Radosław Sikorski

Radosław Sikorski dorastał w Bydgoszczy, gdzie od najmłodszych lat wykazywał zainteresowanie sprawami publicznymi. W marcu 1981 roku, jako uczeń I Liceum Ogólnokształcącego, pełnił funkcję przewodniczącego uczniowskiego komitetu strajkowego, który powstał w reakcji na brutalne wydarzenia bydgoskie, gdzie milicja pobiła działaczy "Solidarności". To wydarzenie znacząco wpłynęło na jego późniejsze życie. 

W czerwcu 1981 roku Sikorski wyjechał do Wielkiej Brytanii, aby uczyć się języka angielskiego. Kiedy w Polsce wprowadzono stan wojenny, wystąpił o azyl polityczny, który otrzymał w 1982 roku. Kontynuował naukę na prestiżowym Uniwersytecie Oksfordzkim, gdzie studiował politologię, filozofię i ekonomię (PPE). 

W trakcie studiów był członkiem elitarnego Klubu Bullingdona, znanego z członkostwa wielu przyszłych liderów politycznych, w tym Borisa Johnsona. W 1986 roku ukończył studia, uzyskując tytuł Bachelor of Arts, a później również Master of Arts. 

Po ukończeniu studiów Sikorski rozpoczął pracę jako dziennikarz-freelancer, współpracując z takimi tytułami jak „The Spectator” i „The Observer”. Jego kariera nabrała tempa, gdy w 1986 roku wyjechał do Afganistanu, gdzie jako korespondent wojenny „The Sunday Telegraph” relacjonował radziecką interwencję. Sikorski był świadkiem wydarzeń, które miały kluczowe znaczenie dla przebiegu konfliktu, w tym odpalenia przez mudżahedinów rakiet Stinger, co potwierdzało wsparcie USA dla afgańskich bojowników. 

Jego relacje z Afganistanu przyniosły mu międzynarodowe uznanie, a wykonane przez niego zdjęcie rodziny afgańskiej zabitej w bombardowaniu przyniosło mu prestiżową nagrodę World Press Photo w kategorii zdjęć reporterskich. 

W kolejnych latach Sikorski relacjonował również konflikty w Angoli oraz inne wydarzenia w zapalnych rejonach świata, co ugruntowało jego pozycję jako jednego z najbardziej cenionych dziennikarzy wojennych tamtego okresu. W latach 1988–1992 doradzał Rupertowi Murdochowi, reprezentując interesy jego imperium medialnego w Polsce, co pokazało jego zdolności negocjacyjne i strategiczne myślenie. 

W 1992 roku Radosław Sikorski rozpoczął karierę polityczną, obejmując funkcję wiceministra obrony narodowej w rządzie Jana Olszewskiego. Jego głównym celem była szybka integracja Polski ze strukturami NATO, co stanowiło kluczowy element jego wizji bezpieczeństwa narodowego. Po upadku rządu Olszewskiego Sikorski związał się z Ruchem Odbudowy Polski, ale po nieudanych wyborach w 1997 roku stopniowo wycofał się z tej formacji. 

W latach 1998–2001 Sikorski pełnił funkcję wiceministra spraw zagranicznych w rządzie Jerzego Buzka. Zajmował się relacjami z krajami Azji, Afryki i Ameryki Łacińskiej oraz utrzymywaniem kontaktów z Polonią. W tym okresie przewodniczył również Fundacji „Pomoc Polakom na Wschodzie”, co pozwoliło mu na nawiązanie bliskich relacji z Polonią i rozwinięcie sieci kontaktów międzynarodowych. 

W 2005 roku Radosław Sikorski został wybrany do Senatu jako kandydat niezależny z ramienia Prawa i Sprawiedliwości, a następnie objął funkcję ministra obrony narodowej w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza. Jego kadencja była pełna ważnych decyzji, w tym przeniesienia akt z okresu Układu Warszawskiego do Instytutu Pamięci Narodowej oraz odtajnienia map, które ujawniały sowieckie plany użycia broni nuklearnej. Sikorski był również odpowiedzialny za pozbawienie emerytury wojskowej Heleny Brus, co wywołało liczne kontrowersje. 

W lutym 2007 roku Sikorski podał się do dymisji, co było efektem narastającego konfliktu z Antonim Macierewiczem, szefem Służby Kontrwywiadu Wojskowego. 

