierę polityczną i publiczną. Przez krótki czas pracował w Generalnym Inspektoracie Celnym oraz jako doradca ministra spraw wewnętrznych i administracji Marka Biernackiego. 

Jego zainteresowanie prawem karnym objawiło się również w pracy naukowej, publikował bowiem artykuły na ten temat w "Rzeczpospolitej". W 1999 roku wraz z Witoldem Gadowskim założył w Krakowie Stowarzyszenie Katon oraz utworzył Centrum Pomocy Ofiarom Przestępstw, co już na początku kariery pokazało jego zaangażowanie w sprawy społeczne i prawne. 

W 2001 roku, w wieku zaledwie 31 lat, Zbigniew Ziobro był jednym z założycieli Prawa i Sprawiedliwości, partii, która wkrótce miała zdominować polską scenę polityczną. W tym samym roku został wybrany na posła do Sejmu IV kadencji z okręgu krakowskiego. Jego polityczna kariera rozwijała się błyskawicznie. Zasiadał w komisji śledczej badającej tzw. aferę Rywina, będąc jednym z najbardziej aktywnych członków komisji. 

To właśnie Ziobro był autorem raportu stwierdzającego, że odpowiedzialność za nieprawidłowości w procesie legislacyjnym ponoszą m.in. premier Leszek Miller i wiceminister kultury Aleksandra Jakubowska. Raport ten wywołał duże kontrowersje, a choć żadna z tych osób nie została ostatecznie oskarżona, przyczynił się on do politycznego pogrążenia SLD. 

W 2002 roku Ziobro startował w wyborach samorządowych na prezydenta Krakowa, jednak nie udało mu się dostać do drugiej tury. Niemniej jednak, jego aktywność w PiS i sukcesy wyborcze w 2005 roku, gdy zdobył rekordowe 120 188 głosów w okręgu krakowskim, uczyniły go jedną z czołowych postaci partii. 

31 października 2005 roku Zbigniew Ziobro objął stanowisko ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza. Stanowiska te utrzymał również w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. Był to okres, w którym Ziobro stał się jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci w polskiej polityce. Jego twarde podejście do walki z korupcją i przestępczością przyniosło mu zarówno zwolenników, jak i przeciwników. 

W 2006 roku został wyróżniony tytułem Człowieka Roku przez tygodnik „Wprost”. W tym samym czasie jego nazwisko zaczęło być kojarzone z licznymi kontrowersjami. Najbardziej znanym incydentem była konferencja prasowa z 14 lutego 2007 roku, na której Ziobro, wraz z szefem Centralnego Biura Antykorupcyjnego Mariuszem Kamińskim, ogłosili zatrzymanie kardiochirurga Mirosława G., oskarżając go o 20 przestępstw, w tym o zabójstwo. 

Słowa Ziobry „już nikt nigdy przez tego pana życia pozbawiony nie będzie” wywołały ogromne oburzenie, a późniejsze orzeczenie sądu nakazało mu publiczne przeprosiny i wypłatę zadośćuczynienia. Mirosław G. został ostatecznie skazany za przestępstwa korupcyjne, ale nie za zabójstwo, co rzuciło cień na działania Ziobry jako ministra sprawiedliwości. 

W 2007 roku Zbigniew Ziobro został oskarżony przez lidera Samoobrony, Andrzeja Leppera, o udział w tzw. aferze gruntowej, co wywołało polityczną burzę. Choć późniejsze śledztwo oczyściło go z zarzutów, a Lepper został oskarżony o składanie fałszywych zeznań, skandal ten przyczynił się do upadku rządu PiS. Ziobro został odwołany z funkcji ministra sprawiedliwości, by po kilku dniach ponownie na nią powrócić. Był to jednak początek jego trudnego okresu w polityce. 

W wyborach parlamentarnych w 2007 roku Ziobro ponownie zdobył najwięcej głosów w okręgu krakowskim, ale Prawo i Sprawiedliwość przegrało wybory, a on sam znalazł się w opozycji. Jako wiceprezes PiS odgrywał jednak kluczową rolę w partii, choć jego ambicje zaczęły prowadzić do tarć z innymi liderami. 

W 2011 roku, po przegranej PiS w wyborach parlamentarnych, Zbigniew Ziobro został usunięty z partii za próbę podważania przywództwa Jarosława Kaczyńskiego. Razem z nim z PiS wykluczono również Tadeusza Cymańskiego i Jacka Kurskiego. Grupa ta, nazywana „ziobrystami”, utworzyła nowe ugrupowanie – Solidarna Polska. Ziobro został jej prezesem i zaczął budować swoją pozycję na prawicy, choć przez pewien czas pozostawał w cieniu głównych wydarzeń politycznych. 

Solidarna Polska była partią, która początkowo nie odgrywała znaczącej roli w polskiej polityce, jednak jej wpływy zaczęły rosnąć, gdy Ziobro nawiązał współpracę z Polską Razem Jarosława Gowina i ponownie z PiS, tworząc wspólny front przeciwko rządom Platformy Obywatelskiej. 

W 2015 roku Zbigniew Ziobro powrócił do Sejmu, zdobywając mandat poselski z listy PiS w okręgu kieleckim. Jego powrót do łask Jarosława Kaczyńskiego zaowocował ponownym powołaniem na stanowisko ministra sprawiedliwości w rządzie Beaty Szydło, a później w rządzie Mateusza Morawieckiego. 

Jako minister sprawiedliwości i prokurator generalny, Ziobro stał się twarzą reformy sądownictwa, która wywołała ogromne kontrowersje w kraju i za granicą. Reforma ta, której głównym celem miało być zwiększenie kontroli nad sądownictwem, spotkała się z ostrą krytyką ze strony opozycji, środowisk prawniczych oraz instytucji międzynarodowych. W wyniku tych działań doszło do kryzysu wokół Sądu Najwyższego, co z kolei doprowadziło do licznych sporów z Unią Europejską. 

W ramach reformy Ziobro odwołał ok. 150 prezesów i wiceprezesów sądów, co umożliwiły mu przepisy przejściowe Ustawy o sądach powszechnych. Działania te były postrzegane jako próba podporządkowania sądownictwa władzy wykonawczej, co spotkało się z licznymi protestami i ostatecznie zakończyło się interwencją Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, który orzekł o naruszeniu praw sędziów. 

Zbigniew Ziobro w swojej działalności politycznej nie unikał kontrowersji. W 2020 roku zapowiedział zainicjowanie prac nad wypowiedzeniem konwencji stambulskiej, co argumentował tym, że polskie prawo spełnia wszystkie wymagania konwencji w zakresie ochrony kobiet, a dokument zawiera treści o charakterze ideologicznym. Ta inicjatywa spotkała się z ostrą krytyką ze strony organizacji broniących praw człowieka oraz opozycji. 

Innym kontrowersyjnym działaniem Ziobry było wniesienie sprzeciwu wobec wpisu Reformowanego Kościoła Katolickiego do rejestru Kościołów i innych związków wyznaniowych, co było postrzegane jako nadużycie uprawnień. Ziobro był również krytykowany za nieprawidłowości wykazane przez NIK w wydawaniu środków z Funduszu Sprawiedliwości. 

Ostatnią sprawą są kontrowersje o wydatki z Funduszu Sprawiedliwości, nadzorowanego przez Ziobrę.  

Zbigniew Ziobro pochodzi z rodziny o głębokich korzeniach patriotycznych i zawodowych. Jego dziadek, Ryszard Kornicki, był oficerem Armii Krajowej i żołnierzem WiN. Ziobro jest żonaty z dziennikarką Patrycją Kotecką, z którą ma dwóch synów, Jana i Andrzeja. 

Od października 2024 Ziobro pozostaje poza życiem publicznym, zdiagnozowano u niego bowiem raka krtani.