Kilka miesięcy później ogłosił, że będzie kandydował do Sejmu z listy Platformy Obywatelskiej, co oznaczało jego definitywne rozstanie z PiS. W wyborach 2007 roku uzyskał mandat posła, a po objęciu stanowiska ministra spraw zagranicznych w rządzie Donalda Tuska, rozpoczął nowy rozdział swojej kariery. 

Jako minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski skupił się na umocnieniu pozycji Polski w Unii Europejskiej oraz na rozwijaniu relacji transatlantyckich. Był jednym z głównych architektów Partnerstwa Wschodniego, unijnego programu mającego na celu zbliżenie krajów Europy Wschodniej do UE. Wspólnie z Carlem Bildtem, ówczesnym ministrem spraw zagranicznych Szwecji, doprowadził do inauguracji tego programu w 2009 roku, co było jednym z największych sukcesów dyplomatycznych Polski na arenie międzynarodowej. 

Sikorski aktywnie angażował się w politykę europejską, współpracując w ramach Trójkąta Weimarskiego oraz podejmując działania na rzecz wzmocnienia bezpieczeństwa energetycznego Polski. Jego działalność dyplomatyczna była szczególnie widoczna podczas Euromajdanu w Kijowie w 2014 roku, gdzie jako lider misji dyplomatycznej Unii Europejskiej negocjował z ukraińskimi władzami i opozycją w celu pokojowego rozwiązania konfliktu. 

Jednym z najbardziej pamiętnych momentów jego kadencji było przemówienie w Berlinie w listopadzie 2011 roku, w którym wezwał Niemcy do objęcia przywództwa w działaniach na rzecz utrzymania strefy euro. Wystąpienie to, w którym wyraził obawę przed niemiecką bezczynnością bardziej niż przed niemiecką potęgą, spotkało się z szerokim echem i zyskało uznanie wśród europejskich liderów. 

Po zakończeniu swojej misji jako minister spraw zagranicznych, Radosław Sikorski został wybrany na marszałka Sejmu w 2014 roku, zastępując Ewę Kopacz, która objęła stanowisko premiera. Jego kadencja na tym stanowisku była jednak krótka i naznaczona skandalem związanym z tzw. aferą podsłuchową. 

W ramach tej afery ujawniono prywatne rozmowy polityków, w tym Sikorskiego, co doprowadziło do jego dymisji w czerwcu 2015 roku. Sikorski postanowił nie kandydować w wyborach parlamentarnych w tym samym roku, co zakończyło jego karierę w krajowej polityce na pewien czas. 

Po odejściu z polskiej polityki, Sikorski nie zniknął z życia publicznego. W 2015 roku został senior fellow w Center for European Studies na Uniwersytecie Harvarda, gdzie dzielił się swoją wiedzą i doświadczeniem na temat stosunków międzynarodowych. 

W 2019 roku wrócił do polityki, zdobywając mandat posła do Parlamentu Europejskiego z ramienia Koalicji Europejskiej. W europarlamencie Sikorski pełnił funkcję przewodniczącego Delegacji do spraw stosunków ze Stanami Zjednoczonymi oraz angażował się w prace Komisji Spraw Zagranicznych i Podkomisji Bezpieczeństwa i Obrony. 

Sikorski odegrał również istotną rolę w działaniach wspierających Ukrainę po rosyjskiej inwazji w 2022 roku. Jego zaangażowanie w pomoc humanitarną oraz wsparcie militarne dla Ukrainy pokazały, że nadal jest aktywnym uczestnikiem międzynarodowej sceny politycznej. 

W grudniu 2023 roku Radosław Sikorski ponownie objął stanowisko ministra spraw zagranicznych w trzecim rządzie Donalda Tuska. Jego powrót na to kluczowe stanowisko w polskiej dyplomacji świadczy o zaufaniu, jakim darzy go premier oraz o jego niezachwianej pozycji w polskiej polityce. Sikorski, jako doświadczony dyplomata, z pewnością będzie odgrywać kluczową rolę w kształtowaniu polityki zagranicznej Polski w nadchodzących latach. 

Radosław Sikorski jest typowany na jednego z kandydatów w wyborach na Prezydenta Polski w 2025 roku.  

Radosław Sikorski jest żonaty z amerykańską dziennikarką i pisarką Anne Applebaum, z którą ma dwóch synów: Aleksandra i Tadeusza. Sikorski mieszka wraz z rodziną w odrestaurowanym dworku w Chobielinie, co pokazuje jego przywiązanie do polskiej kultury i tradycji.